Η κοινωνία διαρρήχθηκε
γιατί ο πολιτικός πολιτισμός έγινε πολιτικός κανιβαλισμός
Τίτλοι ειδήσεων.
– Εντολή της ανακρίτριας να ανοιχτεί ο τάφος της Τζωρτζίνας. Αναζητούνται όλα τα στοιχεία από το tablet που θάφτηκε μαζί με το νεκρό παιδί.
– Πόσοι γνώριζαν ότι θα μιλήσει Μαχητής του τάγματος Αζόφ στη Βουλή. Οι απαντήσεις που δεν έπεισαν από τον Τασούλα.
– Πατέρας βασάνιζε την κόρη του. Της έκαιγε τα χέρια και την κακοποιούσε σεξουαλικά.
– Ο Μπάμπης Αναγωνστόπουλος δήλωσε έγγαμος και χήρος στο δικαστήριο. Αναβολή πήρε η υπόθεση.
– Πανδημία: Από τους 27.000 νεκρούς στην Ελλάδα οι 22.000 ήταν ανεμβολίαστοι.
– Ποιος είναι ο Ρώσος ολιγάρχης Μαλοσέγιεφ που σκόπευε να στήσει δίκτυο προπαγάνδας στην Ελλάδα.
– Αποκαλύφθηκε ποιος κρύβεται πίσω από τη Μέλισσα του Masked Singer. Μόνο ο Μουτσινάς τον κατάλαβε.
Διαβάζω τους τίτλους ειδήσεων ξανά και ξανά. Ξανά και ξανά, χωρίς να μπορώ να πιστέψω ότι οι συγκεκριμένοι τίτλοι ειδήσεων αποτελούν τίτλους ειδήσεων για γεγονότα που συμβαίνουν σε μία χώρα όπως η Ελλάδα. Κι αναρωτιέμαι: Αν οποιοσδήποτε μου έλεγε πριν από δέκα χρόνια ότι κάπως έτσι θα διαμορφώνεται η πραγματικότητα στην Ελλάδα και τον κόσμο, θα το πίστευα; Ασφαλώς όχι!
Για την ακρίβεια πριν από δέκα χρόνια, συζητούσαμε για την διπλωματική εργασία μίας φίλης, η οποία εξέταζε την εγκληματικότητα στην Ευρώπη. Με την εργασία να καταλήγει στο ότι οι ελληνικές θρησκευτικές καταβολές, η συνοχή της οικογένειας και της κοινωνίας, αλλά και οι ευνοϊκές συνθήκες διαβίωσης που περιλαμβάνουν υψηλές θερμοκρασίες τις περισσότερες ημέρες του χρόνου, συμβάλλουν στον περιορισμό της σκληρής εγκληματικότητας.
Αν συζητούσαμε σήμερα με την ίδια φίλη, που ασφαλώς έκανε τις επιλογές της και δεν βρίσκεται πλέον στην Ελλάδα, θα παραδεχόταν μαζί μου πως η διπλωματική της εργασία είναι σχεδόν για… πέταμα. Ή για να είμαστε περισσότερο σωστοί, αποτελεί μια βάση διερεύνησης για τον απόλυτα βίαιο κι αναπάντεχο μετασχηματισμό μιας κοινωνίας και μιας χώρας που διολισθαίνει συνεχώς σε χειρότερα μονοπάτια και σκοτεινές στενωπούς.
Ασφαλώς για όλα αυτά υπάρχουν ευθύνες. Και μάλιστα σοβαρές. Που δεν περιορίζονται απλά στην οικογένεια, η οποία δεν υπάρχει πια, δεν αφορούν μονάχα την Πίστη, που δύσκολα μπορεί να πείσει μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον τους πολλούς, αλλά έχουν αρκετές ακόμα προεκτάσεις. Πολλές από τις οποίες είναι πολιτικές. Γιατί η οικογένεια διαρρήχθηκε εξαιτίας ενός νέου, επιβαλλόμενου τρόπου ζωής εντός του οποίου οι 15 ώρες δουλειάς το 24ωρο καλύπτουν βασικές μόνο ανάγκες. Η κοινωνία διαρρήχθηκε γιατί ο πολιτικός πολιτισμός έγινε πολιτικός κανιβαλισμός, με τους πάντες να αμφισβητούν τα πάντα, ακόμα και τα αυταπόδεικτα. Η Πίστη διαρρήχθηκε διότι ο καθένας πλέον θεωρεί πως ο λόγος του έχει μεγαλύτερη αξία απ’ οποιουδήποτε άλλου, εντός ενός αυθαίρετου πλαισίου υπερδιευρυμένου «εγώ».
Προφανώς λοιπόν και οι τίτλοι ειδήσεων, που είναι ενδεικτικοί της πλήρους κατάπτωσης, είναι εκείνοι που όλοι μαζί ως χώρα επιδιώξαμε και που οι πολιτικοί αποφάσισαν να επιβάλουν, ώστε να μετατρέψουν την πλήρη ανικανότητά τους, σε ευεργέτημα σωτηρίας προς τον αδαή λαό.