“Σ’ αυτή τη χώρα ζούμε από τύχη”. Τη γνωστή ατάκα είπε ένας φίλος σε μια συζήτηση για τη δήθεν “δωρεάν υγεία για όλους”, για την περίθαλψη που πληρώνουμε και μετά ξαναπληρώνουμε με την “ταρίφα” του Άδωνη για τα απογευματινά χειρουργεία, για την ιδιωτική ασφάλιση που πλέον δεν μπαίνει από την πίσω πόρτα, αλλά από την μπροστινή ορθάνοιχτη θύρα, που είναι στρωμένη με ροδοπέταλα με τις ευλογίες του κράτους και των κρατούντων.
Οι έρευνες δείχνουν ότι ο Έλληνας πληρώνει από την τσέπη του διπλάσια, σε σχέση με τη συντριπτική πλειονότητα των Ευρωπαίων πολιτών όσον αφορά την υγεία, που το κράτος κοροϊδεύοντας μας στα μούτρα περιγράφει ως “δωρεάν υγεία για όλους”, για να καταλήξουμε βεβαίως σ’ αυτό που όλοι οι υπόλοιποι λέμε: έχεις- ζεις, δεν έχεις – πεθαίνεις…
Μάλιστα στη σκληρή γλώσσα των αριθμών, ένας στους 6 ανθρώπους στη χώρα μας (16,7%) αδυνατεί να καλύψει βασικές ανάγκες εξετάσεων για την υγεία του ενώ ένας στους 10 Έλληνες δηλώνει ότι δεν μπόρεσε να λάβει την περίθαλψη που χρειαζόταν επειδή δεν είχε χρήματα για να την πληρώσει.
Επίσης παρά τη θεσμοθετημένη ευρεία και καθολική δημόσια περίθαλψη και υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση, ο Έλληνας δαπανά, επιπλέον, περισσότερο από 7% του οικογενειακού προϋπολογισμού του για τη φροντίδα της υγείας του.
Πρόσφατη έκθεση του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) έδειξε ότι η κατά κεφαλή δαπάνη Υγείας στην Ελλάδα είναι 1.678 ευρώ και οι πολίτες καλούνται να καλύψουν μόνοι τους το 34% του ποσού αυτού, ενώ επιβαρύνονται και από τις ασφαλιστικές εισφορές.
Σε πανελλαδική έρευνα που έγινε από τον Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών προκύπτει ότι:
- το 41% δηλώνει ότι δεν έμειναν ευχαριστημένοι από τη Μονάδα Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας που επισκέφθηκαν
- το 20% έχει πληρώσει πάνω από 70 ευρώ
- το 50% των πολιτών δυσπιστούν σε σχέση με το δημόσιο σύστημα υγείας, πιστεύοντας ότι θα πρέπει να καλύψουν μόνοι τους τις δαπάνες για την υγεία.
Ούτως ή άλλως οι Έλληνες πληρώνουμε πάρα πολλούς φόρους που θα έπρεπε να επαρκούν για τη χρηματοδότηση ενός σοβαρού συστήματος υγείας.
Παρ’ όλα αυτά, δέχομαστε αδιαμαρτύρητα αυτό που μας προσφέρει ή μάλλον δεν μας προσφέρει το κράτος, λες και η ποιότητα της ζωής μας και η υγεία μας αφορά άλλους, κι όχι εμάς τους ίδιους.
Κι αν κάποιοι ανοίγουν ορθάνοιχτα πλέον την κερκόπορτα της ιδιωτικοποίησης της υγείας κι αν κάποιοι μονολογούν απηυδυσμένοι ότι ίσως είναι μια κάποια λύση, αρκεί κανείς να δεί το ντοκιμαντέρ του Μάικλ Μουρ «SICKO Πεθαίνοντας χωρίς περίθαλψη στις Η.Π.Α.».
«Αρνήθηκα σε ασθενή μια απαραίτητη επέμβαση, που θα του έσωζε τη ζωή, με αποτέλεσμα να πεθάνει. Στην πραγματικότητα αυτό που έκανα γλίτωσε την εταιρεία μου από μισό εκατομμύριο δολάρια». Τι να προσθέσει κανείς παραπάνω μετά από τη συγκλονιστική αυτή δήλωση – απολογία μιας γιατρού, επιθεωρήτριας υγείας η οποία εργαζόταν σε μια ασφαλιστική εταιρεία, μπροστά στον φακό του Μάικλ Μουρ;
Και αυτό δεν σημαίνει ότι η χώρα απαλλάσσεται από τις υψηλές δημόσιες δαπάνες για την υγεία – αγαπημένο επιχείρημα εκείνων που ζητούν την ιδιωτικοποίηση των συστημάτων υγείας της Ευρώπης.
Αντιθέτως, με $9.403 κατά κεφαλήν ανά έτος, η χώρα έχει σύμφωνα με μελέτη του 2017 το πιο ακριβό σύστημα υγείας και παράλληλα εκείνο με τις χειρότερες επιδόσεις ανάμεσα σε 11 ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου. Συγκριτικά, οι κατά κεφαλήν δημόσιες δαπάνες για την υγεία στην Ελλάδα για το 2019 περιορίζονταν στα $2.238.
“Σοβαροί καθηγητές” γράφει ο Σταμάτης Ζαχαρός “των οικονομικών της υγείας επιμένουν ότι το σύστημα δεν θεραπεύεται. Χρειάζεται αποδόμηση και ξαναστήσιμο. Ό,τι έχουμε είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα ενός πελατειακού κράτους.
Οι Έλληνες βαυκαλίζονται με την “ιερή” ιδέα της “δωρεάν υγείας. Πρόκειται για ένα τεράστιο ψέμα που αναπαράγουν οι πολιτικοί αλλά οι -συνήθως δύσπιστοι- πολίτες καταπίνουν αμάσητο. Όταν έρθει άλλωστε η “δύσκολη ώρα”, τι θα κάνουν; Θα βάλουν το χέρι στην τσέπη.
Αυτό το γνωρίζουν όλοι όσοι ευθύνονται για το χάλι της υγείας και αυτό είναι που καθιστά ακόμη πιο ανήθικη τη στάση τους”.