Στον τόπο μας οι πυρκαγιές, οι πλημμύρες οι αποκλεισμοί από τα χιόνια,
έχουν παγιώσει την παρουσία τους, σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία»
«Μόνη μας πατρίδα τα παιδικά μας χρόνια», γράφει ο τοίχος και τελικά πόση αλήθεια εμπεριέχουν επτά λέξεις που ανατροφοδοτούν τις σκέψεις μας μέσα στην καρδιά του καλοκαιρού, που ο τόπος μας παραδίδεται στις φλόγες και για να μπορέσουμε να ανασάνουμε ανακουφιστικά, ανατρέχουμε στις παιδικές μας μνήμες. Αλλά και αυτές πια πληγώνουν. Τι φυσικό περιβάλλον μάς παρέδωσαν οι γονείς μας και τι θα παραδώσουμε στα παιδιά μας; Πώς στεκόμαστε απαθείς σε αυτό τον όλεθρο; Τι μέλλον περιμένουμε να ξημερώσει με τις αφόρητες ανοχές μας;
Στον τόπο μας οι πυρκαγιές, οι πλημμύρες οι αποκλεισμοί από τα χιόνια, έχουν παγιώσει την παρουσία τους, σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Ένας αδιάκοπος εφιάλτης που επανέρχεται και θα εξακολουθήσει να εξελίσσεται όσο συνεχίζει να βρίσκει το μπελά του για όλο αυτό που συμβαίνει ο «στρατηγός άνεμος», τα «ασύμμετρα φαινόμενα» και το πουλί που πήραν φωτιά τα φτερά του.
Άλλο ένα καλοκαίρι ο τόπος μας αποτεφρώνεται, χιλιάδες στρέμματα δάσους, καλλιεργειών, σημαντικών οικοσυστημάτων γίνονται στάχτη, αλλά ο πρωθυπουργός αυτολατρεύεται μέσα από ναρκισσιστικούς εγκωμιασμούς γιατί καταφέραμε να μην έχουμε νεκρούς. Εκεί φτάσαμε. Να καίγεται το δάσος της Δαδιάς και εμείς να προσευχόμαστε βροχές, αφού μόνο μια βροχή θα μας σώσει. Να καίγεται άλλη μια φορά το νότιο Ρέθυμνο και να μην υπάρχει ίχνος αυτοκριτικής.
Να μπαίνουν οι φωτιές μέσα στην Αττική οδό και τη λεωφόρο Μαραθώνος, μέσα στον αστικό ιστό, άνθρωποι να καταρρέουν καθώς χάνουν τα σπίτια τους, να σβήνουν οι μόχθοι που κωπηλατήθηκαν μια ζωή, και να μην υπάρχει ίχνος αυτοκριτικής για όλο αυτό που συμβαίνει, για το ρημαδιό των εγκαυμάτων και της αποτέφρωσης που αφήνει πίσω του ο πύρινος όλεθρος.
Και μέσα σε όλα αυτά δεν υπάρχει μισή λέξη προς την κατεύθυνση της απαγόρευσης της αλλαγής χρήσης γης στις καμένες εκτάσεις, στις οποίες θα πρέπει να ετοιμαστούμε να υποδεχτούμε με χαρά την «ανάπτυξη» που έρχεται, κατά βάση «πράσινη», αφού αργά ή γρήγορα «εκεί που φύτρωνε φλισκούνι και άγρια μέντα» θα αρχίσουν σύντομα να ξεπετάγονται επενδύσεις που τρέφονται από τις δασοκτόνες πολιτικές, που θεσμοθετούνται στον βωμό του κέρδους.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μάντης, για να αντιληφθεί πόσο ακριβά θα πληρώσουμε στο προσεχές μέλλον τις απανθρακωμένες εκτάσεις που ισοπεδώθηκαν, αφού, όπως και οι ειδικοί έχουν αρχίσει ήδη να προειδοποιούν «η δεύτερη πράξη αυτής της καταστροφής είναι οι πλημμύρες». Και είναι βέβαιο ότι αν η προετοιμασία της επόμενης προαναγγελθείσας καταστροφής είναι αντίστοιχη με αυτή της διαχείρισης της τρέχουσας αντιπυρικής περιόδου το μέλλον μας θα το συναντήσουμε στους στίχους που τόσο εύγλωττα περιέγραψε και τόσο υπέροχα τραγούδησε ο αξέχαστος Λαυρέντης Μαχαιρίτσας:
«Έλα να πάμε στα καμένα
στον Υμηττό και στην Αυλώνα
πουλιά και πεύκα συλλογίσου
ενός καμένου παραδείσου …
έρχονται φλόγες απ’ τα δάση
και μια φωτιά να μας δικάσει
μέσα στο πύρινό της χνώτο
από τον έσχατο στον πρώτο…».