Ήταν ένας λόγος που για χρόνια προτιμούσα να μένω στο σπίτι μου το βράδυ του Μ. Σαββάτου, όταν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας πήγαιναν στην εκκλησία της ενορίας μας για την Ανάσταση
Τις ημέρες του Πάσχα εκείνο που μου έκανε περισσότερο εντύπωση στην τηλεόραση ήταν όταν άκουσα μία δημοσιογράφο αθηναϊκού καναλιού να λέει πως «ευτυχώς, είχαμε μόνο έναΝ νεκρό κατά την επιστροφή των εκδρομέων». Δεν μπορώ να καταλάβω πώς οι λέξεις «ευτυχώς» και «νεκρός» μπορούν να συνδυαστούν στην ίδια πρόταση. Ίσως, επειδή η ίδια είχε συνηθίσει τις προηγούμενες χρονιές να παρουσιάζει λίστα θυμάτων της ασφάλτου. Όμως, δεν είναι η άσφαλτος ο θύτης αλλά, μάλλον, το ποτό και το ξενύχτι με το οποίο πολλοί συνδέουν τις διακοπές του Πάσχα.
Τα ατυχήματα που σημειώνονται από τη Μ. Παρασκευή ώς και τη Δευτέρα του Πάσχα είναι μία από τις δυσάρεστες ειδήσεις που περιμένει να ακούσει κανείς αυτή την περίοδο.
Κάτι άλλο που, επίσης, «παίζει» ψηλά στην ειδησεογραφία των ημερών είναι τα ατυχήματα λόγω βεγγαλικών. Πρόκειται για ένα έθιμο που, ειλικρινά, ποτέ μου δεν κατάλαβα. Ήταν ένας λόγος που για χρόνια προτιμούσα να μένω στο σπίτι μου το βράδυ του Μ. Σαββάτου, όταν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας πήγαιναν στην εκκλησία της ενορίας μας για την Ανάσταση. Πρόκειται για μία ενορία με πολλούς πιστούς και πάρα πολλούς πιτσιρικάδες που φρόντιζαν να τηρούν το έθιμο κατά γράμμα. Θυμάμαι στην εφηβεία μου τους φίλους μου να διαγωνίζονται για το ποιος θα κάνει το πιο ηχηρό «μπουμ»… Χωρίζονταν σε στρατόπεδα και… όποιον πάρει ο Χάρος.
Μία φίλη μου θυμάται πως, πριν η ίδια αποκτήσει παιδιά και, συνεπώς, αποφασίσει να αποφεύγει τη συγκεκριμένη Εκκλησία για το καλό όλων, τη βραδιά της Ανάστασης περίμενε να ακούσει το «Χριστός Ανέστη» σε ένα μέρος από όπου θα είχε σχέδιο διαφυγής!
Προσωπικά, πρώτο μου ερώτημα όταν κάποιος μου προτείνει μία Εκκλησία για τη συγκεκριμένη βραδιά είναι «έχει βεγγαλικά;» Αν η απάντηση είναι αρνητική, τότε, ναι, είμαι «μέσα». Αλλιώς, ας δούμε την Ανάσταση από την τηλεόραση…