«Αυτός που θεωρητικά διεκδικεί
για λογαριασμό της κοινωνίας,
μηρυκάζει τον πολιτικό αντίλογο…»
Καημό το έχω μια φορά η συζήτηση να ξεκινήσει, αλλά με τη σωστή σειρά. Όχι από τα πρόσωπα, αλλά από το ζητούμενο. Ποια είναι η αυτοδιοίκηση που έχει πραγματική ανάγκη αυτός ο τόπος; Μπορεί να έχουμε ακόμα αρκετό δρόμο μέχρι τις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2023, αλλά οι πρώτοι τολμηροί έχουν αρχίσει να δηλώνουν πολιτικά παρόντος την ίδια ώρα που δεκάδες άλλοι ιχνηλατούν το πολιτικό περιβάλλον προσπαθώντας να διαμορφώσουν συμμαχίες, να ενεργοποιήσουν ζυμώσεις και να χτίσουν τον πολιορκητικό κριό που θα τους φέρει στην εξουσία. Εντός των επόμενων μηνών θα αρχίσουν να ξεχύνονται στους δρόμους, κατακλύζοντας τα μέσα ενημέρωσης δεκάδες σωτήρες, που θα ζητούν την ψήφο μας διαβεβαιώνοντάς μας ότι είναι αποφασισμένοι να σταθούν στο πλευρό μας και να αλλάξουν τις ζωές μας προς το καλύτερο.
Κάπου εδώ ανοίγει ένας μεγάλος φάκελος ερωτημάτων που μπορούν να μας οδηγήσουν σε χρήσιμους αναστοχασμούς για τις πολιτικές που υπηρετούν, τα πρόσωπα που θέλουν να είναι οι μελλοντικοί πρωταγωνιστές της αυτοδιοικητικής ζωής του τόπου. Απλά ερωτήματα όπως για παράδειγμα ποια ήταν η στάση τους, όταν η αυτοδιοίκηση ακρωτηριάστηκε με την περικοπή του 60% των πόρων της; Τι έκαναν τόσα χρόνια για να αποκτήσει ο τόπος οδικό δίκτυο της προκοπής που σήμερα καταλήγουν να φτιάχνονται με διόδια για να μας αναγκάζουν να ξαναπληρώσουμε αυτά που ήδη έχουμε πληρώσει; Πώς αξιοποίησαν τη δημόσια γη πριν ονομάσουν το ξεπούλημα της «επένδυση» επιχαίροντας την σωτήρια εμπλοκή ιδιώτη που πατάει στα σκαλιά της δικής τους απραξίας για να θησαυρίσει;
Ποια ήταν η συμβολή τους για να ξεμπλοκάρουν δεκάδες πολεοδομικές μελέτες που τόσο ντροπιαστικά βρίσκονται στο «περίμενε» δεκαετίες τώρα; Τι είδους κοινωνικές ευαισθησίες επικαλούνται όταν έχουν συνδέσει κάθε παροχή προς τον πολίτη με οικονομική ανταπόδοση; Ποιες είναι οι συγκρούσεις που κατέγραψαν στον πολιτικό τους βίο διεκδικώντας για λογαριασμό της κοινωνίας, όταν βαδίζουν στους διαδρόμους της εξουσίας χωρίς ούτε μία αμυχή; Για να μην προχωρήσω σε πιο ευαίσθητα ζητήματα σε σχέση με το πώς «προτεραιοποιούνται» οι ανάγκες, πως κατανέμονται τα κονδύλια, και ποιο είναι το μετρήσιμο αποτέλεσμα της περίφημης διεκδίκησης τους για μια σειρά από θέματα. Ειδικά η έννοια της διεκδίκησης είναι τόσο παραφρασμένη που χάνει την ίδια την ουσία της.
Όταν αυτός που θεωρητικά διεκδικεί για λογαριασμό της κοινωνίας, πριν να σηκωθεί από την καρέκλα του γραφείου του για να διεκδικήσει για τις ανάγκες της κοινωνίας, έχει καταπιεί και μηρυκάζει τον πολιτικό αντίλογο και έχει ήδη υιοθετήσει τα επιχειρήματα της άλλης πλευράς, το αποτέλεσμα είναι ήδη προδιαγεγραμμένο. Όταν αυτός που διεκδικεί κλίνει το ρήμα «ενσωματώνομαι» σε όλα τα πρόσωπα και τους χρόνους, τι ακριβώς πρέπει να περιμένουμε;
Όταν αυτός που διεκδικεί, μάχεται στην ουσία για τη δική του πολιτική μακροβιότητα περιφέροντας χειραγωγικά τις ανάγκες της κοινωνίας και εμφανίζοντας σαν πολιτική νίκη τα ψίχουλα που του πετάνε, τι ακριβώς πρέπει να προσδοκούμε; Καλό είναι να τα θυμόμαστε όλα αυτά, τώρα καθώς ξεκινά η πασαρέλα των υποψηφίων, που ζώνονται τα φισεκλίκια της αυταρέσκειας και με επικοινωνιακά φτιασιδώματα και εμφανίζονται γενναιόθυμα αποφασισμένοι να πάρουν στις πλάτες τους την εκπροσώπηση μας για να παρατείνουν τη θητεία τους στην πολιτική αρένα. Και κάπου εδώ βρίσκεται το πιο κρίσιμο ερώτημα από το μεγάλο μας Μ.Αναγνωστάκη…
«Είστε υπὲρ ή κατά; Έστω απαντήστε μ᾿ ένα ναι ή μ᾿ ένα όχι… Μιλάτε υπεύθυνα λοιπόν. Έστω με ναι ή όχι. Σε σας ανήκει η απόφαση…».