«Ποιος καρπώνεται την ανάπτυξη και πόσους νεκρούς μετρά ο τροχός
για να γυρίσει…»
Ο δρόμος για την ανάπτυξη αναδεικνύεται σε κεντρικό πολιτικό διακύβευμα στην ατζέντα της προεκλογικής περιόδου που διανύουμε όπου η κάθε πλευρά δίνει τη δική της χάραξη και προοπτική.
Στην πραγματικότητα όμως, αυτό στο οποίο πρέπει να εστιάσουμε είναι ποιος καρπώνεται την ανάπτυξη και πόσους νεκρούς μετρά ο τροχός για να γυρίσει.
Με αφορμή τη σημερινή παγκόσμια μέρα για την υγεία και την ασφάλεια στην εργασία, είναι σημαντικό, πριν πάρουμε το δρόμο για την κάλπη, να ρίξουμε μια ματιά γύρω μας σε όλο αυτό το σκηνικό του τρόμου που στήνουν στην καθημερινότητα των εργαζομένων, τα εργατικά ατυχήματα, οι επαγγελματικές ασθένειες, οι κίνδυνοι, τα προβλήματα και οι απειλές στους οποίους είναι εκτεθειμένοι, για να βγει το μεροκάματο του πόνου.
Τα στοιχεία δείχνουν ότι πανελλαδικά, πάνω από 2.000 εργαζόμενοι έχασαν τη ζωή τους την ώρα της εργασίας τους από το 1999 έως το 2019. Την ίδια ώρα 400 εργαζόμενοι κάθε χρόνο πεθαίνουν από επαγγελματικές ασθένειες.
Αντίστοιχα μετρήσαμε 46 νεκρούς εργάτες το 2018, 51 το 2019, 41 το 2020 και 104 το 2022. Πέρσι καταγράφηκαν 14.000 εργατικά ατυχήματα. Εκτός όμως τους νεκρούς και τα ατυχήματα, οι αθέατες πλευρές της καθημερινότητας των εργαζομένων, σμιλεύονται με στρεσογόνες καταστάσεις ανασφάλειας και εργασιακού άγχους που αποτυπώνονται συνήθως με μυοσκελετικά και μια σειρά από άλλα προβλήματα που λειτουργούν επιβαρυντικά στην υγεία.
Σε όποιο εργασιακό περιβάλλον και αν κοιτάξει κανείς στην υγεία, στην εστίαση, στον τεχνικό κλάδο… οι συνθήκες εργασιακής γαλέρας της ψηφιακής εποχής, μοιάζουν σε κάποιες περιπτώσεις τρομακτικότερες και από αυτές που βίωναν οι δουλοπάροικοι.
Την ίδια ώρα οι ξεδοντιασμένες Επιθεωρήσεις Εργασίας, και οι ανύπαρκτοι έλεγχοι στους χώρους δουλειάς, δημιουργούν προνομοιακό πεδίο για την εργοδοσία να λειτουργεί με συνθήκες ασυδοσίας για τις ανάγκες της κερδοφορίας της.
Απώλειες, ατυχήματα, προβλήματα υγείας, είναι η απόρροια της αυξανόμενης εργασιακής εντατικοποίησης, των αλλεπάλληλων βαρδιών, της έλλειψης μέτρων ασφάλειας με αποτέλεσμα το αιτούμενο της σημερινής παγκόσμιας μέρας «για ένα ασφαλές και υγιές εργασιακό περιβάλλον» να ακυρώνεται στην πράξη με τον πιο οδυνηρό τρόπο.
Τα μνημόνια, τα αντεργατικά νομοσχέδια, οι αντιασφαλιστικοί νόμοι που ψηφίστηκαν έχτισαν ένα σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα όπου ο εργαζόμενος έχει μόνο υποχρεώσεις και ακρωτηριασμένες τις ελάχιστες κατακτήσεις που του έχουν απομείνει.
Ενώ πρόσφατα γιορτάσαμε τη λαμπρότητα του Πάσχα, στον πολιτικό χρόνο, διαστέλλεται το εύρος και επεκτείνεται η διάρκεια των λαϊκών παθών στο πλαίσιο μιας αφόρητης εργασιακής εκμετάλλευσης που όλο και χειροτερεύει.
Ο δρόμος για την ανάσταση των λεηλατημένων κατακτήσεων της εργατικής τάξης είναι γεμάτος ιστορικές ευκαιρίες, τις οποίες η ίδια η κοινωνία μπορεί να διαμορφώσει μέσα από ταξική συμπόρευση, γνωρίζοντας άλλωστε ότι ο εορτασμός του Πάσχα συνοδεύεται από το τσούγκρισμα και το σπάσιμο των αυγών…