Αυτό το αδεσποτάκι μας άλλαξε όλη μας
τη ζωή
Ήρθε στη ζωή μας όπως όλα τα ωραία πράγματα, ξαφνικά. Ένα κανελλί μπαλάκι με ένα κουδουνάκι στον λαιμό, μέσα σε μια καλαθούνα κι έτοιμο όνομα, Ζούμπι. Μέχρι τότε δεν είχαμε ποτέ κάποιο ζώο μέσα στο σπίτι γιατί η μαμά μου δεν ήθελε… για λόγους καθαριότητας… Όμως αυτή τη μικρή ψυχούλα την είχαν βρει νεογέννητη, παρατημένη μέσα στο κρύο, τα εγγόνια της, η Όλγα και ο Μίλτος, οπότε έκανε την ανάγκη φιλότιμο.
Η αρχική εντολή της ήταν ότι θα την έχουμε μέσα στο σπίτι όλη την ημέρα, αλλά το βράδυ θα της φτιάξουμε μια «φωλίτσα» στην αποθήκη. Περιττό να σας πω ότι η Ζούμπι, που πήρε το όνομα της από την ηρωίδα του Καπουτζίδη «Στο παρα πέντε» που έκανε τότε πάταγο, δεν κοιμήθηκε ποτέ στη «φωλιά» της. Το πανέξυπνο σκυλί τη δεύτερη βραδιά που άκουσε το κλειδί της αποθήκης χώθηκε κατω από το κρεββάτι, σκορπώντας το γέλιο.
Αυτό ήταν… Επειδή στη ζωή και τα άσχημα έρχονται το ίδιο ξαφνικά, αρρώστησε κι ο αγαπημένος μου μπαμπάς, ανοίγοντας έναν κύκλο πόνου και θλίψης με πολυήμερες νοσηλείες στο νοσοκομείο, έως ότου να «φύγει» από κοντά μας.
Η Ζούμπι κι εγώ μέναμε μαζί τις περισσότερες ωρες, μετά τη δουλειά. Ένα βράδυ που επέστρεφα από το νοσοκομείο και ξάπλωσα αποκαμωμένη στο κρεββάτι μου, η Ζούμπι έκανε κάτι που δεν είχε ξανακάνει. Αντί να ξαπλώσει δίπλα μου όπως έκανε πάντα, έβαλε το ποδαράκι της πάνω μου και μ’ αγκάλιασε, καταλαβαίνοντας την ψυχολογική μου κατάσταση.
Από τότε από απλή συγκάτοικος έγινε μέλος της οικογένειάς μου. Το ίδιο έγινε και για τη μητέρα μου βοηθώντας την με την παρουσία και την τσαχπινιά της να ζήσει πιο εύκολα με την απώλεια. Η κυρία Δέσποινα, που δεν ήθελε τα μικρόβια μέσα στο σπίτι, κοιμόταν στο ίδιο κρεββάτι με τη Ζούμπι. Το καλοκαίρι φύλακας – φρουρός στο μαξιλάρι της και με τα πρώτα κρύα κάτω από την κουβέρτα.
Με τον καιρό βρήκαμε και την καθημερινή μας ρουτίνα. Μόλις σηκωνόταν η μαμά μου, στο πόδι κι η Ζούμπι. Αν η μητέρα μου γυρνούσε να ξανακοιμηθεί, το ίδιο έκανε και κι αυτή, αν όχι, ερχόταν και συνέχιζε τον ύπνο της μαζί μου…
Τι να πρωτοθυμηθώ! Αυτό το αδεσποτάκι άλλαξε όλη μας τη ζωή, με τα χάδια, με τα τσαλίμια και την ανιδιοτελή αγάπη που βλέπαμε στα μάτια της.
Ζήσαμε μαζί της 14 ολόκληρα χρόνια. «Εφυγε» στις 13 Αυγούστου του 2019. Ακόμα και τώρα μια γάτα που έχουμε.. ημι-υιοθετήσει, τη φωνάζουμε από συνήθεια Ζούμπι.