«Έχω μάθει να ζω την κάθε στιγμή, να χαίρομαι την οικογένειά μου, τους φίλους μου, να μην φοβάμαι να εκφράσω τα συναισθήματά μου και να δίνω ταυτόχρονα μάχες»
Τι ειρωνεία -αλήθεια- έφυγε στις 25 Οκτωβρίου Ημέρα Κατά του Καρκίνου του Μαστού, μια ασθένεια που πολέμησε κι η ίδια με όλες τις τις δυνάμεις.
Μια ασθένεια που σε άλλη της μορφή χτύπησε τον πατέρα της και την μητέρα της, που έφυγαν περίπου στην ίδια ηλικία μ’ αυτήν. Πριν καν κλείσουν τα 60 τους χρόνια.
«Παλεύαμε μέχρι την τελευταία στιγμή. Με επτά μήνες διαφορά έφυγαν οι γονείς μου από τη ζωή. Πρώτα η μητέρα μου και μετά ο πατέρας μου. Μόνο αυτό μπορούσε να συμβεί με αυτούς τους ανθρώπους. Ήταν μαζί από δεκατριών χρόνων».
«Μια ζωή μαζί. Το 1984, όταν αρρώστησε η μητέρα μου, πολύ δύσκολα μπορούσε να πει κανείς τη λέξη “καρκίνος”. Είχε καρκίνο στο μαστό. Ήταν ένα στίγμα για όλη την οικογένεια».
Η ίδια ήρθε για πρώτη φορά αντιμέτωπη με τον καρκίνο το 2008, όταν διαγνώστηκε με όγκο στο μαστό σε ηλικία μόλις 43 ετών. Μάλιστα, δεν άφησε ποτέ την ασθένεια να την καταβάλει κι ενθάρρυνε κι άλλες γυναίκες με το παράδειγμά της. «Το Σάββατο το διαπίστωσα, τη Δευτέρα χειρουργήθηκα και το επόμενο Σάββατο ήμουν σε ένα συνέδριο και μιλούσα από το βήμα».
Όμως υπήρχαν στιγμές που ο φόβος έπαιρνε κεφάλι, κυρίως για τα τρία της παιδιά της που σήμερα βρίσκονται στην εφηβεία και την προεφηβεία.
«Είναι εξαιρετικά δύσκολο να σκέφτεσαι ότι τα παιδιά σου μπορεί να μεγαλώσουν χωρίς εσένα, να σκέφτεσαι ότι μπορεί η μικρή σου να μην σε θυμάται καν πώς είσαι, να μην θυμάται τη φωνή σου, να μην θυμάται τη μορφή σου, να μη γνωρίσει το χάδι σου. Εμείς ήμασταν πολύ μεγαλύτερες όταν χάσαμε τους γονείς μας, είχαμε προλάβει να ζήσουμε μαζί τους κι έχουμε έντονες αναμνήσεις από εκείνους. Με έπιανε τρόμος όταν σκεφτόμουν ότι τα παιδιά μου, που με τόσο κόπο και προσπάθεια απέκτησα, θα τα άφηνα ξαφνικά μόνα τους. Είναι πολύ οδυνηρό».
«Για αρκετά χρόνια ζούσα με το σκεπτικό ότι κάποια στιγμή ο καρκίνος θα χτυπήσει και τη δική μου πόρτα. Μετά η καθημερινότητα μας ξεπέρασε, αρχίσαμε να ζούμε φυσιολογικά και το ξεχάσαμε, το βγάλαμε από τη ζωή μας. Αλλά επανήλθε και αφού επανήλθε μάθαμε να ζούμε με αυτό».
Όλοι μιλούν σήμερα για το ήθος, την αξιοπρέπεια με την οποία πορευόταν σ’ όλες τις εκφάνσεις της δημόσιας και ιδιωτικής της ζωής, αναγνωρίζουν ότι κράτησε ενωμένη την παράταξή της σε δύσκολους καιρούς, τονίζουν την πολιτική της παρακαταθήκη. Γι’ αυτό θα μιλήσει ο χρόνος κι η ιστορία.
Εγώ προσωπικά θα κρατήσω ένα μάθημα ζωής. Από τη δεκαετία του ‘80 όταν και έχασε και τους δυο γονείς της, η Φώφη πορευόταν στην ζωή της, μ’ έναν τρόπο που οι περισσότεροι το ξεχνάμε στο κυνήγι της καθημερινότητας: «Έχω μάθει να ζω την κάθε στιγμή, να χαίρομαι την οικογένειά μου, τους φίλους μου, να μην φοβάμαι να εκφράσω τα συναισθήματά μου και να δίνω ταυτόχρονα μάχες» έλεγε.