«Θα μετρηθεί και το βάρος
της πολιτικής ευθύνης
όλων όσοι δε σταμάτησαν
την οδυνηρή απώλεια τόσων εργαζομένων, που αποδομεί την αυτοδιοίκηση… χαμηλόφωνα και στρογγυλεμένα. Ακριβώς όπως επιτάσσει το πολιτικό σύστημα»
Οι βαθύτεροι συμβολισμοί της εβδομάδας των Παθών εσωτερικεύονται με έναν ξεχωριστό τρόπο στον καθένα, αλλά είναι πραγματικά συγκλονιστικός ο τρόπος που μας ενώνει, αφού οι πρωταγωνιστές του θείου δράματος μοιάζει να είναι κομμάτι της σύγχρονης πραγματικότητας, που βαίνει στον δρόμο προς τις κάλπες.
Δεν έχει παρά να κοιτάξει κανείς το μεγάλο κάδρο και θα δει με μεγάλη ευκολία Γραμματείς και Φαρισαίους, Πόντιους Πιλάτους και εκατόνταρχους, Καίσαρες και Ιούδες, πολιτική υποκρισία και φιλοτομαρισμό, αλαζονεία και απανθρωπιά, προδοσία και δωσιλογισμό στα αδιάκοπα βασανιστήρια της κοινωνίας, η οποία ζει το δράμα του πολιτικού μιθριδατισμού που προσπαθεί να τη φέρει σε μια κατάσταση απόλυτης ακινησίας σε ό,τι της επιβάλλεται, ώστε να το αποδεχτεί αγόγγυστα.
Ο στόχος είναι να μην αντιδρά κανείς, την ίδια ώρα που ολόκληρη η χώρα κυκλώνεται από μικρά Τέμπη, οι κοινωνικές δομές καταρρέουν, η ακρίβεια δεν αφήνει περιθώρια επιβίωσης. Εστιάζοντας στον δικό μας τον μικρόκοσμο, δεν μπορεί να μην συγκλονιστεί κανείς από το δράμα που ζουν εκατοντάδες συμβασιούχοι, οι οποίοι παίρνουν το χαρτί της απόλυσης στο χέρι, αφού αυτή τη φορά οι δικαστικές αποφάσεις εκδίδονται με ταχύτητα και δεν περιμένουν καν να περάσει το Πάσχα.
650 ανθρώπους θα χάσει ο Δήμος Ηρακλείου που μετατρέπεται σε χάλαβρο, αφού μπαίνει σε τροχιά μιας πρωτόγνωρης ιστορικής αποδόμησης. Την ίδια ώρα που σηκώνει στις πλάτες του τις ανάγκες των γιγαντωμένων γεωγραφικά διοικητικών ορίων του και ένα τσουβάλι αρμοδιότητες που του έχουν ξεφορτώσει (χωρίς τους αναγκαίους πόρους), χάνει όλη τη δύναμή του για να αντέξει το βάρος της ευθύνης που καλείται να διαχειριστεί και κυριολεκτικά οδηγείται σε παράλυση.
Οι συμβασιούχοι που απολύονται είναι μάχιμοι εργαζόμενοι πρώτης γραμμής. Είναι οι άνθρωποι που κρέμονται πίσω από τα απορριμματοφόρα και με τα δικά τους χέρια η πόλη ξεφορτώνεται τόνους σκουπιδιών, είναι οι οδοκαθαριστές που ξεβρομίζουν τους δρόμους, είναι το διοικητικό προσωπικό που διεκπεραιώνει τις υποθέσεις των πολιτών, είναι αυτοί που στέκουν ισάξια στο πλευρό των μόνιμων υπαλλήλων, στην Πολεοδομία τις τεχνικές υπηρεσίες, στην Οικονομική Υπηρεσία και τρέχουν αιτήματα και υποθέσεις για να μπορέσει ο Δήμος να είναι λειτουργικός στην καθημερινότητα του πολίτη.
Αυτοί οι άνθρωποι βρέθηκαν αντιμέτωποι με τα άδεια έδρανα του Δημοτικού Συμβουλίου, όταν ζήτησαν από τη Λότζια να κάνει την υπέρβαση και να κάνει δεκτές τις αγωγές για να μπορούν να προσληφθούν.
Αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσαν να πάρουν ούτε μια καθαρή απάντηση από αυτούς που επέλεξαν να απέχουν, αντί να τους πουν την αλήθεια, κοιτάζοντάς τους στα μάτια και να τους εξηγήσουν ότι δεν μπορούν να βρεθούν αντιμέτωποι με δικαστικές περιπέτειες και προσωπικούς καταλογισμούς χρημάτων, που θα ήταν πιο ανθρώπινο και ευθύ.
Αυτό δεν σημαίνει ότι όσοι παρευρέθηκαν στη συνεδρίαση ήταν έτοιμοι να υιοθετήσουν το αίτημα των συμβασιούχων, αφού στην πράξη αποδείχτηκε ότι το όριο της πολιτικής παρέμβασης της συντριπτικής πλειοψηφίας των συμβούλων ήταν ένα ακόμα ψήφισμα όμοιο με το προηγούμενο.
Όμως μετά από τις βαριές καταγγελίες που δημοσιεύτηκαν, ότι το ψήφισμα που ενέκρινε σύσσωμο το Δημοτικό Συμβούλιο δεν κατατέθηκε καν στα δικαστήρια και ότι «νομικά η στάση του Δήμου ήταν καταπέλτης σε βάρος των συμβασιούχων» εδώ ανοίγει τεράστιο θέμα πολιτικής ανακολουθίας, που πρέπει να ξεκαθαριστεί. Οφείλονται εξηγήσεις απέναντι στους συμβασιούχους, αλλά και στην κοινωνία για το πολιτικό χαρακίρι σε βάρος του Δήμου.
Μαζί με αυτό θα μετρηθεί και το βάρος της πολιτικής ευθύνης όλων όσοι δεν σταμάτησαν την οδυνηρή απώλεια τόσων εργαζομένων, που αποδομεί την αυτοδιοίκηση… άδοξα, αθόρυβα και συνοπτικά. Χωρίς καμία σύγκρουση, χωρίς κανέναν ξεσηκωμό, χωρίς μια αμυχή πολιτικής αντιπαράθεσης, για να σφραγιστεί το κεφάλαιο της απώλειας ήρεμα, χαμηλόφωνα και στρογγυλεμένα. Ακριβώς όπως επιτάσσει το πολιτικό σύστημα.