Αφήνω τις σκέψεις μου να λιάζονται στην αμμουδιά όσο τραμπαλίζομαι στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ
με μάρτυρα έναν μεγαλόσωμο γλάρο στην άκρη του βράχου
Η επαρχία Σητείας είναι αγαπημένος προορισμός. Είναι ο τόπος που μέσα μου λειτουργεί σαν άφεση αμαρτιών και επανασύνδεσης με τον Πλάστη Θεό. Τόσα χρόνια, τόσες συγκινήσεις, τόσες εικόνες, τόσα συναισθήματα, τόσες αναμνήσεις… Αμέτρητα τα «κλικ» από εκείνο το πρώτο θέρος της νιότης έως το φετινό καλοκαίρι της… μεστής ζωής μου. Μέσα σε αυτά τα χρόνια, άλλαξαν πολλά, όμως τα χρώματα και τα αρώματα της επαρχίας Σητείας παραμένουν σχεδόν αναλλοίωτα στον χρόνο, υπενθυμίζοντας διαρκώς το μεγαλείο της φύσης.
Ίδιο και απαράλλακτο παραμένει και το γεγονός-και αυτό ουδόλως μεγαλειώδες είναι- ότι δεν ξέρω μπάνιο και πλατσουρίζω στα νερά με παιδικά σανιδάκια θαλάσσης που έχουν πάνω την Barbie και τον Τουίτι. «Ενηλικιώθηκα» μόλις φέτος, καθώς το νέο μου απόκτημα απεικονίζει σανίδες του σερφ!
Η αλήθεια είναι ότι τα πρώτα χρόνια ντρεπόμουν οικτρά. Δεν θα ξεχάσω ένα «σποράκι» από τη Γερμανία που ήρθε προκλητικά μέσα στη μούρη μου και άρχισε τις ανάποδες τούμπες στη θάλασσα. Θα ήταν 6-7 ετών. Με κοιτούσε επιδεικτικά και… μπλουμ. Ξανά και ξανά. Εγώ σταθερή στο σανιδάκι μου. Κάποια στιγμή ακούμπησε τον αντίχειρα του δεξιού χεριού του στη μύτη και άρχισε να τον κουνάει περιπαιχτικά δεξιά-αριστερά, σαν να μου έλεγε «ζήλειαααα σου!». Α, ρε Ηρώδη και πού είσαι;
Τώρα πια δεν πτοούμαι. Δεν μπορεί να συγκριθεί τίποτα με την αίσθηση της ευτυχίας σε κάθε βουτιά. Είναι η ευτυχία της ολόκληρης ανάσας. Στην επιφάνεια της θάλασσας ή κάτω από το νερό, απαλλαγμένη απ’ όσα με βαραίνουν. Αφήνω τις σκέψεις μου να λιάζονται στην αμμουδιά όσο τραμπαλίζομαι στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ με μάρτυρα έναν μεγαλόσωμο γλάρο στην άκρη του βράχου. Θα τον έλεγα διακριτικό, αν και του ξεφεύγουν κάποιες κλεφτές ματιές.
Ευτυχία είναι να παρατηρείς πριβέ τον βραχώδη βυθό του Έλιγκα, να «αδειάζει» το κεφάλι σου στις Καρούμες και στη Μαριδάτη και να προσκυνάς σαν τάμα τις παραλίες του Ξερόκαμπου. Να οδηγείς και να σε μεθάει η μυρωδιά του θυμαριού. Να σε ζαλίζει το εκτυφλωτικό φως του τόπου.
Η ματιά να χάνεται στο μπλε του Κρητικού Πελάγους αλλά και στο βαθύ κίτρινο των ακανθωδών θάμνων που στολίζουν τις πλαγιές της επαρχίας. Να μη χορταίνεις την εναλλαγή των τοπίων, άγονα και επιβλητικά ή κατάφυτα. Φαράγγια, ποτάμια, οροπέδια σαν σκηνικά, ελαιώνες και αμπελάκια που λαμπυρίζουν σαν διαμαντάκια στον ήλιο, νερόμυλοι, ξερολιθιές, μικρά γραφικά χωριουδάκια αλλά και μεσαιωνικά ερείπια.
Και πόσα ακόμα που δεν χωρούν σε ένα απλό κείμενο. Ευτυχία είναι και ο διπλός ελληνικός καφές στην αυλή της κυρίας Ασπασίας στο Παλαίκαστρο, τα χειροποίητα ξεροτήγανα και καλιτσούνια, η παγωμένη τσικουδιά με ντοματίνια και αγγουράκι παραγωγής της οικοδέσποινας. Ευτυχία είναι η καλή παρέα κάτω από μία κρεβατίνα, μία φουντωτή βουκαμβίλια ή ένα μεθυστικό αγιόκλημα. Καλό καλοκαίρι. Με ολόκληρες ανάσες.