Δυστυχώς για μας, το παραμύθι δεν έχει δράκο ούτε ξένο δάκτυλο για να τον καταγγείλλουμε
Τέσσερις μέρες μετά το Πάσχα και μόλις μια μέρα μετά την Πρωτομαγιά και οι περισσότεροι ζουν ακόμα με το τζετ λανγκ που προκάλεσαν οι πολύωρες πτήσεις στον πλανήτη της κρεατοφαγίας και της ακατάσχετης κατανάλωσης αλκοόλ! Από τη μια η γιορτή και από την άλλη η απεργία (ποιος μίλησε για αργία;) οδήγησαν το μέσο Έλληνα σ’ ένα γενικευμένο overdose κατανάλωσης. Αγορές, ψώνια, φαγητά, ποτά, εκδρομές, αγάπες, λουλούδια, διασκέδαση και μίνι διακοπές. Όλα στην υπερβολή, διότι το μέτρο δεν ταιριάζει στον Έλληνα, εκτός και αν πρόκειται για τίποτα… μέτριους και κανείς δεν θέλει να κυκλοφορεί με τέτοια ταμπέλα…
Γι’ αυτό και εφευρίσκουμε μηχανισμούς που μπορούν να ψήνουν ταυτόχρονα και αντικριστό, και σουβλιστό και κοκορέτσι! Το πολυμηχάνημα έκανε την εμφάνισή του και στην ενδοχώρα της Κρήτης και συγκέντρωσε πολλά… γύφτικα σκεπάρνια περιμετρικά του, όπως είδαμε στις φωτογραφίες που αναρτήθηκαν στο διαδίκτυο. Όχι δεν είμαστε Vegan για ν’ ανοίξουμε πόλεμο με τους κρεατοφάγους, αλλά όπως έλεγε και η γιαγιά μου «το πολύ τσιτσί χτυπά στην ψυ»! Τέλος πάντων, με την κατά ριπάς επίθεση στα κοψίδια και τη βουλιμική διάθεση των ημερών δεν το τερματίσαμε, καθώς υπήρξαν και χειρότερα.
Η … δολοφονία του εικονολήπτη στην Καλαμάτα και η αδέσποτη που έφαγε η 8χρονη Αλεξία στη Θήβα, έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι σαν λαός διατηρούμε ακόμα κάποια βάρβαρα… έθιμα. «Τιμή μας και καμάρι μας» θα πουν κάποιοι ανεγκέφαλοι, αλλά φαντάζομαι όχι μπροστά στα παιδιά του άτυχου εικονολήπτη που πήγε από σαΐτα στην πρωτεύουσα της Μεσσηνίας και τους γονείς της 8χρονης που έκανε Πάσχα στην αυλή της και μια σφαίρα από διπλανό χωριό, πάνω στο τσακίρ κέφι, πέρασε μια ρεματιά και τη βρήκε στο κεφάλι. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι θυσίες στο βωμό της ασφάλτου συνεχίστηκαν με την Κρήτη ν ακολουθεί την παράδοσή της…
Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με τον Έλληνα και τον «Ελληνάρα», ούτε και χρειάζεται να ψάξω την ειδοποιό διαφορά. Κι εδώ δεν μπορείς να πεις ότι φταίνε τα μνημόνια και η σκληρή εποπτεία που επέβαλαν οι δανειστές στη χώρα. Δυστυχώς για μας σ’ αυτή την ιστορία το παραμύθι δεν έχει δράκο ούτε ξένο δάκτυλο για να τον καταγγείλλουμε. Αρκεί να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε ο περιούσιος λαός, όπως νομίζουμε, ούτε και η γη της επαγγελίας όπως αυτάρεσκα αποκαλούμε τον τόπο μας όταν βαυκαλιζόμαστε.
Αν δε δούμε την αλήθεια κατάματα και χωρίς παρωπίδες τα Πάσχα μας και οι πρωτομαγιές μας θα συνοδεύονται με θλίψη και μελαγχολία και θα τροφοδοτούν κάποιους με κακές αναμνήσεις. Και προφανώς η αλήθεια δεν κρύβεται στο ν’ αποκηρύξουμε το κάψιμο του Ιούδα που συνιστά, λέει, κλασική περίπτωση αντισημιτισμού. Ούτε και χρειάζεται να προβληματιστούμε αν η παράδοση του βασιλιά καρνάβαλου στην πυρά σηματοδοτεί κάποιο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας! Και επίσης στην αλήθεια δεν θα τη μάθουμε από τους υποψηφίους, τους οποίους αυτές τις ημέρες φάγαμε (στη μάπα)- εκεί να δείτε overdose!
Τους είδαμε στην περιφορά του επιταφίου να σηκώνουν το κουβούκλιο, στην Ανάσταση να μοιράζουν το Άγιο Φως, ανήμερα του Πάσχα να γυρίζουν τον οβελία, τη Δευτέρα του Αϊ Γιώργη να ψάλλουν σ’ εκκλησίες αφιερωμένες στη Χάρη Του και την Πρωτομαγιά να πιάνουν το Μάη στις εξοχές και σε πολλές περιπτώσεις πίσω από κάποιο δέντρο να μαδάνε τη μαργαρίτα! «Θα βγω, δεν θα βγω, θα βγω, δεν θα βγω…» και την αγωνία τους να διακόπτει απότομα ο μπόμπιρας που τα φιλάει στο διπλανό δέντρο φωνάζοντας «φτου και βγαίνω»! Μήπως εκείνο το «φτου» να το χρησιμοποιούμε συχνότερα και όχι μόνο στο παιχνίδι που παίζαμε μικροί; Λέτε τα περισσότερα… φτυσίματα να δημιουργούσαν ένα ποτάμι οργής που στο διάβα του θα έπαιρνε όλα τα δεινά της φυλής;