Καμία «κακή στιγμή» δεν ευθύνεται για το «μοιραίο»
Σχεδόν αυτοματοποιημένα μετά από κάθε φρικτή δολοφονία γυναίκας, ακολουθούν συνοδευτικές δηλώσεις όσων «πέφτουν από τα σύννεφα», για το αποτρόπαιο έγκλημα, οι οποίοι σπεύδουν να συνεισφέρουν στο δημόσιο διάλογο που πάντα ανοίγει μετά τα μεγάλα εγκλήματα, διαβεβαιώνοντας ότι ο θύτης «ήταν καλό παιδί,δεν του φαινόταν ότι θα σκότωνε».
Η πολίτικαλ κορέκτ περπατησιά του εκτελεστή, που έχει τη δουλίτσα του, τα λεφτουδάκια του και «κρατάει» τη θέση του στην κοινωνία, αναδεικνύεται κάθε φορά με τρόπους που μοιάζει να λυτρώνουν τις σιωπές όσων νίπτουν τας χείρας τους μέχρι εξαντλήσεως του ποταμού Ιορδάνη.
Στην περίπτωση της Νεκταρίας που δολοφονήθηκε στον Περιστερά Ιεράπετρας, είναι ξεκάθαρο, ότι πριν το φρικτό τέλος που δόθηκε στη ζωή της, η γυναίκα είχε φτάσει στην κόψη του θανάτου ξανά και ξανά μέσα από τις άγριες απειλές που την κύκλωναν και ήταν γνωστές στο ευρύτερο περιβάλλον.
Καμία λοιπόν «κακή στιγμή» και καμία Μοίρα δεν ευθύνεται για το «μοιραίο». Το φονικό μαχαίρι δεν πήρε μόνο του το δρόμο για να ενωθεί με το χέρι του δράστη. Τη γνώριμη αυτή διαδρομή χαράζει χρόνια τώρα η διαποτισμένη νοσηρή κοινωνική αντίληψη του συστήματος, ότι η γυναίκα αποτελεί «κτήμα» του αρσενικού, που αντιλαμβάνεται την ύπαρξή της σαν ιδιοκτήτης.
Διότι η γυναίκα θεωρητικά μπορεί να έχει ανοχή στους σημερινούς κοινωνικούς ρόλους που κατέκτησε με το σπαθί της στην επιστήμη, στην τέχνη, στο σύγχρονο εργασιακό περιβάλλον, αλλά πάνω από όλα είναι εκτιθέμενη στον αδηφάγο συλλογικό οφθαλμό, που τη θέλει «δούλα και κυρά».
Μια ικανή γκέισα, ένα κλοτσοσκούφι που πρέπει να αντιμετωπίζει τον αρσενικό τσαμπουκά, σαν ελιξήριο επιθυμίας, μια πειθαρχημένη υπηρέτρια υποταγμένη στις κακοποιητικές τακτικές του ιδιοκτήτη… Αυτό δεν μας λένε χρόνια τώρα όσοι “ξεβλάχεψαν” τη χώρα, όσοι επαίρονται για τις ερωτικές επιδόσεις τους στη μισή πρωτεύουσα, και όσοι μοντελοποίησαν τη γυναίκα σαν γλάστρα, σαν ανούσιο διακοσμητικό, στην τηλεοπτική χωματερή;
Μετράμε απώλειες, μετράμε θύματα, μετράμε βασανιστικούς θανάτους, που σε κάνουν να διερωτάσαι για το βάρος της συνείδησης της συλλογικής ευθύνης. Ξέρουμε το πρόβλημα και κάνουμε πως δεν το βλέπουμε. Ξέρουμε τα αίτια και τα ανεχόμαστε αν όχι τα αποδεχόμαστε. Ξέρουμε όμως και τη φρίκη του τέλους στο οποίο οδηγεί αυτή η Λερναία Ύδρα του εγκλήματος και μόνο εμείς μπορούμε να τη σταματήσουμε.
Το χρωστάμε στη Νεκταρία, στη Δώρα, στην Ελένη, στην Κωνσταντίνα, στην Καρολάιν …Το χρωστάμε σε όλες αυτές τις γυναίκες που δολοφονήθηκαν και σε αυτές που κακοποιούνται καταπίνοντας τα ουρλιαχτά του πόνου τους και της οργής τους. Πρέπει να μπει ένα τέλος σε αυτή τη λίστα του θανάτου, σε αυτή την κανιβαλική βαρβαρότητα του συστήματος, που εξαναγκάζει ανθρώπους αισχρά κακοποιημένους να χάνουν τις ζωές τους από την ένοχη σιωπή όλων μας και της πολιτείας που επιμένει να τους γυρνάει την πλάτη.