Βγήκαν για να λιντσάρουν,

κρατώντας το κινητό ανά χείρας

για να καταγράψουν την σκηνή.

Για να την ανεβάσουν στα σόσιαλ και να μετρήσουν λάικ

‘’Συγκεντρωμένοι σε πλήθος οι άνθρωποι χάνουν τις ικανότητές τους για λογική σκέψη και τη δυνατότητα για ηθική επιλογή’’

Άλντους Χάξλεϋ,  Άγγλος συγγραφέας

Για τη  μητέρα από την Πάτρα θα μιλήσει πλέον η Δικαιοσύνη. Η ανθρώπινη και η Θεία.  Με την ελπίδα ότι η αλήθεια θα βγεί στο φως για να δώσει απαντήσεις στο ‘’πως ‘’ και κυρίως στο τραγικό “γιατί’’, αν αποδειχθεί η ενοχή της. Λίγοι άνθρωποι  στην Ελλάδα  δεν θα  συζήτησαν  το θέμα σε μια παρέα, δεν θα έγιναν και λίγο Πουαρό ψάχνοντας βλέμματα, περίεργες συμπεριφορές, αντιφάσεις. Πολλοί σχετικοί και άσχετοι -πριν ήταν λοιμοξιωλόγοι-βγήκαν στα πάνελ, κατέθεσαν απόψεις, έκριναν τη σημειολογία στο χρώμα του σακακιού της Αγγελικής ενώ το  ολόγραμμα νεκρού παιδιού φιγουράριζε σε εκπομπή. “Το έγκλημα της 50ετίας” με τον μυστήριο θάνατο των τριών μικρών κοριτσιών, όπως το χαρακτήρισαν, βρήκε πρόσφορο έδαφος στα σόσιαλ μίντια όπου κάποιοι είδαν τους εαυτούς τους ως αυτόκλητους αστυνομικούς, δικαστές και δήμιους μαζί.

Πολύ πριν την σύλληψή της  κάποιοι καλούσαν τον κόσμο να λιντσάρει  τη μάνα -φόνισσα, βγάζοντας ετυμηγορία.

Και κάπως έτσι φτάσαμε στις τρομακτικές εικόνες  ντροπής που είδαμε έξω από το σπίτι της κατηγορούμενης, όπου συγκεντρώθηκε ένα  εξαγριωμένο πλήθος, απειλώντας με λιντσάρισμα συγγενείς της.  Δεν δίστασαν να γράψουν και τη λέξη “Θάνατος στους  παιδοκτόνους” στις γρίλιες του παραθύρου του σπιτιού της.

Μετά την “ποινή” έγιναν και δηλώσεις… όπου  κάποιοι από το έξαλλο πλήθος  ζήτησαν «κρεμάλες» ενώ αφιονισμένοι χτυπούσαν τις πόρτες και φώναζαν σε αυτούς που ήταν μέσα να βγουν έξω.

Είναι αυτοί που δεν βγήκαν στο δρόμο για την ακρίβεια, τη βενζινη, το ψωμί, αλλά βγήκαν για να λυντσάρουν, κρατώντας το κινητό ανα χείρας για να καταγράψουν την σκηνή. Για να την ανεβάσουν στα σόσιαλ και να μετρήσουν λάικ. Σαν  αιμοχαρές τηλεοπτικό ριάλιτι.

Αυτή η θλιβερή κατάσταση έξω από το σπίτι της χαροκαμένης οικογένειας,όπως γράφει ο Περικλής  Νασόπουλος, είναι εξίσου απεχθής με την πράξη για την οποία κατηγορείται η Ρούλα.

‘’Είναι όμως” -τονίζει -”το αποτέλεσμα, πολλών ετών έλλειψης δικαιοσύνης σε κάθε πτυχή της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής. Είναι η σχετικοποίηση της βίας, από τα μέλη μιας κοινωνίας που περιθωριοποιούνται και την υφίστανται σε κάθε μορφή της και έχουν χάσει κάθε εμπιστοσύνη στο κράτος-προστάτη, το οποίο δεν είναι φυσικά το αστυνομοκρατούμενο, αλλά αυτό που ακόμα και όταν αποτύχει στην προστασία εκ των προτέρων, τιμωρεί τον θύτη, εκ των υστέρων. Και για λόγους ηθικής τάξης, αλλά και για λόγους αποτροπής.

Οι πολίτες που βλέπουν την ασυδοσία παντού γύρω τους να μένει ατιμώρητη, πολλές φορές σε βάρος τους με τρόπο άμεσο ή έμμεσο. Δεν τα έχουν με τη Ρούλα. Στη Ρούλα ξεσπάνε, γιατί είναι όχλος και ως τέτοιος, δεν έχουν μυαλό, έχουν μόνο ένστικτο. Αλλά δεν τους φταίει η Ρούλα.

Απλά έμαθαν να δικάζουν. Από τα κανάλια που βλέπουν, από τους πολιτικούς που μόνιμα πέφτουν θύματα σκευωρίας και είναι πάντα αθώοι, από τους μαϊντανούς δικηγόρους που έχουν μόνιμο στασίδι σε κάποια πάνελ, από, από, από… Πρέπει να μας χτυπάει καμπανάκι σε κάθε τέτοιο θέαμα, και να μην το κανονικοποιούμε”.