Με τα χρόνια, καλλιεργείται η αξία του επιφανειακού,
του εύκολου χρήματος,
με την υποβάθμιση των αξιών
Εικόνα πρώτη: Ο Σταύρος Ξαρχάκος στην Ερμούπολη της Σύρου όπου πήγε για να ανακηρυχθεί Επίτιμος Δημότης, βγήκε για να δειπνήσει σε ένα ταβερνάκι. Εκεί μια παρέα πιτσιρικάδων με μπουζούκι και κιθάρες παρακίνησε το ενδιαφέρον του κι ο μεγάλος μας συνθέτης παράτησε το φαγητό του για να διευθύνει την κομπανία των εφήβων ώστε να παίξουν την “Φραγκοσυριανή” του Μάρκου. Σε κάποιες στιγμές όπως δείχνει το βίντεο που κυκλοφόρησε ο Ξαρχάκος σταματά τους μικρούς μουσικούς, δίνοντας τους οδηγίες για το πώς θα μπορέσουν να αποδώσουν τη μελωδία όσο γίνεται καλύτερα, δίνοντας τους ένα υπέροχο και ανέλπιστο μάθημα για το οποίο σίγουρα θα έχουνε να λένε.
Μάλιστα όπως σχολιάζουν οι χρήστες των σόσιαλ μίντια ο 83χρονος συνθέτης διευθύνει την κομπανία με το ίδιο πάθος που θα το έκανε με μία κανονική ορχήστρα.‘’Πολύ τυχερός σήμερα που βρέθηκα εδώ! Που ειδικά όταν βλέπει τα πιτσιρίκια να παίζουν και σηκώνεται ο ίδιος να τα διευθύνει λες και βλέπει επαγγελματίες..! Μα τι πάθος αυτός ο άνθρωπος αυτός ο εξαίρετος ΜΑΕΣΤΡΟΣ” γράφει κάτοικος του νησιού.
Εικόνα δεύτερη: Τρα(μ)πουκιστές σε σκηνές βίας, στα βραβεία Mad.
’Την ίδια ώρα, κάπου αλλού, γράφει χρήστης του Facebook, μονοκύτταροι οργανισμοί βραβεύουν ασπόνδυλα που πλακώνονται μεταξύ τους στο ξύλο και χιλιάδες παιδιά αποθεώνουν τη σαπίλα και το απόλυτο Τίποτα. Τα παιδιά όμως ό,τι τα ταΐσεις θα μαρτυρήσουν. Κι αν δεν τα ταϊσεις εσύ χαβιάρι, θα τα ταϊσουν άλλοι σκουπίδια”.
Μισογυνισμό, σεξισμό και τοξική αρρενωπότητα,”πρεσβεύει” η μουσική αυτή που είναι παρακλάδι της ραπ και γεννήθηκε στα τέλη του 1990 στα γκέτο της Ατλάντα. Το όνομά της το πήρε από τα trap houses, δηλαδή τα σημεία παρασκευής και πώλησης ναρκωτικών ουσιών.
Τι έχει οδηγήσει όμως τους νέους να ταυτιστούν με το τραπ, αναρρωτιέται σε άρθρο του ο Ζ. Κωνσταντινίδης. Ίσως, η ολοένα αυξανόμενη αποχή τους από την πολιτική ευαισθητοποίηση, η οικονομική δυσχέρεια στα ελληνικά σπίτια που λειτουργεί ασύνειδα στον θαυμασμό της μεγάλης ζωής που προβάλει η μουσική. Μάλλον και η γενικευμένη τάση της μαζικοποίησης που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια , κάνοντας τους νέους να λειτουργούν μιμητικά και απωθώντας τους από την διαφοροποίηση. Την μουσική, την πολιτική, την κοινωνική.
Με τα χρόνια, καλλιεργείται η αξία του επιφανειακού, του εύκολου χρήματος, του εντυπωσιακού με την υποβάθμιση των αξιών και των προβληματισμών, να αποτυπώνεται στα μουσικά ακούσματα των νέων ανθρώπων. Το ραπ ως εκφραστής της σκέψης και ρυθμιστής της διάθεσης ,ως το μέσο του αυτοπροσδιορισμού υπέκυψε ολοκληρωτικά δυστυχώς στην κατά τα άλλα εκπληκτική του υπόσταση: την επιφανειακή ψυχαγωγία.’’
“Αφήνω” -τονίζει ένας πατέρας- “την κόρη μου να ακούει τραπ ελεύθερα. Μυρίζοντας τα σκ@τ@ από τη μία και το γιασεμί του Χατζιδάκι, του Ξαρχάκου, του Λοΐζου από την άλλη, έχω εμπιστοσύνη ότι θα κάνει μόνη της την επιλογή και θα είναι πολύ πιο συνειδητή από την όποια επιβολή”.