Όταν ακούς από μία πριγκίπισσα τη φράση «τιμώ και συγχαίρω τους Έλληνες για το πνεύμα αλληλεγγύης σας», σίγουρα φουσκώνεις από περηφάνια. Όμως σε κάνει να αναρωτιέσαι, εσύ σήμερα, τι έκανες για τον συνάνθρωπό σου; Από το πιο φαινομενικά απλό, να πάρεις έναν ηλικιωμένο από το χέρι και να τον βοηθήσεις να περάσει τον δρόμο, από τη δωρεά σε κάποιο φορέα κοινωνικής πολιτικής ή την προσφορά ρούχων και υλικών πρώτης ανάγκης σε κάποιους που ξέρεις ότι χωρίς αυτή δε θα καταφέρουν να βγάλουν, όχι το μήνα, αλλά και τις επόμενες ώρες…
Σίγουρα έχουν χυθεί τόνοι μελανιού για τα συσσίτια που οργανώνονται, για το πόσο βοηθάει η Εκκλησία, τι συνεισφέρουν οι φορείς…
Σε κάθε αφιέρωμα στα ΜΜΕ ακούγεται το κλισέ «η κρίση έχει ενώσει τους ανθρώπους, έχει αφυπνίσει το αίσθημα της αλληλεγγύης, οι Έλληνες αποδεικνύουν ότι στα δύσκολα είναι ενωμένοι και δυνατοί». Δεν αμφισβητώ ότι όλα τα παραπάνω ισχύουν, αλλά το ερώτημα παραμένει, εσύ τι κάνεις;
Γνωρίζεις αν ο διπλανός σου έχει ανάγκη; Αν το μεσημέρι είχε στρωμένο τραπέζι ή … την έβγαλε με λίγο ψωμί από προχθές και ό,τι βρήκε στο άδειο σχεδόν ψυγείο του; Ήταν, νομίζω, 2009 όταν άκουσα μία φίλη μου να διηγείται ένα περιστατικό που τη στεναχώρησε.
«Η μητέρα μου πέταξε από την πιατέλα ένα κέικ που είχε φτιάξει πριν δύο μέρες, γιατί θεώρησε πως είχε χαλάσει. Μόλις ανέβηκε στο σπίτι, είδε έκπληκτη από το μπαλκόνι μία γυναίκα να τινάζει λίγο- λίγο το κέικ που μόλις είχε πάρει από τον κάδο και να το προσφέρει στο τριών χρονών παιδί της…».
Μία εικόνα που πριν από οχτώ χρόνια ήταν πρωτόγνωρη για όλους μας και τώρα αποτελεί μέρος της καθημερινότητάς μας. Εμείς τελικά, τι κάναμε για τον συνάνθρωπό μας σήμερα;