Φάνηκε τελικά
να κουμπώνει τέλεια σε αυτό
το ακροατήριο
της δεκαετίας
του ‘90.
Έτυχε προχθές να βρεθώ στο Πολύκεντρο Νεολαίας στην ομιλία της Έφης Αχτσιόγλου. Δεν είχα βρεθεί ξανά σε προεκλογική συγκέντρωση υποψήφιου προέδρου, αν κι είχα μιλήσει αρκετά με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο για μια συνέντευξη.
Προχθές όμως τολμώ να πω ότι χάρηκα αρκετά και λυπήθηκα συνάμα. Χάρηκα αφενός, διότι βρέθηκα ανάμεσα σε ανθρώπους που υπήρξαν δάσκαλοι για μένα, τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά. Και γιατί είδα ένα κομμάτι της λεγόμενης «παραδοσιακής αριστεράς» να παραμένει ενεργή στα… 60 της, 70 της, ακόμα και στα… 80 της, επιδιώκοντας ακόμα την αλλαγή.
Από την άλλη, λυπήθηκα πάρα πολύ, διότι διαπίστωσα πως από την εποχή ακόμα των λυκειακών μου χρόνων, το μόνο που φάνηκε να έχει αλλάξει σ’ αυτή την Αριστερά του Ηρακλείου είναι οι ρυτίδες στα πρόσωπα όλων μας και οι λευκές τρίχες στα μαλλιά.
Λυπήθηκα δε ακόμα περισσότερο, επειδή η Έφη Αχτσιόγλου, την οποία είχα στο μυαλό μου ως κάτι πιο… φρέσκο, φάνηκε τελικά να κουμπώνει τέλεια σε αυτό το ακροατήριο της δεκαετίας του 90.
Και κάπως έτσι γύρισα ξαφνικά στην κουβέντα που είχα τις προάλλες για την περίπτωση Κασσελάκη. Την υποψηφιότητα του οποίου στην κουβέντα είχα υποστηρίξει μετ’ επιτάσεως, χωρίς ακριβώς να ξέρω το γιατί.
Έλεγα λοιπόν, πως ο Στέφανος Κασσελάκης είναι τόσο νέος (κυριολεκτικά και μεταφορικά) για το σύστημα του ΣΥΡΙΖΑ και τόσο «άμαθος» με την ελληνική πραγματικότητα, που είναι ένας ιδανικός άνθρωπος για να κάνει όλο το πολιτικό γίγνεσθαι άνω – κάτω και να διεκδικήσει πολύ περισσότερα, ακόμα και από το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη.
Κοντολογίς… θα έχει πλάκα μέσα σε μια απόλυτα συντηρητική κοινωνία που έχει μάθει να λειτουργεί σε αποστεωμένους ρυθμούς κι επικοινωνιακά τεχνάσματα που έπιαναν το ’80, να έρθει ένας Κασσελάκης για να κάνει το σύστημα … ώπα.
Θα το κάνει όμως αν εκλεγεί; Θα το τολμήσει ή θα αφομοιωθεί κι αυτός με το σύστημα περιοριζόμενος στις βόλτες με το ποδήλατο και στις selfies με χαρούμενους ανθρώπους;
Θα δούμε… και σήμερα στον Αγίο Τίτο που θα έχει ομιλία (σπάζοντας το ρόδι του Πολύκεντρου) σκέφτομαι να τον ρωτήσω.
Πάντως αυτό που έχω να πω είναι ότι χρειάστηκε ίσως ένας Κασσελάκης, για να δούμε πόσο πίσω έχουμε μείνει σε επίπεδο πολιτικό, πόσο έχουμε ξεχάσει τι θα πει πραγματική πολιτική επικοινωνία και πόσο χρειαζόμαστε κάτι διαφορετικό για να αρχίσουμε ξανά να συζητάμε πολιτικά.
Μπορεί ο Κασσελάκης να είναι η αρχή. Μπορεί να είναι ο δρόμος. Μπορεί και να μην είναι τίποτα. Όπως και να’ χει, μας έκανε να συζητάμε. Ακριβώς όπως και στο παρελθόν μάς είχε κάνει να τον συζητάμε σ’ ένα βράδυ ο Μαυρίκιος Μαυρικίου. Βέβαια σήμερα την Ιλάειρα Ζήση θυμόμαστε περισσότερο. Ας είναι…