Ανέκαθεν η εβδομάδα που χωρίζει τα Χριστούγεννα από την Πρωτοχρονιά έκρυβε μια μαγεία, μια λαχτάρα, μα και άβολες στιγμές έντονου στρες που επιβάλλουμε στους εαυτούς μας. Μια ανόητη πράξη που συνιστά ένα είδος αυτοάνοσου…
Γιατί σώνει και καλά μέσα στις γιορτές πρέπει να βρούμε χώρο και χρόνο να κάνουμε τον απολογισμό του έτους που φεύγει και να οριοθετήσουμε τους στόχους αυτού που έρχεται. Και στο τέλος δεν κάνουμε τίποτα! Είναι ο φόβος που μας αποτρέπει.
Ο φόβος για την παραδοχή της αποτυχίας για τούτα και για κείνα που δεν κάναμε και του να βάλουμε στόχους που δεν θα πιάσουμε την άλλη χρονιά. Είναι ο φόβος να μη φανούμε “λούζερ” στα μάτια των άλλων: των αλάνθαστων, των προβεβλημένων, των λαμπερών, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συνωστίζονται στο γκρουπ με τους ευυπόληπτους και αναγνωρίσιμους ξερόλες. Οπότε οι απολογισμοί και οι στοχοθεσίες μπορούν να περιμένουν…
Καλύτερα να ζήσουμε το παραμύθι! Δεν μπορεί, ο Ντίκενς και ο Άντερσεν, οι παραμυθάδες των γιορτών, κάτι παραπάνω θα ήξεραν γι’ αυτό και αντέχουν στον χρόνο, όπως και ο δικός μας Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης με τα πεζογραφήματά του και τη θρησκευτική χροιά των διηγημάτων του.
Ναι αλλά να ζήσουμε το δικό μας παραμύθι και αυτοί το δικό τους. Όχι αυτό που μας σερβίρουν οι άλλοι: οι μεγαλόσχημοι, οι πολιτικάντηδες, οι tiktokers και οι ινφλουένσερς του σκότους και των εκκλησιών.
Στο δικό μας παραμύθι δεν θα έχει δράκους, μα ούτε και μάγους! Ειδικά φέτος που έφυγαν από την Τεχεράνη απευθείας για Ερυθρά Θάλασσα, να συνδράμουν στους Χούθι.
Δεν θα έχει ούτε άστρο φωτεινό, γιατί το έκρυψε η νυχτερινή εισβολή της αφρικανικής σκόνης.
Δεν θα έχει ούτε τη μονομαχία κουραμπιέδες vs μελομακάρονα, καθώς το σπορ έχει ακριβύνει πολύ.
Δεν θα έχει ούτε 13 γουρουνάκια, ούτε 7 κατσικάκια. Δεν θα έχει ούτε φάτνη, γιατί φάτνες στήνει και ο Μπέος!
Δεν θα έχει ούτε Ηρώδη, διότι στη σύγχρονη Γάζα των 20.000 και πλέον νεκρών, τα σφαγιασμένα νήπια είναι περισσότερα.
Στο παραμύθι μας δεν θα ακούγονται χριστουγεννιάτικες και πρωτοχρονιάτικες μελωδίες στο κέντρο της πόλης, γιατί τα κομπρεσέρ και οι σφύρες της πλατείας Ελευθερίας είναι πιο συμβατά με τη βαρβαρότητα της εποχής.
Δεν θα έχει Μεσσίες και σωτήρες, γιατί… σώθηκαν στις ορκωμοσίες των αιρετών μας.
Δεν θα έχει τα κάλαντα, γιατί εξαντλήθηκαν στους εθνικούς και τοπικούς άρχοντες.
Δεν θα έχει Πρωτοχρονιάτικο Λαχείο, γιατί εξαϋλώθηκε στη φορολόγηση.
Δεν θα έχει ρεβεγιόν, γιατί κοπήκαμε στο facecontrol λόγω dresscode.
Δεν θα έχει κόμμωση “να κατακτήσω το Μανχάταν”, διότι πού να τρέχεις τώρα στις ΗΠΑ;
Δεν θα έχει ούτε καλικάντζαρους, διότι κάποιοι κάνουν βρομιές ολοχρονίς του χρόνου. Οπότε τι να μας πουν από τη ζωή τους τα ανθρωπόμορφα τερατάκια που μας κατσικώνονται για δύο εβδομάδες;
Το δικό μας παραμύθι δεν θα έχει επίσης πολυφορεμένες ευχές, παγωμένα από το botox χαμόγελα, ψεύτικα φιλιά, πεθαμένες καλησπέρες και ψυχρά “χρόνια πολλά”.
Δεν θα έχει γούρια, γιατί χαθήκαν στον ταβλά με τα κουλούρια, που κάνανε γιούρια κάτι λιγούρια…
Δεν θα έχει φώτα, γιατί μας τ’ άλλαξε η ΔΕΗ με τα έγχρωμα τιμολόγιά της…
Δεν θα έχει αγιασμούς υδάτων, γιατί εξατμίστηκαν από την ξηρασία…
Και εύλογα θα ρωτήσουν κάποιοι σύγχρονοι επαγγελματίες παραμυθάδες: τι στο καλό απέμεινε για να έχει το παραμύθι σας;
Πως, κάτι απέμεινε! Λίγη αθωότητα, μερική αγάπη, μπόλικες κακουχίες, άπλετος ρεαλισμός, καθαρό βλέμμα, κρυμμένη ειλικρίνεια. Α, και ένα κοριτσάκι για να βάλει φώτα με τα σπίρτα του στα δικά σας παραμύθια!
*Καλή χρονιά και καλά κρασιά… αλλιώς τη βάψαμε!