-Nα σκαρφαλώσουμε εκεί που λαχταρά
η ψυχή μας και φοβάται το σώμα μας
Ο Γιώργος κουνάει το μαντήλι! Αναχωρεί για τις χώρες της Βαλτικής. Ο Θάνος μάς γνέφει χαμογελαστός από τον παράδεισο της Ιθάκης. Ο άλλος Γιώργος κλείνει το μάτι με φόντο τις παραλίες της Μάλτας. Η Κατερίνα με τον εκλεκτό της καρδιάς της βολτάρει στο Λουτρό και καταδύεται στα κρυστάλλινα νερά των Μαρμάρων. Ο Αντώνης αγναντεύει τη θάλασσα και ονειρεύεται περιποιημένα ουζάκια στη Χιόνα. Η Μαίρη σεργιανίζει με τα κολλητάρια της στην Κω, ο Λευτέρης στην Παλαιόχωρα, η Ελένη στην Κέρκυρα, ο Μανόλης στη Γαύδο, η Νίκη στην Αντίπαρο, η Γιάννα, η «έκλεμπερ», στην Ζάκυνθο και η Γιάννα, το αλάνι, με το φουσκωτό, στα νησάκια του Αιγαίου!
Το facebook έχει πλημμυρίσει από φωτογραφίες διακοπών… Κυριαρχεί το φως και το χρώμα! Και πολλή μουσική. Ασυγκράτητος ο κόσμος. Ξεχύθηκε στις παραλίες, στις συναυλίες, στα θέατρα, στα πανηγύρια, στα φεστιβάλ, στα τουριστικά θέρετρα, στα χωριά, στις πλατείες, στους δρόμους, στα βουνά και στα φαράγγια, στα πεδινά, στα ορεινά, στα νησιά, στα ηπειρωτικά, στα εξωτερικά και στα εσωτερικά…
Να τα δούμε όλα, να κολυμπήσουμε παντού, να δοκιμάσουμε τα πάντα. Να αναμετρηθούμε με τον εαυτό μας και να κάνουμε την υπέρβαση. Να σκαρφαλώσουμε ή να καταδυθούμε εκεί που λαχταρά η ψυχή και φοβάται το σώμα. Να φθάσουμε εκεί που δεν το πίστευε κανείς, ούτε και εμείς οι ίδιοι.
Με τα πόδια στη γη και το βλέμμα στον ουρανό. Είναι πλανεύτρες οι νύχτες του Αυγούστου! «Γράφουν» για πάντα στις ζωές μας. Ποτισμένες με την αλμύρα της θάλασσας, μοσχοβολούν αγιόκλημα και Παναγιά, λουσμένες με το φως της πανσελήνου και των αστεριών.
Αυτών των αστεριών που τόσο λάτρεψε ο υπέροχος Διονύσης Σιμόπουλος. Τόσο συγκλονιστικός όσο και η μικρή ιστορία που διάβασα τυχαία σε μία ανάρτηση της Χρύσας Λύκου. Μία μικρή ιστορία με σπουδαίο νόημα για τη ζωή.
«Στις 31 Μαΐου τηλεφώνησα στον αστροφυσικό Διονύση Σιμόπουλο, ήθελα να τον ρωτήσω αν θέλει να συμμετάσχει σε ένα project πάνω στο οποίο δούλευα και που θα ήταν υπέροχο να μιλήσει για τον χρόνο, τον γαλαξία, τη ζωή στο απέραντο και ταυτόχρονα μικρό σύμπαν που κουβαλά κάθε άνθρωπος μέσα του.
-Σας ενοχλώ;
-Καθόλου.
Του εξήγησα σε μια πρόταση χωρίς τελεία τι ακριβώς σκέφτομαι, για μία μελέτη που διάβασα για την Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ.
– Δεσποινίς Λύκου, λυπάμαι πολύ. Δεν θέλω να δημιουργήσω πρόβλημα στα σχέδια σας, αλλά μέχρι το Σεπτέμβρη το πιθανότερο είναι να μη ζω.
Περπατούσα στην Ασκληπιού, φορούσα σαγιονάρες και κρατούσα δύο γλυκοπατάτες.
– Λυπάμαι.
-Το ακούω, αλλά μην. Ήταν μια όμορφη, εντελώς γεμάτη ζωή χωρίς απωθημένα.
-Δεν ξέρω τι να πω.
-Δεν χρειάζεται να λέμε πάντα κάτι.
Έτρεχαν δάκρυα, πρώτη φορά για κάποιον που δεν έχω δει ποτέ και μιλούσα για πρώτη φορά μαζί του στο τηλέφωνο.
-Μην κλαίτε δεσποινίς, ακούγεστε τόσο νέα. Τρέξτε για τη ζωή σας, την αγάπη, τον έρωτα, τη συντροφικότητα.
-Πώς να σας αποχαιρετήσω;
-Να κυλήσουν ήσυχα οι μέρες. Όσες μέρες.
Καλό σύμπαν. Τι άλλο είναι άλλωστε η ζωή μας, πέρα από ένα αστεράκι που τρεμοπαίζει;».