Το μεγαλύτερο σκάνδαλο της μόλυνσης του νερού στη Βρετανία είναι αυτό του Κάμελφορντ,
το 1988. Πολίτες πέθαναν από μολυσμένα ύδατα
Το φετινό μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Νερού, όπως ορίστηκε από τον ΟΗΕ δίνει το σύνθημα για την ανάγκη επιτάχυνσης των αλλαγών (Accelerating Change), παροτρύνοντας τις κυβερνήσεις, κυρίως, και την κοινωνία των πολιτών να επιταχύνουν την επίτευξη του Στόχου (SDG6), δηλαδή τη διασφάλιση ότι όλοι οι πληθυσμοί έχουν πρόσβαση σε καθαρό πόσιμο νερό μέχρι το 2030.
Τις ημέρες αυτές επέλεξε η ελληνική κυβέρνηση για να περάσει το νομοσχέδιο για το νερό, που σύσσωμη η αντιπολίτευση υποστήριξε ότι είναι ο προθάλαμος για την ιδιωτικοποίηση του νερού, πράγμα που αρνείται ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας Κώστας Σκρέκας, τονίζοντας ότι το νερό είναι δημόσιο αγαθό και θα παραμείνει κάτω από τον δημόσιο έλεγχο. Γιατί όμως το νερό δεν πρέπει να μπεί στο αλισβερίσι με τους ιδιώτες;
Τον δρόμο του «γιατί όχι» δείχνει η αλήστου μνήμης πρωθυπουργός της Αγγλίας Μάργκαρετ Θάτσερ που ιδιωτικοποίησε το νερό στην Μ. Βρετανία.
Τo πρώτο πράγμα που έκαναν οι εταιρείες νερού ήταν να κόψουν το νερό σε όσους δεν είχαν πληρώσει τον λογαριασμό.
Ως το 2006 το νερό είχε αυξηθεί κατά 245%. Το κύριο πρόβλημα είναι η υποβάθμιση της ποιότητας του πόσιμου νερού. Οι ιδιωτικές εταιρείες δεν επένδυσαν σε έργα υποδομής, με αποτέλεσμα το νερό να παρουσιάζει προβλήματα και στην παροχή και στην ποιότητά του. Έτσι, για να μπορέσει η Βρετανία να έχει πλέον νερό, την προηγούμενη δεκαετία αναγκάστηκε να παρέχει κρατικά κονδύλια προς τις ιδιωτικές εταιρείες.
Αυτοί που ρύπαινουν τα ποτάμια της Αγγλίας είναι οι ιδιωτικοποιημένες εταιρείες ύδρευσης, επιφορτισμένες με την προστασία τους! Οι ιδιωτικές εταιρείες ύδρευσης ευθύνονται επίσης για τη μεγαλύτερη ρύπανση που έχουν ποτέ υποστεί οι βρετανικοί ποταμοί, μετά τη Βιομηχανική Επανάσταση.
Μόνο η Thames Water τον Μάρτιο δέχθηκε πρόστιμο ύψους 20 εκ. λιρών επειδή έριξε στον ποταμό Τάμεση περισσότερα από 4,2 δισ. λίτρα ακαθαρσιών που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο πτηνών και ψαριών.
Το μεγαλύτερο σκάνδαλο της μόλυνσης του νερού στην Βρετανία είναι αυτό του Κάμελφορντ, το 1988. Πολίτες πέθαναν από μολυσμένα ύδατα, ένα σκάνδαλο που αποσιωπήθηκε και τελικά τεκμηριώθηκε το 2012. Το 2017 δημοσκοπήσεις έδειχναν το 85% των Βρετανών πολιτών να επιθυμούν την επιστροφή του νερού στο Δημόσιο.
Με βάση έρευνα του πανεπιστημίου του Γκρίνουιτς, αν ύδρευση και αποχέτευση είχαν μείνει στο Δημόσιο, οι καταναλωτές θα ωφελούνταν 2,3 δισ. λίρες ετησίως, που σημαίνει ότι το κόστος της ιδιωτικοποίησης για κάθε νοικοκυριό ανέρχεται σε 100 λίρες ετησίως.
Δεν είναι όμως μόνο η Θάτσερ. Το παιγνίδι παίχτηκε κι αλλού στην Ευρώπη, με οδυνηρά αποτελέσματα.
Το 1985 η διαχείριση της ύδρευσης του Παρισιού περνά σε δύο ιδιωτικές εταιρείες, που είναι από τις παγκοσμίως κυρίαρχες στον τομέα της ιδιωτικοποίησης του νερού. Τα αποτελέσματα υπήρξαν τραγικά κι έτσι το 2010 το νερό περνά ξανά στο Δημόσιο. Μέχρι τότε, η αύξηση της τιμής του αγαθού άγγιξε το 260% και αφορούσε το πόσιμο νερό.
Με την επαναφορά του δικτύου στο δημόσιο, η πρώτη κίνηση ήταν το πάγωμα των τιμών και μέχρι το 2011 ξεκίνησε η σταδιακή μείωση των λογαριασμών, με πρώτη κίνηση τη μείωση κατά 8%. Στην Πορτογαλία 27 περιφέρειες δέχθηκαν τις «συμβουλές» της τρόικας και ιδιωτικοποίησαν το δίκτυό τους μέχρι το 2014. Το 2019, ο δήμος της Μάφρα (40χλμ από την πρωτεύουσα της χώρας) έκανε ξανά δημόσιο το νερό του, μετά από τεράστιες κοινωνικές αντιδράσεις.
Την αμέσως επόμενη χρονιά, το νερό ήταν έως και 30% φθηνότερο. Αλλά κι αλλού στον κόσμο τα αποτελέσματα ήταν τα ίδια και χειρότερα. Στην Αργεντινή το νερό ιδιωτικοποιήθηκε το 1993. Τα επόμενα χρόνια, φάνηκε πως η πολυεθνική εταιρεία τηρούσε μόνο το 45% των υποχρεώσεών της σε ό,τι αφορά τις συνδέσεις, ενώ δέκα χρόνια αργότερα, μόνο το 12% των λυμάτων περνούσαν από επεξεργασία. Μετά από μια σειρά κοινωνικών αναταραχών, το δίκτυο επέστρεψε στο Δημόσιο το 2006.
Στην Βολιβία οι κοινωνικές εξεγέρσεις μέτρησαν νεκρούς. Οι λογαριασμοί, όμως, ήταν τόσο μεγάλοι και η κοινωνική οργή ακόμη ισχυρότερη, που μοιραία το νερό επέστρεψε στο Δημόσιο. Η αμερικανική εταιρεία που το είχε εξαγοράσει ζήτησε αποζημίωση ύψους 25 εκατ. δολαρίων!