23 χρόνια μετά
όλα είναι ξανά δύσκολα,
αλλά είμαστε
ακόμη ζωντανοί
Κι εκεί που προσπαθούσα να βάλω σε μια τάξη τα χαρτιά μου, τις σκέψεις μου αλλά και τη διάθεσή μου είδα το ημερολόγιο: 9 Απριλίου 2023. Ανέτρεξα στο παρελθόν. Εκείνη την ημέρα, πριν 23 χρόνια ακριβώς, ήταν που πέρασα το κατώφλι της ιστορικής «Πατρίδος».
Με την παρότρυνση του Αλέξανδρου και του Αθηναγόρα Μυκωνιάτη αποφάσισα να συνεχίσω τη δουλειά σε μια εφημερίδα που είχε διαγράψει μια μεγάλη διαδρομή στον χρόνο. Διαδρομή πολιτική, κοινωνική, πολιτισμική που έγραψε μεγάλη ιστορία και κρίνεται κάθε φορά, κάθε μέρα από τους πολίτες που την εμπιστεύονται.
Ομολογώ, σήμερα, ότι δεν ήταν εύκολη απόφαση. Για πολλούς λόγους. Να φύγω από μια δυναμική εφημερίδα κι ένα περιβάλλον πιο βατό για μένα. Ένα οικογενειακό κλίμα που κυριαρχούσε μια ισχυρή προσωπικότητα στον χώρο, ο Νίκος Βιδάκης. Ο οποίος δεν υπήρξε μόνο μέντοράς μου, αλλά και πατέρας. Πνευματικός και επαγγελματικός. Φάρος ηθικής ο ίδιος. Και δάσκαλος. Μια σχέση δυναμική, αλλά πάντα πατρική. Ίσως αυτό ήταν και το μείον της.
Αλλά έπρεπε να κάνω το βήμα. Πόση ψυχολογική πίεση τότε…Τόσο επώδυνο βήμα. Ανατρεπτική μετακίνηση. Σε ένα πιο δύσκολο, πιο «επαγγελματικό» περιβάλλον.
Προτάσεις υπήρξαν, ελκυστικές φαίνονταν τότε. Στην απόφασή μου, παρά τους όποιους δισταγμούς, μέτρησε κυρίως η παρουσία του κυρ Αλέκου, η σταθερή φιλία του Αθηναγόρα, που σε βάθος χρόνου αποδείχθηκε πολύτιμη. Κυρίως η ζωή έδειξε ότι δεν έπεσα έξω. Σπάνια συναντάς τέτοιους ανθρώπους σε θέσεις εξουσίας.
Στην τελική απόφαση μέτρησε και το γεγονός ότι μαζί δούλευαν και καλοί συνάδελφοι, άλλοι φίλοι, άλλοι με πιο τυπική σχέση, αλλά με όλους το πράγμα λίγο , πολύ «δούλεψε». Στο ίδιο γραφείο τόσες ώρες, τόσες μέρες, έτσι κι αλλιώς δεν είναι εύκολη λύση. Και παρά τις όποιες διαφωνίες και εντάσεις, τα πάνω μας και τα κάτω μας, συνυπήρξαμε για χρόνια τελικά.
Πέρασαν 23 χρόνια! Ξεκίνησα την ημέρα των πιο περίεργων εκλογών της αντιπολίτευση, στις 9 Απριλίου 2000. Από εκείνη την πρώτη βραδιά, την εκλογική κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι. Δύσκολα για μένα στην αρχή.
Ήταν έξι μήνες ζόρικοι, σχεδόν εφιαλτικοί. Δυσκολευόμουν να εναρμονιστώ. Πολλές φορές σκέφτηκα να μην συνεχίσω. Αλλά τελικά έμεινα. Κι ακολούθησαν δέκα σχεδόν χρόνια, όμορφα, σχεδόν ονειρικά. Η εφημερίδα «πετούσε», είχε δύναμη, είχε ρεύμα, είχε γενική αξιοπιστία κι επιρροή. Είχαμε αφήσει και πίσω μας τις παιδικές ασθένειες, τις μεμψιμοιρίες.
Κι ήρθαν μετά τα δύσκολα χρόνια της κρίσης. Εκεί φάνηκαν όλες οι εγγενείς αδυναμίες, αλλά και οι αντικειμενικές δυσκολίες στον Τύπο. Οι εφημερίδες έκαναν ένα βήμα πίσω στην ενημέρωση. Λογικό και αναμενόμενο. Ο κόσμος τρέχει με ταχύτητες απίστευτες, υπάρχει πια και άλλη νοοτροπία. Δέκα δύσκολα χρόνια. Και μετά η πανδημία. Άλλο σοκ αυτό για μας. Πιο βίαιη αναφορά ακόμη και από το προηγούμενο διάστημα. Κλειστή αγορά, φόβοι, απαγορεύσεις. Όλα στο κεφάλι μας…
23 χρόνια πέρασαν από εκείνη τη βραδιά της 9ης Απριλίου 2000. Όλα πια είναι δύσκολα. Ή είναι ξανά δύσκολα. Λες και κάνει κύκλους η ζωή. Αλλά είμαστε ακόμη ζωντανοί. Και όπως είπαμε ξανά «Η απαισιοδοξία είναι θέμα διάθεσης. Η αισιοδοξία είναι θέμα θέλησης…». Je ne regrette rien…