Εκεί στο πιο βαθύ σημείο της Μεσογείου δεν βρίσκεται μόνο το ναυαγισμένο αλιευτικό με μερικές εκατοντάδες σορούς από γυναικόπαιδα, εγκλωβισμένες στο κουφάρι του.
Στα 47 ναυτικά μίλια νοτιοδυτικά της Πύλου ναυάγησαν επίσης η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη της Ευρώπης ολόκληρης. Στο ίδιο σημείο πνίγηκαν τα αντανακλαστικά της Frontex και του Λιμενικού μας, μα και η αξιοπιστία μιας μεγάλης μερίδας της δημοσιογραφίας και των μαγαζιών που την επαγγέλλονται. Φυσικά και δεν πρόκειται για πόρισμα μιας ακόμα τραγωδίας στη Μεσόγειο – στη θάλασσα των ανώνυμων νεκρών!
Εξάλλου ποιοι είμαστε εμείς που θα προτρέξουμε να βγάλουμε ραπόρτο, πριν ολοκληρωθεί η έρευνα που διέταξε ο Ντογιάκος του Αρείου Πάγου; Ο δικαστικός λειτουργός-εντολέας κάθε έρευνας για μεγάλα γεγονότα που μας πληγώνουν με εκατόμβες νεκρών ή μας προκαλούν για τα οικονομικά και άλλα σκάνδαλα, που σέρνουν τα απόνερά τους.
Εκεί στα λιμνάζοντα νερά της δεύτερης συνεχόμενης προεκλογικής περιόδου “έσκασε” ναυάγιο στα διεθνή χωρικά ύδατα, αλλά σε περιοχή έρευνας και διάσωσης που είναι στη δικαιοδοσία μας. Και ξαφνικά βρεθήκαμε στα… σκοινιά! Η χώρα, το Λιμενικό, η πολιτεία και οι πολιτικοί μας. Ποιος και αν πέταξε σκοινί στο αλιευτικό με τους επιβάτες-σαρδέλες, κάποια στιγμή θα παγιωθεί.
Ποιοι τραβάνε το σκοινί, που κινδυνεύει να κοπεί θα φανεί. Ποιοι κάνουν δηλώσεις και εκτιμήσεις… του σκοινιού και του παλουκιού, είναι εύκολα αντιληπτό. Και στην προκειμένη περίπτωση το σπίτι που δεν πρέπει να μιλάμε για σκοινί βρίσκεται κάπου στην κεντρική Ευρώπη, στην καρδιά της Δύσης. Και δεν μιλάμε για το σπίτι του Παπαδημούλη που έσπευσε να μιλήσει από τις Βρυξέλλες για τις συνθήκες του ναυαγίου με την εμπειρία του Real Estate! Mιλάμε για το Ευρωκοινοβούλιο που αδυνατεί να καθορίσει μια σοβαρή και ανθρωπιστική πολιτική μετανάστευσης και ασύλου.
Η Δύση έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τα εκατομμύρια των μεταναστών και προσφύγων που εγκαταλείπουν τις χώρες τους με κάθε κόστος.
Να συμφωνήσουμε ότι οι διακινητές είναι αλήτες και καθάρματα, αλλά είναι η παρωνυχίδα ενός διαρκούς εγκλήματος.
Σε τοπικό επίπεδο, δυστυχώς το ναυάγιο αντιμετωπίστηκε με όρους προεκλογικής περιόδου. Η απερχόμενη και επερχόμενη κυβέρνηση καθώς και τα μίντια που τη στηρίζουν δεν είδαν κανένα μεμπτό στη διαχείριση της ελληνικής πλευράς και έσπευσαν να υιοθετήσουν το αφήγημα του Λιμενικού, ότι οι επιβαίνοντες στο αλιευτικό δεν ήθελαν να σωθούν… “No help, go Italy” φώναζαν λέει στους δικούς μας, που ήθελαν να βοηθήσουν!
Ο Τσίπρας πάλι πήγε στην Καλαμάτα για να διαπληκτιστεί με τους αξιωματικούς του Λιμενικού και τον υπηρεσιακού υπουργού κ. Τουρνά, μπας και καταφέρει να μειώσει την ψαλίδα από τη ΝΔ.
Και ο Τουρνάς φάνηκε να υπερασπίζεται τις πολιτικές Μητσοτάκη και να σιγοντάρει τη ρητορική Σκέρτσου. Αλλά και ο επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν κερδίζει τίποτα εκλογικά λοιδορώντας τη χώρα του. Μια χώρα που επί των ημερών του το μεταναστευτικό δεν πέρασε τις καλύτερες μέρες. Ακόμα και όταν οι μετανάστες λιάζονταν, ακόμα και όταν είχαμε καταργήσει τα σύνορα για τους κατατρεγμένους. Και οι πνιγμοί δεν εξέλιπαν και τα… κολαστήρια μαζικής και απάνθρωπης διαβίωσης υπήρχαν στην επικράτειά μας.
Σε τούτο το ναυάγιο επέπλευσαν η υποκρισία και ο φαρισαϊσμός. Ο δικός μας και της Ευρώπης, που δεν είναι αμέτοχη – όπως και το έτερο ήμισυ της Δύσης – για τα δεινά της Ασίας και της Αφρικής, που κάνουν τους κατοίκους τους να στοιβάζονται σε σαπιοκάραβα, πουλώντας όλα τα υπάρχοντά τους για μια άλλη «πατρίδα».
Επίσης οι (ανομολόγητες) επαναπροωθήσεις, ακόμα και διά της βίας, κρύβουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί ή το… πνίγουν πρόσκαιρα.
Ακόμα και τα απόνερα αυτού του ναυαγίου, είτε πριν είτε μετά την τέλεσή του, μπορεί να αποδειχτούν εγκληματικά. Ακόμα και αν προκλήθηκαν από καλή πρόθεση…
Εξάλλου, για να παραφράσουμε και τον Δάντη, ο δρόμος προς την υδάτινη κόλαση είναι στρωμένος με κοραλλιογενείς υφάλους.