«Στη ζωή στους οικίσκους καταργείται κάθε
έννοια ιδιωτικότητας της προσωπικής ζωής»
Έχουν φωτογραφηθεί με πρόσωπα όλου του φάσματος του πολιτικού συστήματος που από την αρχή δήλωσαν «παρών», στο πλευρό τους. Έχουν ακούσει τόσο ελπιδοφόρες πολιτικές διαβεβαιώσεις και οράματα για το «νέο Αρκαλοχώρι» που θα ξαναγεννηθεί από τις στάχτες του, όπως και όλη η περιοχή που κατέρρευσε από τα 6 ρίχτερ της 27ης Σεπτεμβρίου που συγκλόνισαν την Κρήτη.
Τελικά όμως, όλα αυτά τα καθησυχαστικά και αισιόδοξα λόγια, πώς «γράφουν» μέσα τους, εκείνες τις μικρές ώρες που χάνονται μέσα στην ασφυκτική στενότητα του οικίσκου τους; Τις ώρες αυτές που συνειδητοποιούν ότι κανείς δεν τους λέει πότε θα επιστρέψουν ξανά στα σπίτια τους. Τις στιγμές αυτές, που έρχονται αντιμέτωποι με την προοπτική του «αύριο», που μοιάζει να βυθίζεται σε ένα αφόρητο «παρόν» μέσα σε ένα καταυλισμό.
Η επιβίωση με αυτούς τους όρους, δεν είναι εύκολη. Εκεί, εκτός όλων των άλλων, καταργείται κάθε έννοια ιδιωτικότητας της προσωπικής ζωής. Η ζωή μέσα στους οικίσκους, όπου ηχητικά ένα διαχωριστικό κρεμυδοφυλλο χωρίζει το διπλανό με τον παραδίπλα, ο ένας ακούει -θέλει δε θέλει- τι συζητάς με τον άλλο. Και όταν κάποιος βάζει μουσική για να πάνε κάτω τα φαρμάκια, ο παρακάτω ενοχλείται γιατί επιζητά λίγο ησυχία, και την ίδια ώρα, το παιδί που δίνει πανελλαδικές φρικάρει γιατί δεν μπορεί να συγκεντρωθεί στο διάβασμά του.
Χωρίς εσωτερικό κλιματισμό οι οικίσκοι, εναρμονίζονται με τη θερμοκρασία του εξωτερικού περιβάλλοντος, με αποτέλεσμα να ψύχονται τις κρύες μέρες του χειμώνα και να βράζουν στις καυτές μέρες του θέρους. Τώρα μάλιστα που αφαιρέθηκε και η εφεδρική γεννήτρια που τους είχε διατεθεί το χειμώνα όταν τέθηκαν εκτός λειτουργίας δεκάδες κλιματιστικά, όλοι αναρωτούνται «πώς θα βγει το καλοκαίρι αν συμβεί κάτι ανάλογο;».
Και τελικά «για πόσο;» και «πόσοι;» μπορούν να συνεχίσουν να ζουν στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο μέσα σε κιβώτια, καθώς συνειδητοποιούν ότι η συγκρότηση του φακέλου της αποζημίωσης για να ξαναχτίσουν το σπίτι τους, στην πράξη ακυρώνεται, αφού θα πληρωθούν με βάση τις τιμές του 2010, που σήμερα με τις αστρονομικές ανατιμήσεις των υλικών φτάνουν ίσα για να φτιάξεις πέρκολα…
Μόλις το 3,5% των σεισμόπληκτων έχουν καταθέσει αιτήσεις αποζημίωσης σύμφωνα με το Σύλλογο «Ελπίδα», ενώ το δραματικά υποστελεχωμένο γραφείο της Γενικής Διεύθυνσης Αποκατάστασης Επιπτώσεων Φυσικών Καταστροφών σηκώνει τα χέρια ψηλά για το πότε θα ελεγχθούν 2.500 κτίσματα που εκκρεμούν, πώς θα τρέξουν 1.144 πρωτόκολλα κατεδάφισης που έχουν βαλτώσει… Πότε ακριβώς θα χτιστεί το «νέο Αρκαλοχώρι», όταν δεν έχουν δοθεί συντεταγμένες με συγκεκριμένους χρόνους και πλαίσιο για τα επόμενα βήματα που πρέπει να γίνουν για να οργανωθεί η ζωή από την αρχή.
Και στην τελική το εμπεδώσαμε ότι με το σεισμό, ειρηνευτική συμφωνία δεν υπογράφεις. Όμως κάποιος δεν πρέπει να δώσει συντεταγμένες για το που και το πως θα χτίσεις; Πώς θα έρθει η οικιστική ανασυγκρότηση, όταν τα προβλήματα της περιοχής γίνονται μπαλάκι από το ένα επικοινωνιακό πανηγυράκι στο επόμενο και τούμπαλιν; Το στοίχημα της τοπικής ανάπτυξης δεν κερδίζεται με φωτογραφικά «κλικ» εφήμερης κατανόησης, των αναγκών του κόσμου που μοιραία, αν δεν δοθούν λύσεις στα προβλήματα του θα ψάξει άλλη διέξοδο και άλλο τόπο για να χτίσει από την αρχή τη ζωή του.
Τα πρώτα στοιχεία της απογραφής έδειξαν διαρροή του πληθυσμού μέχρι και 30% . Οι απώλειες θα φανούν ακόμα καθαρότερα στις σχολικές εγγραφές τον Σεπτέμβρη… Και εδώ ο μεγάλος φόβος είναι, να μη φτάσουμε να ρωτάμε «ποιοι» θα απομείνουν για να χτίσουν από την αρχή το «νέο Αρκαλοχώρι» και όλα τα άλλα σεισμόπληκτα χωριά του τόπου μας…