«Θα ήθελαν
να ζουν χωρίς
το καθημερινό άγχος»
Ας πούμε ότι βρίσκεσαι με μια παρέα της μικρομεσαίας τάξης και αρχίζει κουβέντα για τα προβλήματα (δεν ξεχνιούνται κι εύκολα) της καθημερινής ζωής.
Το πιθανότερο είναι ότι θα ακούσεις απο φίλους και γνωστούς, τα τετριμμένα και χιλιοειπωμένα.
Ότι ο μισθός δεν αρκεί για να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους κι ότι αναγκαστικά, κάνουν και δεύτερη δουλειά.
Ότι τα είδη στο σούπερ – μάρκετ έχουν γίνει πανάκριβα κι ότι δεν προλαβαίνουν να πληρώνουν λογαριασμούς.
Ότι προσπαθούν να κλείσουν ραντεβού με γιατρό αλλά δεν βγάζουν άκρη και πρέπει να βρουν κανένα γνωστό να τον βάλουν «μέσον», μήπως και τα καταφέρουν. «Μήπως μπορείς εσύ, να με βοηθήσεις;»
Ότι θα τους άρεσε να βγαίνουν για φαγητό και να ψωνίζουν ρούχα πιο συχνά, αλλά με αυτό το εισόδημα δεν είναι εύκολο.
Ότι μετά από τόσες δεκαετίες δουλειάς, θα ήθελαν να μπορούν να πάνε μια εβδομάδα διακοπές αλλά οι τιμές ακόμη και στα κοντινά νησιά είναι απλησίαστες και τελικά οι διακοπές, είναι μόνο για τους ξένους.
Ότι πρέπει να κάνουν επισκευές στο σπίτι τους που καταρρέει, αλλά πως;
Ότι θα ήθελαν να ζουν ξέγνοιαστα την ζωή τους χωρίς το καθημερινό άγχος της επιβίωσης, αλλά δυστυχώς δεν γίνεται.
«Καλά, μόνο για οικονομικά θέματα συζητάτε με την παρέα σου;» θα ρωτήσει κάποιος και η απάντηση είναι «δυστυχώς ναι, κυρίως αυτά, γιατί αυτά απασχολούν τους περισσότερους».
Και ειλικρινά δεν το θεωρώ μεγάλη επιτυχία της εκάστοτε ευρωπαϊκής κυβέρνησης, να έχει τόσους πολίτες ηλικίας 40-50-60 χρονών, που έχουν δουλέψει δεκαετίες και αντί να απολαμβάνουν μια ήρεμη και σχετικά άνετη ζωή, να μην ξέρουν αν θα τα καταφέρουν να «βγάλουν» οικονομικά το μήνα.