Της Λίλιαν Δαφερμάκη
Την νιώσατε τη «δροσερή πνοή της ελευθερίας στα Πανεπιστήμια»; Αναδύθηκε σε όλο της το μεγαλείο από το γυμνό σώμα του φοιτητή που σερνόταν από τις δυνάμεις καταστολής καθώς γδερνόταν στο τσιμέντο σα σφαχτάρι, ποτισμένο από χημικά, δαρμένο, τσακισμένο. Ήταν το τίμημα της απόφασής του να εκφράσει την άποψή του, για τον νέο νόμο του κράτους που αλλάζει το χαρακτήρα και βάλλει ευθέως τη λειτουργία του Πανεπιστημίου.
«Στις σχολές δεν μπαίνει η αστυνομία μπαίνει η Δημοκρατία» είπε ο πρωθυπουργός και όλοι οπτικοποιήσαμε ακριβώς «τι» και «πώς» το εννοεί… με την εισβολή των ΜΑΤ στο ΑΠΘ. Ωμή βία, δημόσιος εξευτελισμός, άγρια καταστολή, απέναντι στην πολιτική διαμαρτυρία των φοιτητών στα αστυνομοκρατούμενα πλέον πανεπιστήμια.
Ήταν τελικά θέμα ημερών να αρχίσει να αποδεικνύεται στην πράξη η στόχευση του νέου νόμου που αντιμετωπίζει ως «εγκληματικότητα» την έκφραση της άλλης άποψης και τον αγώνα όσων ορθώνουν ανάστημα και τολμούν να διεκδικούν πολιτικά. Μετά τη συστηματική δυσφήμηση των πανεπιστημίων ως χώρων ανομίας και των φοιτητών ως ρέμπελων που σπαταλούν το υστέρημα των γονιών τους, έρχεται η Πανεπιστημιακή Αστυνομία ως άλλος Τζακ Νόρις να επιβάλει τον «νόμο και την τάξη».
Πράγμα που σημαίνει δηλαδή ότι όσοι αντιδρούν και ζητούν να ανοίξουν τα πανεπιστήμια, να σταματήσει η υποχρηματοδότησή τους, και να διασφαλιστούν όροι και συνθήκες για τη σωστή διδασκαλία, την έρευνα, την προαγωγή του επιστημονικού έργου, σε συνθήκες ακαδημαϊκής ελευθερίας είναι τουλάχιστον «εχθροί του κράτους». Και κάπου εδώ ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο για όσους συναδέλφους παρακολουθούν το αστυνομικό ρεπορτάζ, (μέρος του οποίου στο εξής θα είναι και τα πανεπιστήμια), όπου θα έχει ενδιαφέρον να κρατούν στατιστικά στοιχεία, αντιπαραβάλλοντας τον αριθμό των συλλήψεων των φοιτητών που διαδηλώνουν, με τις συλλήψεις των βιαστών, των σωματέμπορων, των μαφιόζων, των λαμογίων που λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα.
Η σύγκριση των στοιχείων αυτών θα δώσει εξαιρετικά ενδιαφέροντα συμπεράσματα, για τη νέα «κανονικότητα» που χτίζεται γύρω μας με συνοπτικές διαδικασίες, όπου όταν τελειώσει με το καλό αυτή η καραντίνα, πολύ γρήγορα θα διαπιστώσουμε ότι έχουμε μπει σε μια άλλη καραντίνα πολύ χειρότερη, με όλο και λιγότερες ελευθερίες, με ακόμα περισσότερο ακρωτηριασμένα εργασιακά δικαιώματα, με βαθύτερη φτώχεια, με λιγότερες δουλειές, με μεγαλύτερη υποαπασχόληση, με τον υποθηκευμένο το δημόσιο πλούτο της χώρας να ξεπουλιέται στις αγορές και τα παζάρια…
Μέσα σε αυτό το αποπνικτικό σκηνικό που μας κυκλώνει, οι στίχοι του Ναζίμ Χικμέτ έρχονται να επιβεβαιωθούν με τον πιο προφητικό τρόπο, διότι πράγματι… «το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο, είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει, είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε». Αυτό ακριβώς, το μεγαλείο των ανθρώπων που αντιστέκονται αντίκρυσε η καθηγήτριας Κωνσταντίνας Ριτσάτου, που πήρε αγκαλιά για να προστατεύσει το φοιτητή που δεχόταν επίθεση από τα ΜΑΤ στο ΑΠΘ, δίνοντας ακόμα ένα μάθημα ζωής σε όλους μας …