Κι αυτό το θα «σωθεί η κοινωνία» ή το «η κοινωνία του μέλλοντος μας» ή ο «Δήμος της επόμενης Δεκαετίας» φαντάζουν τόσο κλισέ, που έχουν γίνει κουραστικά
«Αν δεις έναν άνθρωπο να έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, τότε να είσαι βέβαιος πως είναι η μοναδική ιδέα που πέρασε από το μυαλό του». Αγνώστου συγγραφέως.
Στην προκειμένη περίπτωση, κι επειδή βρισκόμαστε στο κατώφλι των Αυτοδιοικητικών Εκλογών αυτό ισχύει για μια σειρά από υποψήφιους, που μέχρι και το βιογραφικό τους έχει το όνομά τους λάθος. Κι όμως… Αυτοί οι άνθρωποι αύριο μπορεί να βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης. Γιατί; Γιατί τους αγαπάει ο λαός! Όσο ψυχοπαθολογικό κι αν είναι το να αναζητάς την αιώνια αγάπη στο … λαό και να την ανταλλάσσεις με μια καρέκλα κι ένα γραφείο σε μισθό 1.400 ευρώ. Προσωπικά κι ειλικρινά δεν μπόρεσα ποτέ να βρω έναν λόγο για τον οποίο κάποια υποψήφια ή κάποιος υποψήφιος προσπαθεί να βρει την αποδοχή μέσω των ψήφων που θα κυνηγήσει.
Φανταστείτε δηλαδή στην πραγματική ζωή έναν άνδρα που κυνήγησε 5.000 γυναίκες, τις κατάφερε και τις 5.000 με οποιοδήποτε τρόπο, να ηγείται μιας Γενικής Συνέλευσης εταιρείας. Θα του είχαμε εμπιστοσύνη εξ’ αυτού; Ή θα εμπιστευόμασταν τη συγκεκριμένη εταιρεία; Αναντίστοιχα όμως, αυτός ή αυτή που θα «καταφέρει» τους περισσότερους ψηφοφόρους, με τον όποιο τρόπο, είναι εκείνος που θα ηγηθεί μιας αυριανής προσπάθειας για να … σωθεί η κοινωνία.
Κι αυτό το θα «σωθεί η κοινωνία» ή το «η κοινωνία του μέλλοντος μας» ή ο «Δήμος της επόμενης Δεκαετίας» φαντάζουν τόσο κλισέ, που έχουν γίνει κουραστικά.
«Γιατί ρε Μιχάλη εσύ δεν πας να σώσεις το Δήμο; Μόνο οι συγγενείς σου είναι 500», ρώτησα προχθές σε ένα παιδικό πάρτυ έναν φίλο.
«Γιατί έχω πολύ καλύτερα πράγματα να κάνω από το να προσπαθώ να σώσω μια κοινωνία που με τίποτα δεν θέλει να σωθεί» μου απάντησε αφοπλιστικά και σταμάτησα εκεί την κουβέντα.
Σε κάθε περίπτωση και για να μην υπάρχουν παρερμηνείες ή αφορισμοί. Προφανώς και δεν ανήκουν όλοι οι υποψήφιοι στην ανωτέρω περιγραφόμενη κατηγορία. Υπάρχουν πολλά φωτεινά παραδείγματα με τεράστιες ικανότητες, που πιθανά όμως δεν θα φθάσουν να εκλεγούν. Ας ελπίσουμε να συμβεί το αντίθετο την Κυριακή.
Κατά γενική ομολογία όμως, σε πολλά ψηφοδέλτια έχει συνωστιστεί η «Μάρα και η Σάρα» κι εμείς προσπαθούμε μάταια να διαχωρίσουμε την «ήρα από το σιτάρι». Γιατί; Για να σωθεί η κοινωνία; Σίγουρα όχι. Κανείς δεν τρέφει αυταπάτες.
Προτιμούμε όμως όλοι μας να πιστέψουμε αυτό το όμορφο ψέμα και να ενταχθούμε λίγο στην ψευδαίσθηση του προεκλογικού αγώνα, από το να συμφιλιωθούμε με την πραγματικότητα. Κι ίσως δεν ξέρεις… ποτέ δεν είναι αργά για θαύματα. Μακάρι να γίνουν την Κυριακή.