Η επαφή με το χαρτί, οδηγεί σε μια άτυπη επιστροφή προς τη φύση
Θα ήθελα να ήμουν λίγο καλύτερος νονός για τα βαπτιστήρια μου. Κυρίως για τον Κωνσταντίνο. Πιστεύω όμως ότι προσπαθώ κι ελπίζω πως σε βάθος χρόνου θα έχω ευκαιρίες για να βελτιωθώ.
Αυτό το Πάσχα πάντως, ο Κωνσταντίνος πήρε ξανά λαμπάδα και δώρο από απόσταση με τη γνωστή Courier της Δράμας, αλλά η Σόφη στάθηκε λίγο πιο τυχερή. Αποφάσισα λοιπόν φέτος, αφού πλέον έχει μεγαλώσει αρκετά και τα μέτρα για τον κοροναϊό έχουν χαλαρώσει, να την πάρω και να ψωνίσουμε για πρώτη φορά μαζί. Μάλλον δεν ήταν πολύ καλή ιδέα τελικά, διότι την ημέρα που επιλέξαμε, ο κόσμος στο κέντρο ήταν τόσο πολύς και η πίεση τόσο μεγάλη, που περισσότερο άγχωσα το παιδί και λιγότερο το βοήθησα μάλλον.
Πρέπει να καταθέσω, ωστόσο, ότι η όλη συμπεριφορά της με εξέπληξε. Δεν ήθελε τις παιχνιδολαμπάδες. Τις οποίες δεν θα επέβαλα να μην πάρει, αλλά δεν θα επέλεγα προσωπικά. Επίσης δεν ήθελε παιχνίδι για τις διακοπές. Υπάρχουν πολλά παιχνίδια μάλλον στο σπίτι. Ήθελε βιβλίο και χειροποίητη λαμπάδα προσεγμένη. Τα αγόρασα με τεράστια χαρά και δημιουργήσαμε τη δική μας «νέα συνθήκη» κατά την οποία κάθε Πάσχα θα προσθέτουμε τουλάχιστον ένα νέο βιβλίο στη βιβλιοθήκη. Ένιωσα υπερήφανος και χαρούμενος μαζί. Μπορεί να μην ήταν τίποτα αυτό που έκανα, αλλά ήταν αρκετό για να με χαροποιήσει.
Στη συνέχεια, κι αφού συζήτησα λίγο το θέμα, ενημερώθηκα πως ολοένα και περισσότερα παιδιά πλέον, κάνουν στροφή στα βιβλία και τα μυθιστορήματα. Επιλέγουν βέβαια για αρχή, περισσότερο χαλαρά βιβλία, αλλά φτιάχνουν βιβλιοθήκες ολόκληρες στα δωμάτια τους.
Όσο το σκεφτόμουν, διαπίστωνα ότι αυτή η στροφή στο βιβλίο δεν είναι απόλυτα παράλογη, αν και δυσκολεύτηκα να την εξηγήσω.
Όταν τα παιδιά μεγαλώνουν σε ένα ηλεκτρονικό περιβάλλον απόλυτης ταχύτητας και παραλογισμού, είναι λογικό κάποια στιγμή να αναζητήσουν μια «όαση» ηρεμίας. Αναπόφευκτα. Ασφαλώς αυτή η «όαση» θα μπορούσε να είναι κάτι πέρα από το βιβλίο, ωστόσο ενδεχομένως αυτή η επαφή με το χαρτί οδηγεί σε μια άτυπη επιστροφή προς τη φύση, που ειδικά στις μεγαλουπόλεις έχει χαθεί προ πολλού.
«Να θυμάστε πως μια σπιθαμή γης, μια επαφή με το περιβάλλον, είναι ικανή για να μας επαναφέρει στην κανονικότητα» μας έλεγαν πριν χρόνια καθηγητές μας, τους οποίους δεν μπορούσαμε εύκολα να καταλάβουμε. Ίσως γιατί η δική μας γενιά, ευτυχώς δεν στερήθηκε ιδιαίτερα, ούτε τη φύση ούτε τη φυσική επαφή.
Μακάρι λοιπόν, αυτή η άτυπη επαφή με τη φύση, έστω και σε μια εντελώς αφαιρετική εκδοχή της, να βοηθήσει για μια επιστροφή σε μια κανονικότητα που φαίνεται να έχουμε περισσότερο παρά ποτέ ανάγκη. Και μακάρι, μέσα από αυτή τη νέα τάση ανάγνωσης που φαίνεται να αναπτύσσεται από νεότερες γενιές να προκύψουν πολλά καλά.