Αγάπη, συμπόνια, συμπαράσταση… Τα ζώα έχουν συναισθήματα, έχουν και ηθική.
Με συγκίνησε πολύ τις προάλλες ένα βίντεο στο διαδίκτυο με δύο μαϊμουδάκια. Ήταν βρεγμένα μέχρι το κόκαλο, βουτηγμένα στις λάσπες και πολύ πεινασμένα. Έτρεμαν σύγκορμα. Μέλος της ομάδας που τα βρήκε έβγαλε ένα βρεφικό μπιμπερό και ανακάτεψε σε αυτό λίγο νερό με σκόνη γάλακτος. Με κλεφτές ματιές τα μαϊμουδάκια κοιτούσαν μία το μπιμπερό, μία τα χέρια του ανθρώπου, μία το έδαφος.
Το γεύμα προσφέρθηκε πρωτίστως στο πιο μικρό και αδύναμο μαϊμουδάκι, το οποίο αστραπιαία έχωσε λαίμαργα το μπιμπερό στο στόμα και άρχισε να πίνει δίχως να υπάρχει αύριο. Όσο εκείνο πιπίλιζε το γάλα, το μαϊμουδάκι δίπλα του ξεροστάλιαζε εμφανώς.
Κοιτούσε δειλά-δειλά μία το μπιμπερό με το γάλα, μία τον άνθρωπο, μία το έδαφος. Θα έπαιρνα όρκο ότι είχε πάρει ένα βαθύτατα παραπονεμένο ύφος σαν να έλεγε με τον τρόπο του «είμαι και εγώ εδώ!». Όμως, παρά τη μαύρη πείνα του, ούτε καν τόλμησε να απλώσει το χέρι και να αρπάξει τη… μπουκιά από το στόμα του άλλου. Περίμενε καρτερικά τη μοίρα του, όποια κι αν ήταν αυτή. Μη δείτε τι χαρά έκανε το μπαγάσικο σαν ήρθε η σειρά του για να φάει. Άρπαξε το μπιμπερό μόνο όταν του προσφέρθηκε.
Αλήθεια, αν στη θέση αυτών των δύο μικροσκοπικών μαϊμούδων, βρίσκονταν δύο πεινασμένοι και διψασμένοι άνθρωποι, ποιά άραγε θα ήταν η αντίδρασή τους; Το ερώτημα είναι μάλλον ρητορικό. Θα αναρωτηθείτε τώρα γιατί ασχολούμαι με τα μαϊμουδάκια, όταν ο κόσμος καίγεται, πλημμυρίζει, βουλιάζει στα λασπόνερα και στην καταστροφή, ο πληθωρισμός “γκαζώνει”, οι ντομάτες έχουν γίνει είδος πολυτελείας, για το σούπερ-μάρκετ χρειάζεσαι δάνειο και εμείς Κασσε-λιαζόμαστε.
Προτίμησα να αναφερθώ σε αυτό το βίντεο γιατί μου υπενθύμισε πόσα σπουδαία πράγματα μάς διδάσκουν τα ζώα. Αγάπη, συμπόνια, συμπαράσταση… Τα ζώα έχουν συναισθήματα, έχουν και ηθική.
Και αν το συγκεκριμένο βιντεάκι με συγκίνησε, ένα άλλο που είδα αυτές τις ημέρες ομολογουμένως με τάραξε. Κατέγραφε το αδιανόητο που συνέβη σε αγώνες ενόργανης γυμναστικής παιδιών στην Ιρλανδία. Στο τέλος των αγώνων, όλα τα παιδιά παρέλαβαν από ένα μετάλλιο ως επιβράβευση για την συμμετοχή τους. Όλα, εκτός από ένα μαύρο κοριτσάκι, το οποίο η υπεύθυνη της διοργάνωσης προσπέρασε σαν να ήταν απλά ανύπαρκτο.
Μη δείτε (ή μάλλον δείτε) την σπαρακτική έκφραση του κοριτσιού που γεμάτο αγωνία κοιτούσε διαρκώς δεξιά και αριστερά μήπως έρθει και το δικό του μετάλλιο επιβράβευσης. Μάταια όμως. Δυστυχώς το λευκό του δέρματος δεν συνιστά «λευκαντικό» για καμία μαύρη ψυχή.