Εσχάτως επιστρατεύτηκε και το “εθνικό μας φιλότιμο” το οποίο αναρωτιέμαι πού το κρύβουν οι πολιτικοί διαχειριστές
Της Λίλιαν Δαφερμάκη
Έχει καταντήσει, εκτός των άλλων, αφόρητα κουραστική η εντελώς προβλέψιμη πια επίκληση της «ατομικής ευθύνης», που ασφαλώς και υπάρχει, αλλά όχι με το χειραγωγικό πλαίσιο που μας επιβάλλεται για να θολώσει την απόδοση εγκληματικών ευθυνών στην ανθρωποκτόνα κερδοσκοπία που βασιλεύει γύρω μας.
Η «ατομική ευθύνη» έχει γίνει το επίσημο κουστούμι του πολιτικού λόγου των διαγγελμάτων και των τηλεοπτικών αντιπαραθέσεων, το εύκολο ξεφόρτωμα των πολιτικών επιλογών τις οποίες πληρώνει ακριβά η κοινωνία. Έτσι, ενώ παλαιότερα υπήρχε μια κυρίαρχη εμμονή στην ποινικοποίηση των καιρικών φαινομένων όπου άλλοτε έφταιγε ο «στρατηγός άνεμος» και οι «βιβλικές θεομηνίες» τώρα η «ατομική ευθύνη» έχει γίνει το παντεσπάνι της καθημερινότητάς μας και της βολικής αποποίησης της υπαιτιότητας, όπου όλοι παίζουν την «κολοκυθιά».
Γιατί δηλαδή η Κυβέρνηση να απολογηθεί για τη γύμνια του συστήματος υγείας, των προσλήψεων των γιατρών που δεν έγιναν ή την αύξηση της πληρότητας των πλοίων, καθώς πολλαπλασιάζεται ο αριθμός των κρουσμάτων της πανδημίας; Πετάει μια «ατομική ευθύνη» στον αέρα και ένα «γιατί δε φοράς τη μάσκα σου;» και ρίχνει το μπαλάκι στην εξέδρα, για να μεταφέρει το δημόσιο διάλογο, στο βολικό πεδίο του σαρκασμού που έχει πάντα ως μόνιμη επωδό το περίφημο, «δεν έχουμε σωσμό»…
Γιατί δηλαδή να απολογηθεί το πολιτικό προσωπικό για τον ανηλεή βιασμό της φύσης και την επέλαση των εργολαβικών συμφερόντων και να μην επικαλεστεί την «ατομική ευθύνη» που ανοίγει το δρόμο του εύκολου συμψηφισμού και λειτουργεί σα βολικό προκάλυμμα πολιτικών πρακτικών που βάζουν την αξία του χρήματος πάνω από την ανθρώπινη ζωή.
Εσχάτως επιστρατεύτηκε και το «εθνικό μας φιλότιμο» το οποίο αναρωτιέμαι πού το κρύβουν οι πολιτικοί διαχειριστές που έχουν εκπαιδεύσει τον εαυτό τους να αναλαμβάνουν με παρρησία την ευθύνη θεωρητικά, αλλά χωρίς ποτέ να παραιτούνται ή να τιμωρούνται ή να στερούν από τον εαυτό τους τις βολικές απολαύσεις της εξουσίας.
Στην πρόσφατη τραγωδία της Εύβοιας ο Πρόεδρος του Οργανισμού Αντισεισμικού Σχεδιασμού και Προστασίας (Ο.Α.Σ.Π.), Ευθύμης Λέκκας ξεκαθάρισε ότι οι κύριοι λόγοι που οδήγησαν στον θλιβερό απολογισμό των πλημμυρών είναι «οι αυθαίρετοι οικισμοί στην εκβολή ποταμού, νομιμοποιημένοι στο πέρασμα του χρόνου από την πολιτεία, και τα καμένα δάση σε περιοχές που αδυνατούσαν να εμποδίσουν τα νερά».
Για τη νομιμοποίηση της αυθαιρεσίας ή την έλλειψη υποδομών και αντιπλημμυρικών έργων που δεν έγιναν αγχώθηκε κανείς να αναλάβει την ευθύνη; Ασύλληπτη πολιτική υποκρισία, σε ένα αδιάκοπο πιγκ-πόγκ ευθυνών που αντανακλά τόσο περιπαιχτικά και στο μικρόκοσμο μας. Ο Γιόφυρος ποταμός κάποια στιγμή θα πάρει την εκδίκηση του, για όλα αυτά που δε γίνονται και τα μέτρα που δε λαμβάνονται χρόνια τώρα, καθώς οι πολιτικά υπεύθυνοι περιφέρουν άσκοπα τα αξιώματά τους σε εφήμερα παραγοντιλίκια μακριά από τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας.