Ο χουλιγκανισμός, σύμφωνα με τον συντάκτη του κειμένου, γεννήθηκε και πέθανε στην Αγγλία,
αλλά ζει ελεύθερος
στην Ευρώπη
Προσφάτως έτυχε να διαβάσω στο διαδίκτυο μια εργασία, την οποία είχε γράψει το 2013 ο τότε μαθητής λυκείου Θοδωρής Τόσκας, με θέμα τον χουλιγκανισμό. Άρτια δομημένη ξεκινούσε από τον ορισμό του φαινομένου και προχωρούσε στο πώς γεννήθηκε και κυρίως πώς αντιμετωπίστηκε σε χώρες (σοβαρές) που αντιμετώπιζαν το πρόβλημα αυτό. «Ως χουλιγκανισμός αναφέρεται η ανάρμοστη και βίαιη συμπεριφορά οπαδών αθλητικών ομάδων που οδηγεί στη διατάραξη της τάξης.
Εκφάνσεις χουλιγκανισμού συνήθως θεωρούνται πράξεις όπως η υβριστική συμπεριφορά σε γήπεδα κατά τη διάρκεια αγώνων πολλές φορές με ρατσιστική διάθεση, η επιθετική συμπεριφορά σε αυτούς τους χώρους, οι εισβολές οπαδών στον αγωνιστικό χώρο πολλές φορές με βίαιες διαθέσεις, οι ομαδικές συγκρούσεις οπαδών εντός και εκτός γηπέδων καθώς και δολοφονίες που γίνονται μεταξύ οπαδών που τάσσονται υπέρ διαφορετικών ομάδων» αναφερόταν μεταξύ άλλων στην εργασία.
Ο χουλιγκανισμός σύμφωνα με τον συντάκτη του κειμένου, γεννήθηκε και πέθανε στην Αγγλία, αλλά ζει ελεύθερος στην Ευρώπη. Μεγάλο εξίσου ενδιαφέρον πέρα από τις ιστορικές αναφορές παρουσιάζει και το τμήμα της εργασίας που αφορά στην πάταξη του χουλιγκανισμού, όπου αναφέρεται:
Αυτό που μας διδάσκουν οι Άγγλοι από τις δικές τους εμπειρίες για το χουλιγκανισμό από το παρελθόν και τις νέες μεθόδους που χρησιμοποιούν σήμερα για την καταπολέμηση και αντιμετώπισή του είναι η επιτακτική χρήση της τεχνολογίας και της σωστής παρακολούθησης των οπαδών της κάθε ομάδας. Η συλλογή πληροφοριών, η σωστή αστυνόμευση μέσα και έξω από τα γήπεδα, καθώς και η ανάμιξη των οργανωμένων φιλάθλων βοηθά στο έργο για την καταπολέμηση του φαινομένου αυτού μέσα και έξω από τα γήπεδα.
Κλειστά κυκλώματα καμερών, ειδικό προσωπικό ασφαλείας, κατάργηση των χώρων για όρθιους θεατές, απαγόρευση πώλησης αλκοόλ εντός γηπέδου και υποχρέωση των ομάδων για τη δημιουργία κάρτας φιλάθλου της περίφημης “fan card”. Όποιος συλληφθεί για επεισόδια, ξεχνάει αυτόματα το γήπεδο. Δεν ξαναμπαίνει ποτέ, ενώ είναι υποχρεωμένος να δίνει το παρών σε αστυνομικό τμήμα, όποτε παίζει η ομάδα του και άλλα μέτρα».
Τι από όλα αυτά, ισχύουν στην Ελλάδα; Κι αν ισχύουν γιατί δεν εφαρμόζονται στη χώρα που έχει δει νέους ανθρώπους να «σβήνουν» αβοήθητοι λόγω της μανίας φανατισμένων και ανεγκέφαλων οπαδών διαφόρων ομάδων; Η πραγματικότητα και κυρίως η πρόσφατη επικαιρότητα δείχνουν ότι έχουμε πολύ δρόμο ακόμα για να αντιμετωπίσουμε αυτό το καρκίνωμα, εκτός κι αν ορισμένοι δεν επιθυμούν την πλήρη ίασή του…