Ας πατήσουμε μια παύση στις ειδήσεις
«Βρες ένα παιδάκι που πεινάει, χάρισε του ένα Πάσχα και μην νηστέψεις ξανά ποτέ». Αυτό το «κλισέ» σύνθημα τριγυρνάει το μυαλό μου τις τελευταίες ημέρες, βασανίζοντάς με για την ελαφρότητά του. Διότι στη δική μου αντίληψη, μία αυτονόητη πράξη αγάπης, δεν εξαγνίζει όλα τα «αμαρτήματα», ούτε διαγράφει με μια γραμμή οτιδήποτε κακό. Πέρα όμως από τη δική μου αντίληψη για το συγκεκριμένο κλισέ, στο μυαλό μου, επίσης, τριγυρνούν όλοι όσοι δεν θα κάνουν αύριο ένα όμορφο Πάσχα, παρέα με αγαπημένα τους πρόσωπα. Κι όλοι εκείνοι που θα κάτσουν στο πιο όμορφο τραπέζι και δεν θα έχουν στο πλάι τους ανθρώπους που έφυγαν πρόωρα ή απρόσμενα από τη ζωή. Όλους εκείνους που με βάση τους νόμους της φύσης και τη βιολογία θα όφειλαν να έχουν ρόλο σ’ αυτό το τραπέζι. Ίσως είναι το Πάσχα και η προσδοκία στην Ανάσταση, που φέρνουν στο μυαλό όλες αυτές τις σκέψεις. Αυτές οι σκέψεις, ωστόσο, είναι εκείνες που κάνουν ορισμένους από εμάς να αναλογιζόμαστε πόσο πλούσιοι είμαστε τελικά.
Που μας κάνουν να σκεφτόμαστε πόσος πλούτος υπάρχει στην υγεία, πόσος πλούτος υπάρχει στο να έχουμε δίπλα μας αγαπημένα πρόσωπα και πόσος ακόμα πλούτος, στο να έχεις την «πολυτέλεια» να μοιράζεσαι στιγμές. Όσο κι αν αυτά ακούγονται επίσης «κλισέ» δεν είναι δεδομένα για πολλούς ανθρώπους που θα ήθελαν το Πάσχα να ήταν αλλιώς. Κι ίσως είναι αυτό το νόημα του Πάσχα αν θέλουμε να πιστεύουμε σε κάποιον άγνωστο ή γνωστό Θεό. Το να κοιτάξουμε γύρω μας και να αναλογιστούμε πόσα περισσότερα έχει ο καθένας από εμάς. Να βρούμε την εσωτερική μας ηρεμία, να αγαπήσουμε λίγο περισσότερο τους γύρω μας, να κάνουμε μια ανάπαυλα από τη μαύρη καθημερινότητα και να πάρουμε κάποιες επιπλέον αγάπες για να προχωρήσουμε μπροστά.
Το Μεγάλο Σάββατο δεν έχει ειδήσεις. Παραδοσιακά. Ας πατήσουμε μια παύση λοιπόν κι ας δούμε γύρω μας. Ας χαρίσουμε ένα μοναδικό Πάσχα σε όσους έχουμε πλάι μας και τους θεωρούμε δεδομένους. Γιατί αυτά τα… δεδομένα για πολλούς δεν υπάρχουν σήμερα. Ας εκτιμήσουμε όσα έχουμε κι ας δώσουμε αξία στο δικό μας εσωτερικό Πάσχα.