«…η νεότερη ιστορία της χώρας γράφεται
από ένα ασυγκράτητο φορολογικό μαυραγοριτισμό
που σκορπά όλο και μεγαλύτερη φτώχεια…»
Προχωρούν σιωπηλά και αγόγγυστα. Κινούνται πάνω στο αφυδατωμένο χώμα που αχνίζει από την κάψα του καλοκαιριού, ή στην πυρακτωμένη άσφαλτο που απελευθερώνει θολά σύννεφα χημικών ενώσεων καθώς τρέχουν με φόρα πάνω της, οι ρόδες των τροχοφόρων. Ξεκινούν μόλις φέξει η μέρα, για να διασχίσουν απίστευτες διαδρομές φορτωμένα στις πλάτες τους με εντελώς δυσανάλογα φορτία σε σχέση με τις δυνάμεις τους, μεταφέροντας ένα σπυρί σησάμι, μια ρώγα σταφύλι, μια ψίχα ψωμί και αποσύρονται όταν πια ο ουρανός βάψει βαθύ πορτοκαλί γλυκαίνοντας το σούρουπο, που σβήνει τον κάματο της μέρας.
Λεπτεπίλεπτα σμιλεμένα αρθρόποδα, απελπιστικά εύθραυστα και απερίγραπτα δυνατά την ίδια στιγμή, επιλέγουν να ενώνονται για να σχηματίσουν σμήνη και κινούνται στοιχισμένα, δίδοντας κάθε μέρα της ζωής τους, νέες διαστάσεις στην έννοια της αντοχής και της επιμονής στο αδύνατο που γίνεται δυνατό. Έξι πόδια, δύο κεραίες και ανάμεσα μια ασφυκτικά στενή μέση, πόση σοφία της φύσης μπορεί να κρύβουν μέσα τους μέσα στους αιώνες τα μυρμήγκια, χτίζοντας τον δικό τους κόσμο, με θαυμαστά αρχιτεκτονήματα μετακινώντας τόνους χώμα στα σπλάγχνα της γης;
Πάντα είχα βαθιά απορία μέσα μου, πως όλη αυτή η γνώση, μεταλαμπαδεύεται και εξελίσσεται μέσα στο χρόνο και πώς πετυχαίνει αυτός ο θαυμαστός μικρόκοσμος να λειτουργεί σαν μια ενιαία ύπαρξη κερδίζοντας το στοίχημα της συλλογικότητας. Είναι συγκλονιστικός ο τρόπος με τον οποίο η ίδια η φύση διδάσκει, δείχνοντας το πραγματικό εκτόπισμα των αδύναμων που όταν ενώνονται με επιμονή και αποφασιστικότητα στο στόχο, εκτοπίζουν τόνους προβλημάτων χτίζοντας θαυμαστές πολιτείες. Αυτοί οι εργάτες που καθημερινά ανοίγουν δρόμους κάτω από το χώμα διαμορφώνοντας τις δικές τους κατοικίες, δείχνουν ότι δεν τους αφορά η ματαιόδοξη πλευρά της ζωής και έχουν αποδείξει ότι καρφάκι δεν τους καίγεται αν το συγκλονιστικό τους έργο θα υμνηθεί.
Έχουν επιλέξει να κρατηθούν μακριά από τον φιλοτομαρισμό, την τοξική θετικότητα της εγωπαθούς αυτοπροβολής και τη μονοσήμαντα ηδονιστική πλευρά της ζωής, καθώς είναι αφιερωμένοι στο κολοσσιαίο συλλογικό έργο τους, το οποίο μάχονται να εξελίξουν. Και ξέρουν καλά, ότι για να το πετύχουν αυτό μόνο ενωμένοι μπορούν να περπατήσουν. Πόσο διαφορετικές θα γίνουν και οι δικές μας ζωές αλήθεια, αν μέσα από την πικρή απόγνωση των αδιεξόδων που μας κυκλώνουν καταφέρουμε να δούμε αυτή την προοπτική.
Ειδικά τώρα, αυτή η ανάγκη, δείχνει πιο κρίσιμη από ποτέ, καθώς η νεότερη ιστορία της χώρας γράφεται από ένα ασυγκράτητο φορολογικό μαυραγοριτισμό που σκορπά όλο και μεγαλύτερη φτώχεια, ενώ αλωνίζει η πολιτική υποκρισία αυτών που ομνύουν στο όνομα του λαού και την ίδια ώρα κατασπαράσσουν τις σάρκες του. Στους ενδιαφέροντες καιρούς που περπατάμε που κατά τους Κινέζους είναι κατάρα να ζεις, αν κάτι έχει αποκαλυφθεί θεαματικά, είναι η τρομακτική δυσκολία της επιβίωσης αλλά και η απερίγραπτη ομορφιά του αγώνα.
Στο χέρι μας είναι ο αγώνας αυτός να είναι και νικηφόρος απέναντι στους πολιτικούς νάνους και μικροκομματικούς τσάτσους που μας περιτριγυρίζουν και είναι απολύτως ικανοί για να διασφαλίσουν την πολυτέλεια της καλοπέρασης των λίγων και τη δυστυχία των πολλών.