«Ένα παιδί δεν γεννιέται
επιθετικό, γίνεται»
Το σχολείο θα πρέπει να είναι ένας χώρος ηρεμίας όπου όλοι μαθαίνουν, μεγαλώνουν και ζούν αρμονικά. Ωστόσο για κάποια παιδιά το σχολείο τους, είναι μια καθημερινή κόλαση.
Όλοι θυμόμαστε τους νταήδες συμμαθητές μας και τους αδύναμους της τάξης. Εκείνοι που συχνά έπεφταν θύματα πλάκας,κοροιδίας ή ακόμη χειρότερα οι πιο «ισχυροί» τους ασκούσαν βία, λεκτική ακόμη και σωματική. Και δεν μιλάμε για ένα καυγά μεταξύ δυο παιδιών που μάλωσαν, αλλά για το μαθητή που μόνιμα βρίσκεται στο στόχαστρο, γιατί δεν ντύνεται ωραία, μοιάζει λίγο “χαζούλης”, φαίνεται ή είναι γκει, έχει ένα φυσικό ελάττωμα που, για κάποιο λόγο, «προκαλεί», κάποιους συμμαθητές του ,οι οποίοι συμπαρασύρουν και τους υπόλοιπους.
Το θέμα του bullying, έχει απασχολήσει πολύ και την ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια. Όμως στις περισσότερες περιπτώσεις ασχολούμαστε με την έννοια του όρου και με τα θύματα του εκφοβισμού. Τι συμβαίνει όμως από την πλευρά του θύτη; Πώς ένα παιδί γίνεται ο νταής του σχολείου;
Σύμφωνα με την ψυχολόγο-παιδοψυχολόγο, Αλεξάνδρα Καππάτου, που είχε μιλήσει για το θέμα στην HuffPost, υπάρχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά που δείχνουν ότι ένα παιδί μπορεί να εκφοβίζει άλλα παιδιά, να είναι ο «νταής».
Συνήθως είναι παιδιά παρορμητικά, τα οποία δείχνουν να έχουν ισχυρή αυτοπεποίθηση.
Δεν πειθαρχούν εύκολα σε κανόνες.
Είναι παιδιά που θέλουν να επιβάλλονται.
Έχουν απότομο τρόπο έκφρασης.
Θεωρούν -και αυτό είναι πολύ σημαντικό τονίζει η κυρία Καππάτου- τη βία κοινωνικά αποδεκτή.
Θυμώνουν εύκολα.
Δυσκολεύονται να δεχτούν την ματαίωση των επιθυμιών τους, το «όχι».
Συχνά αισθάνονται ότι οι άλλοι είναι επιθετικοί απέναντί τους.
Καταφεύγουν πολλές φορές στη βία και τον εκφοβισμό για να επιλύουν τις διαφορές τους.
Έχουν την τάση να εξαιρούν παιδιά από την παρέα.
Επιχειρούν αυτόκλητα να είναι οι αρχηγοί της παρέας.
Έχουν την τάση να φτιάχνουν κλίκες.
Δεν είναι απαραίτητα μεγαλόσωμα παιδιά, αλλά έχουν την ικανότητα να επιβάλλονται, κυρίως λόγω της προσωπικότητά τους και όχι λόγω της σωματικής τους υπεροχής.
Συμβάλλουν πολλοί παράγοντες,σύμφωνα με την ειδικό, στο να υιοθετήσει ένα παιδί τέτοιες συμπεριφορές.
Ένα παιδί δεν γεννιέται επιθετικό, γίνεται και υπάρχουν λόγοι που το ωθούν να αντιδρά με αυτόν τον τρόπο και οφείλουμε να τους αναζητήσουμε.
Για την κ. Καππάτου ο ρόλος του σχολείου είναι πάρα πολύ σημαντικός. Γιατί πολλές φορές, δεν ξέρουν οι εκπαιδευτικοί να διαχειριστούν και να αναγνωρίσουν τα συμπτώματα αυτά. Ωστόσο η βοήθειά τους είναι καθοριστικής σημασίας. «Όταν οι εκπαιδευτικοί είναι ξεκάθαροι και μαθαίνουν τα παιδιά από νωρίς το αίσθημα συνεργασίας και ότι αυτές οι συμπεριφορές δεν είναι αποδεκτές, πιστέψτε με, βάσει ερευνών, το φαινόμενο μειώνεται σημαντικά.
Και ο εκπαιδευτικός πρέπει να παρατηρεί. Γιατί ένα παιδί είναι μόνο του στο προαύλιο; Πώς πάει η προσαρμογή ενός παιδιού που έρχεται πρώτη φορά στο σχολείο; Γιατί γελάνε οι συμμαθητές του όταν ένα παιδί σηκώνεται για μάθημα; Τι γίνεται στις τουαλέτες; Τι γίνεται στο προαύλιο; Όλα αυτά είναι σημαντικά κομμάτια πρόληψης έτσι ώστε να σταματάει το κακό από νωρίς. Γιατί το θέμα με τον εκφοβισμό δεν σταματά στο σχολείο,όπως είπε. Ο εκφοβισμός ξεκινά από την οικογένεια, προχωράει στο σχολείο και μετά πήγαινει στη ζωή, στον σύντροφό μας, στους συνεργάτες μας».