«Ό,τι κάνουμε για τον εαυτό μας,
πεθαίνει μαζί μας.
Ό,τι κάνουμε για τους άλλους παραμένει αθάνατο»
Είναι από τις σπάνιες, πια, καλές ειδήσεις. Από τα νέα εκείνα που δεν χρειάζεται να είναι θλιβερά για να μας συγκινήσουν. Η ηλικιωμένη κυρία Αθηνά από ένα χωριό της Αιτωλοακαρνανίας είδε και απόειδε με την ταλαιπωρία των ασθενών που έπρεπε να διακομιστούν στο κοντινότερο νοσοκομείο. Ταλαιπωρήθηκε και η ίδια με τον σύζυγό της για να πάνε στο νοσοκομείο στα Γιάννενα. Και μια μέρα το αποφάσισαν. Θα βάλουν μπρος να μαζέψουν λεφτά από το υστέρημά τους, θα πουλήσουν περιουσία και θα πάρουν ένα ασθενοφόρο να εξυπηρετεί τον κόσμο της περιοχής!
«Το είχαμε τάμα. Με τον άνδρα μου τα συμφωνήσαμε. Έκανα οικονομία μεγάλη για να έχω για τα γεράματά μου. Όταν “έφυγε” ο άντρας μου σκέφτηκα ”τι τα θέλω τα λεφτά;”. Έφυγε ο άντρας μου, θα φύγω και εγώ, σκέφτηκα. Πούλησα και ένα χωράφι που είχα και πήρα αυτό το ασθενοφόρο για να αφήσω κάτι πίσω μου. Ήθελα όλος ο κόσμος να εξυπηρετείται» είπε. Έτσι απλά. Έτσι ελληνικά.
Η γιαγιά Αθηνά, η γιαγιά της Ελλάδας. Που θυμίζει κάτι από τις ηρωικές εκείνες μανάδες-γιαγιάδες της Πίνδου, την κυρά της Ρω, τις γυναίκες που κάθε φορά καλούνται να φυλάξουν Θερμοπύλες!
Ξέρει- χωρίς να το γνωρίζει!- η γιαγιά Αθηνά πως «ό,τι κάνουμε μόνο για τον εαυτό μας πεθαίνει μαζί μας. Ό,τι κάνουμε για τους άλλους και τον κόσμο παραμένει και είναι αθάνατο».
Η αυταπάρνηση που έδειξ,ε η θυσία που έκανε και η εκπλήρωση του τάματος είναι και η προσωποποίηση της συνέχειας του Ελληνισμού. Από την αρχαία ελληνική ηθική της συμμετοχής στα κοινά στην χορηγία, στις υποχρεώσεις του πολίτη να συνδράμει στο μέτρο που του αναλογεί, μέχρι τις βυζαντινές εποχές που έλιωναν τα ασημικά και χρυσά για να βοηθήσουν στη θωράκιση της Αυτοκρατορίας, ως τη χριστιανική εκδοχή της προσφοράς στο Θείο, η γιαγιά Αθηνά είναι μία.
Το τάμα της και η εκπλήρωσή του ουσιαστικά είναι ένα μάθημα ζωής για όλους μας. «Τι να τα κάνω τα λεφτά, δεν θα τα πάρω μαζί μου»! Τόσο απλό. Τόσο μεγάλο.
Αλλά πολλές φορές αυτά τα μαθήματα απευθύνονται σε ανεπίδεκτους μαθήσεως. Έτσι μοιάζει η κοινωνία μας, έτσι πορεύονται οι ταγοί της. Από τα μέσα ενημέρωσης που ξεχείλωσαν αυτή την ωραία και ευγενική ιστορία , μέχρι τους σχολιασμούς στα κοινωνικά δίκτυα και την πολιτική σπέκουλα δείχνουμε πόσο ανώριμη κοινωνία είμαστε. Ή μάλλον ακόμη χειρότερα: παρηκμασμένη κοινωνία. Όπως, ίσως, όλοι οι ιστορικοί λαοί της περιοχής που βρίσκονται πια στη φάση αποδόμησης του ένδοξου παρελθόντος τους.
Αντί τα μέσα ενημέρωσης να δουν με σοβαρότητα και ως καλή πρακτική αυτή την κίνηση της ευλογημένης γιαγιάς, ξέντωσαν το θέμα, το μετέτρεψαν σε σίριαλ, στο τέλος βαριόσουν και να ακούς για τη σημαντική αυτή πράξη!
Και από την άλλη, οι συνήθεις μίζεροι στα δίκτυα. Δεν είναι κατά τη γνώμη τους μια όμορφη και αγαθή κίνηση με πολλές προεκτάσεις αυτή της γιαγιάς Αθηνάς, αλλά είναι «μια δωρεά που εξευτέλισε τον Μητσοτάκη, την κυβέρνηση, όλους όσοι έχουν διαλύσει το ΕΣΥ, το κράτος κλπ». Δηλαδή ακόμη και αν όλα ήταν τέλεια, που ποτέ δεν είναι, τι εμποδίζει άραγε την κάθε γιαγιά, τον καθένα από μας να μοιραζόμαστε πράγματα, και… ευτυχισμένες στιγμές; Ή εάν όλα ήταν καλά θα ήταν σωστό και πρέπον κάποιο να τα… πάρει μαζί του;
Είναι οι γνωστές φλυαρίες που εξελίσσονται σε οπαδικές ανοησίες. Είσαι αντικυβερνητικός… το βλέπεις μισοάδειο. Είσαι φιλοκυβερνητικός, το βλέπεις μισογεμάτο. Οι ίδιοι άνθρωποι σε αντίστροφες εποχές θα έλεγαν ακριβώς αντίθετα πράγματα για το ίδιο θέμα! Αλλά αυτοί είμαστε- να κάνουμε πως είμαστε άλλοι;
Για τους πολιτικούς δεν έχω να πω και πολλά. Συνήθεις και βαρετοί. Τρέχουν πίσω από τα γεγονότα , μην δουν εικόνα να… κλάψει, μαντήλι να κουνήσει, αμέσως να τρέξουν… να υποκριθούν τους συγκινημένους. Υποκρισία και κροκοδείλια δάκρυα. Μια απάντηση τούς πρέπει: ο λόγος σου με χόρτασε και τα ψωμί σου φά’ το.