Σε καμία περίπτωση
ο ΣΥΡΙΖΑ δεν περίμενε ότι το παιχνίδι
θα γυρνούσε τόσο
εις βάρος του
«Μα εμείς είχαμε πολιτική ατζέντα σοβαρή. Λέτε να θέλαμε τόσες ημέρες μετά το Πάσχα που επιστρέψαμε να μιλάμε μόνο για τον Γεωργούλη;».
Το άκουσα το πρωί στη διάρκεια πολιτικής εκπομπής, εκεί που συνηθίζουν να πιάνουν… στασίδι οι πολιτικοί κι έπεσα από τα σύννεφα. Και το άκουσα μάλιστα από έμπειρο πολιτικό στέλεχος που σίγουρα όταν έμαθε για τη νέα υπόθεση σκανδάλου έτριβε τα χέρια του.
Η αλήθεια βέβαια είναι πως έτσι όπως είχε αρχίσει να εξελίσσεται η πολιτική αντιπαράθεση στα κανάλια και στον δημόσιο διάλογο, περιμέναμε από την αρχή πως η μπάλα θα είναι διαρκώς στην… εξέδρα. Νομίζω όμως πως σε καμία περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ δεν περίμενε ότι το παιχνίδι θα γυρνούσε τόσο εις βάρος του, πόσο μάλλον όταν τα ίδια τα στελέχη του είχαν πιστέψει πως οι νεκροί του Φεβρουαρίου στα Τέμπη θα αποτελούσαν την πολιτική «ταφόπλακα» για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη Νέα Δημοκρατία.
Τώρα όμως τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Για όλους. Τα Τέμπτη δυστυχώς έχουν ξεχαστεί, παράλληλα με μια σειρά από κοινωνικά προβλήματα.
Το πρόγραμμα «σπίτι μου» για τους νέους υποτίθεται αποκλείει καθημερινά νέους που έχουν πραγματική ανάγκη για σπίτι. Τα κοινωνικά επιδόματα έχουν μικρό αντίκρισμα απέναντι στα καθημερινά προβλήματα κι οι ελεύθεροι επαγγελματίες, εφόσον είναι αυτοαπασχολούμενοι χωρίς προσωπικό, δεν έχουν πρόσβαση σε καμία κρατική ευεργεσία.
Όλα αυτά μεταξύ άλλων. Μεταξύ μάλιστα πολλών άλλων.
Όμως εμείς κοιτάμε εμμονικά την υπόθεση Γεωργούλη. Κι αναζητούμε λεπτομέρειες, φίλους, γνωστούς, μανάδες, πατεράδες, δικαστές κι εισαγγελείς. Όχι πως μια υπόθεση καταγγελίας τέτοιου επιπέδου δεν είναι σοβαρή. Είναι όμως χρέος της δικαιοσύνης να τη διερευνήσει και να αποφανθεί.
Και παράλληλο χρέος την κοινωνίας, που βρίσκεται προ των πυλών για μια νέα ψήφο, να κρίνει, να επικρίνει και να κατακρίνει με πολιτικά επιχειρήματα κι όχι με επιχειρήματα κλειδαρότρυπας.
Αναρωτιέμαι όμως:
Αν δεν υπήρχε αυτή η περίπτωση Γεωργούλη κι αν οι βελγικές Αρχές δεν σταματούσαν να ασχολούνται με μια Ελλάδα που … δίνει ρέστα το τελευταίο διάστημα σε σχέση με τις συμπεριφορές της, θα περνούσαμε άραγε στην πολιτική επιχειρημάτων που περιέγραφε γλαφυρά ο συμπαθέστατος πολιτικός; Νομίζω πως όχι. Για την ακρίβεια είμαι σίγουρος πως όχι.
Με … κλειδαρότρυπα θα πάμε ως τις εκλογές και πολιτικά επιχειρήματα δύσκολα θα ακούσουμε. Ίσως να θέλαμε. Ίσως όμως και όχι.
Διότι ο μανιακός εθισμός μας στο reality κομμάτι της πολιτικής και στο κομμάτι των σκανδάλων, της ανομίας και των εν γένει παραβατικών συμπεριφορών, εξελίσσεται σε δεύτερη φύση μας. Μια φύση που μεταλλάσσεται, μεταλλάσσοντας ραγδαία και την κοινωνία, δημιουργώντας ανάγκες για περισσότερο αίμα, περισσότερο θέαμα και λιγότερη ουσία. Εκλογές της επικοινωνίας λοιπόν. Και καλή μας αρχή! Άντε… και καλή τύχη μάγκες, διότι από αύριο αρχίζει κι επίσης το εθνικό, προεκλογικό πανηγύρι.