Γνωρίζουμε ότι μια νέα «χιονοστοιβάδα» έρχεται, κι εμείς αμέριμνοι πίνουμε φρέντο εσπρέσο
Διαβάζω και ακούω τις τελευταίες ημέρες πως η επόμενη δεκαετία τουλάχιστον, θα είναι δεκαετία κοσμογονικών αλλαγών. Θα είναι μια δεκαετία που στην Ελλάδα θα έρθουν περισσότερα από 100 δισεκατομμύρια ευρώ, υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι η χώρα θα μπορέσει να τα απορροφήσει.
Την ίδια στιγμή, διαπιστώνω πως η παγκόσμια κοινότητα, μοιράζοντας απεριόριστο και ζεστό χρήμα για να αντιμετωπίσει την απειλή του κοροναϊού, δεν μπορεί για κανένα λόγο να διαχειριστεί την απειλή της κλιματικής αλλαγής κι αναζητά «φταίχτες» σε μια παγκόσμια σκακιέρα. Κοινώς, ο ένας «πόλεμος» μετά τον άλλο.
Διότι, με βάση τα επίσημα μακροοικονομικά στοιχεία, οι επιπτώσεις της πανδημίας στο παγκόσμιο γίγνεσθαι είναι αντίστοιχες σε όλα τα επίπεδα, με τις επιπτώσεις που είχαν υπάρξει στο παρελθόν μετά από παγκόσμιους πολέμους. Οι επιπτώσεις επίσης της κλιματικής αλλαγής, που αποδεδειγμένα πλέον αποτελεί μια σοβαρή παγκόσμια κλιματική κρίση, βρίσκονται μπροστά μας και θα μας απασχολήσουν πολύ περισσότερο απ’ όσο μπορούμε να φανταστούμε.
Ήδη μάλιστα σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν χτυπήσει πολλά «καμπανάκια», αφού φαίνεται ότι ακόμα και με τις αυστηρότερες πολιτικές περιορισμού των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, δεν θα μπορέσουμε να φθάσουμε το στόχο για -1.5 βαθμό Κελσίου. Είναι πολύ πιθανό λοιπόν, μοιραία να οδηγηθούμε σε προβλήματα, αντίστοιχα με αυτά του κοροναϊού, χωρίς βέβαια την απειλή της πανδημίας, αλλά με κάποιες άλλες «σκληρές απειλές».
Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα αβεβαιότητας, μεγάλοι οικονομικοί και όχι μόνο παίκτες, ισχυρίζονται ότι μέχρι το 2026 (σε λιγότερο από πέντε χρόνια δηλαδή από τώρα) τα περισσότερα φυσικά καταστήματα θα έχουν εξαλειφθεί, το εμπόριο θα έχει αλλάξει πλήρως χαρακτήρα, ενώ η φυσική μας παρουσία οπουδήποτε, θα έχει περιοριστεί στα «μεγάλα» και στα απολύτως αναγκαία. Τονίζεται μάλιστα ότι οι αλλαγές θα συντελούνται τόσο γρήγορα, που όποιος δεν έχει την ευελιξία να ανταποκριθεί στα νέα δεδομένα θα κλείνεται σχεδόν ακαριαία, σε ένα από τα πολλά «χρονοντούλαπα» που θα υπάρχουν γι’ αυτόν τον λόγο.
Αν όλα αυτά τα διαβάζαμε, όχι πολλά χρόνια πριν, θα μας φαίνονταν κατ’ αρχάς μακρινά, αλλά και τόσο ουτοπικά, σαν να βγαίνουν από ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Σήμερα όμως, δεν φαίνονται ούτε τόσο μακρινά, ούτε τόσο ψεύτικα, ούτε και τόσο φανταστικά.
Ενώ όμως μέσα σε όλο αυτό το συνονθύλευμα της υπερπληροφόρησης, πλέον γνωρίζουμε ότι μια νέα «χιονοστοιβάδα» έρχεται, εμείς αμέριμνοι μήνα Νοέμβριο πίνουμε φρέντο εσπρέσο. Και συζητάμε ακόμα για τον κουμπάρο που δεν μπόρεσε να πει «γεια» στο δήμαρχο, το χωραφάκι μας που θα αποκτήσει σίγουρα αξία και για τον γείτονα που σίγουρα έχει κάνει κάτι για να μας εξοργίσει.
Δυστυχώς όμως, το σήμερα δεν μας ανήκει. Και το αύριο έρχεται αμείλικτο κι απειλητικό, όσο κι αν δεν πιστεύουμε σε δεισιδαιμονίες.