Οι εκλογές τελείωσαν
και τώρα
η κυβέρνηση είναι μπροστά στα δύσκολα
Επιτέλους, τέλος! Ένα σλόγκαν που κάποτε κυριάρχησε και στην πολιτική ζωή του τόπου. Σε παλιότερες εκλογές. Για άλλους λόγους, με διαφορετικούς αποδέκτες. Αλλά είναι αλήθεια ότι πρόκειται για δύο λέξεις που έχουν μια αμφισημία. Μπορείς να το διαβάσεις κατά το δοκούν, μπορείς να το κολλήσεις όπου θέλεις- σαν το αυτί του πυθαριού που φτιάχνουν οι Θραψανιώτες.
Το «επιτέλους» έχει κάτι ανακουφιστικό, κρύβει μια ανάσα λες και πνιγόμασταν το προηγούμενο διάστημα. Έχει να κάνει με πρόσωπα, καταστάσεις, ιδεοληψίες και πιθανώς διχαστικές αναφορές που μοιάζει να αφήνουμε πίσω μας. Ίσως με μία δόση ιστορικής υπερβολής να εικάσουμε ότι κλείνει κι ένας κύκλος, όχι μόνο της μεταπολίτευσης, αλλά και με μεγαλύτερη ακτίνα που φτάνει στο ενοχικό μετεμφυλιακό κράτος. Δεν το πιστεύετε; Μένει να αποδειχθεί!
Ποιά διάσταση δίνω εγώ; Αφήνω την φαντασία του καθενός από μας να τρέξει όπως και όπου μπορεί. Να δώσει τη δική του ερμηνεία μετά το εκλογικό αποτέλεσμα. Και να σκεφτεί τι εκτίμησε σωστά, τι πήγε λάθος, τι βλέπει για το μέλλον!
Εν προκειμένω, πάντως, το «επιτέλους τέλος» έχει να κάνει με κάτι απλούστερο: Το τέλος αυτής της μακράς προεκλογικής περιόδου που ξεκίνησε πριν ένα χρόνο. Που «ταλαιπώρησε» τη χώρα, τους πολίτες, αλλά και τους πολιτικούς. Και κατέληξε σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις για να εκλεγεί κυβέρνηση η οποία θα χαίρει της εμπιστοσύνης της Βουλής. Γιατί δύο, γιατί τόση ταλαιπωρία… είναι κάτι που θα κριθεί, θα αποδοθούν, εάν δεν έχει ήδη γίνει, ευθύνες και γι’ αυτό.
Τελειώσαμε, λοιπόν, με τις κάλπες και φτάνουμε στο δια ταύτα.
Μια ενισχυμένη Κεντροδεξιά, με σφραγίδα Μητσοτάκη, με μπόλικη Δεξιά και ακροδεξιά στα… δεξιά του. Σχεδόν 60% του εκλογικού Σώματος κινήθηκε όχι απλώς συντηρητικά, αλλά και επικίνδυνα… λοξώς δεξιά. Δεν υπαινίσσομαι τις διαφορές περί προοδευτικότητας και μη ή δεν αναφέρομαι στις «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις» που έχασαν τα αυγά και τα πασχάλια, αλλά σε εκείνες τις δυνάμεις που δεν εκπροσωπούν τίποτα, δεν έχουν ιδεολογία παρά μόνο σηκώνουν ένα σταυρό, μια εικόνα, μια αλοιφή ή αναβολικά για να κάνουν…σώμα, έστω μια επιστολή του Ιησού.
Δεν είναι ο διαχωρισμός εδώ προοδευτικός- συντηρητικός. Είναι σοβαρότερα τα πράγματα και ως τέτοια πρέπει να τα δούμε!
Και από την άλλη έχεις τις…δημοκρατικές δυνάμεις- όπως αυτοαποκαλούνται- να έχουν πάθει πατατράκ. Είπαμε οι ευθύνες έχουν ονοματεπώνυμο. Αλλά τώρα δεν το λέμε.
Πάλι κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Άρχισε ένα κομμάτι τις αντιπολίτευσης να ξαναφτιάχνει εχθρούς, να βλέπει παντού συνωμοσίες, να φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από τον ίδιο τον φταίχτη!
Αλλά ως εδώ.
Τέλος με την αντιπολίτευση. Και πλέον έχουμε κυβέρνηση. Με την οποία πρέπει να ασχοληθούμε. Αυτή σηκώνει το βάρος του έργου, της παραγωγής , αυτή θα έχει και την κριτική μας. Κανένας άλλος. Η κυβέρνηση πια περνά σε άλλο επίπεδο.
Δεν υπάρχει ο φόβος του κακού ΣΥΡΙΖΑ, του… δαιμονοποιημένου ΠΑΣΟΚ ή των νεφελίμ και των Χερουβείμ. Η σύγκριση είναι πια με τα δικά της έργα, με την προηγούμενη θητεία. Κι από σήμερα κιόλας ο εκ νέου πρωθυπουργός ξέρει ότι δεν θα μπορεί να κουνάει το δάκτυλο σε κανένα παρά μόνο στον εαυτό του, αλλά και στους υπουργούς του. Καταλαβαίνω ότι είναι ένα θέμα… να ξεμείνεις από…βαρβάρους! Και τώρα θα μου πείτε «τι θα γενούμε χωρίς βαρβάρους! Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις».