Κάποιοι ήταν ικανοί να δώσουν μάθημα στη θέση σου προκειμένου να κερδίσουν μια ακόμα ψήφο

Η πρώτη μου επαφή με κάποιον υποψήφιο ήταν τις πρώτες ημέρες της φοιτητικής μου ζωής. Συνάντησα οργανωμένα τραπεζάκια με αυτοκόλλητα και κονκάρδες, χαμογελαστούς φοιτητές μεγαλύτερων ετών, που ήταν έτοιμοι να με διευκολύνουν σε ο, τι χρειαζόμουν. Τότε, οι εγγραφές δεν γίνονταν ακόμα ηλεκτρονικά κι έτσι η πρώτη επαφή με το Πανεπιστήμιο ήταν μία ευκαιρία για κάποιους να ξεκινήσουν τις δημόσιες σχέσεις.

Η αλήθεια είναι ότι δε με ενόχλησε αυτή η εικόνα, έκαναν τη δουλειά τους, έκανα κι εγώ τη δική μου. Αν και, τελικά, δε χρειάστηκα καμία βοήθεια αλλά πόση σημασία έχει.

Λίγο αργότερα, όμως, μία «ανάσα» πριν από τις φοιτητικές εκλογές, έγινε ένα περιστατικό που μου προκάλεσε, τολμώ να πω, αποστροφή. Ένας συμφοιτητής μου, ο οποίος αμφιβάλλω αν γνώριζε ότι υπήρχα καν, δεν είχαμε ανταλλάξει ούτε ένα «καλημέρα, τι κάνεις;», πλησίασε την παρέα μου, έκατσε μαζί μας στη λέσχη και πρότεινε να μας κεράσει τον καφέ μας. Επειδή δεν ήμουν ακόμα μυημένη με πράγματα και καταστάσεις, δεν πήγε αμέσως το μυαλό μου… στο κακό. Κάθισε μαζί μας για αρκετή ώρα, συζητήσαμε όσο δε συζητήσαμε τα τέσσερα χρόνια της κοινής φοιτητικής μας ζωής και στο τέλος πασάρει το παραμύθι «βάζω υποψηφιότητα με την τάδε παράταξη» (δεν κατονομάζω γιατί δε νομίζω πως έχει κάποιο νόημα). Αργότερα, τόλμησε να με ρωτήσει αν μου αρέσει το ημερολόγιο που επιμελήθηκε η παράταξή του. Όταν του απάντησα «όχι», κατάλαβε ότι ψήφο δεν θα πάρει, οπότε… μην τον είδατε.

Εκείνη τη στιγμή, αισθάνθηκα σα να γκρεμίστηκε ένας τείχος, όχι ότι με ενδιέφερε το συγκεκριμένο άτομο, απλώς, ήταν ένα από τα ροζ συννεφάκια που έχω στο μυαλό μου και πουφ! Έσκασε.

Υπήρχε, βέβαια, και η περίοδος της εξεταστικής, για να μη μιλήσουμε για τα περίφημα ταξίδια στη Μύκονο (δεν είχα την τύχη να πάω ποτέ αλλά τέλος πάντων), και τις συναυλίες με τα «πρώτα» ονόματα, από τη μία και τους εναλλακτικούς από την άλλη.

Στην εξεταστική, λοιπόν, υπήρχαν παρατάξεις πολύ χρήσιμες, ομολογώ, με οργανωμένες σημειώσεις. Κάποιοι ήταν ικανοί να δώσουν μάθημα στη θέση σου προκειμένου να κερδίσουν μία ακόμα ψήφο.

Προς Θεού, δεν υπάρχει καμία ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις εν όψει των αυτοδιοικητικών εκλογών. Ή μήπως υπάρχει;