«Εάν δεν έχετε σκοπό να μαζέψετε τους αλητήριους, κλείστε το μαγαζί
και πετάξτε το κλειδί
στον υπόνομο»
Δεν ξέρω αν συνεχιστεί το ντέρμπι Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού, δεν ξέρω αν υπάρξουν τιμωρίες, αλλα ό,τι έγινε την Κυριακή το βράδυ δεν ήταν κάτι νέο. Φωτοβολίδες και ντου στους αγωνιστικούς χώρους είναι δυστυχώς συνηθισμένο φαινόμενο και κανείς από τους τέσσερις μεγάλους που κόπτονται για το καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου, δεν είναι αναμάρτητοι.
Οι καημένοι ποδοσφαιριστές έδειξαν να έχουν δίαθεση μετά από χρόνια να προσφέρουν πλούσιο θέαμα στο χορτάρι ωστόσο κάποιοι άλλοι που βρίσκονταν στις εξέδρες του «Γ. Καραϊσκάκης» είχαν εντελώς αντίθετη γνώμη, βάζοντας οριστικά και αμετάκλητα ταφόπλακα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο… λάκκος είχε αρχίσει να ανοίγεται από το 1964 όταν είχαμε την ισοπέδωση της Λεωφόρου Αλεξάνδρας (Ιούλιο).
Οι οπαδοί Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού, για πρώτη και τελευταία φορά «συνεργάστηκαν» και στράφηκαν εναντίον των διαιτητών και των ποδοσφαιριστών, επειδή εκτίμησαν ότι το παιχνίδι ήταν στημένο για εισπρακτικούς λόγους.
Ήταν η πολλοστή ισοπαλία, πέναλτι δεν προβλέπετο να εκτελεστούν και όταν οι οπαδοί αντιλήφθηκαν ότι οι «αιώνιοι» βολεύονται με την ισοπαλία, έσπασαν τα κιγκλιδώματα, κυνήγησαν ποδοσφαιριστές και διαιτητές και κατόπιν κατέστρεψαν ολοσχερώς το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Ήταν τα πρώτα εκτεταμένα και σφοδρά επεισόδια στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, η πρώτη φορά που η βία άγγιξε σύσσωμη την ελληνική κοινωνία.
Μετά οι «απλές εκδηλώσεις βίας» είχαν και αίμα. 1985: Mαχαιρώνονται δύο οπαδοί της ΑΕΚ μετά από συμπλοκή με αντίπαλους οπαδούς μέσα στο μαγαζί της λεωφόρου Βουλιαγμένης. Ο ένας εκ των δύο υπέκυψε στα τραύματά του στο νοσοκομείο, τρεις εβδομάδες αργότερα.
Λάρισα, 26 Οκτωβρίου 1986: Το πρώτο πραγματικό σοκ για την ελληνική κοινωνία! Ο καθηγητής μαθηματικών στη ΣΕΛΕΤΕ, Χαράλαμπος Μπλιώνας σκοτώνεται από φωτοβολίδα.
13 Ιανουαρίου 1991: Ο τραγικός χαμός του 17χρονου Γιώργου Παναγιώτου από φωτοβολίδα.
10 Απριλίου 1991: Ο χαμός του Ευθύμιου Λιάκα και του Κώστα Ντόλια, κατά την επιστροφή τους στη Θεσσαλονίκη, μετά τον τελικό του Κυπέλλου Πανιωνίου-ΠΑΟΚ στο μπασκετ. Το ΙΧΕ στο οποίο επέβαιναν φέροντας διακριτικά της ομάδας τους, δέχεται βόμβα μολότωφ και καίγονται ζωντανοί. Θέλετε κι άλλους νεκρούς;
Γλυφάδα, 12 Μαΐου 1993: Γιώργος Καρνέζης. Περιστέρι, Απρίλιος 1998: Ο μετανάστης από τη Νιγηρία Ούτσε Ογκμπουέφι. Λεωφόρος Λαυρίου, 29 Μαρτίου 2007: Προκαθορισμένο ραντεβού οπαδών και ο Μιχάλης Φιλόπουλος δολοφονείται. Ηράκλειο, 5 Σεπτεμβρίου 2011: Ο 21χρονος Γιάννης Ρουσάκης από τα Μάλια ξεψύχησε στο γεφυράκι έξω από το Παγκρήτιο, μετά από συμπλοκή οπαδών. Αλικαρνασσός, 14 Σεπτεβρίου 2014: Ο χαμός του Κώστα Κατσούλη. Και η λίστα είναι μεγάλη. Τα επεισόδιά πολλά.
Και αντί ο πρόεδρος της Super League, που είναι και συγχρόνως πρόεδρος του Ολυμπιακού, να πει για τον εγκληματία που πέταξε την κροτίδα, για τους κάφρους, για, για, για… και να ζητήσει συγνώμη από την αποστολή του Παναθηναϊκού, να καταδικάσει την ρίψη και τους ανεγκέφαλους και να κινήσει γη και ουρανό για να βρει ποιος πέταξε τη φωτοβολίδα, ειρωνεύτηκε τον Χουάνκαρ και μίλησε για κακό προηγούμενο που πάει να δημιουργηθεί εξαιτίας του Ισπανού.
Κατι αντίστοιχο μπορεί να πουν στο μέλλον κι άλλοι πρόεδροι ή στελέχη ομάδων γιατί «έτσι είναι αν έτσι νομίζετε», που είπε και ο Πιραντέλο. Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών Υπαλλήλων στη ανακοίνωσή της το λέει… καλύτερα. «Εάν δεν έχετε σκοπό να μαζέψετε τους αλητήριους, κλείστε το μαγαζί και πετάξτε το κλειδί στον υπόνομο».