Ας πούμε ότι έχουμε μάθει
να υπομένουμε. Τα παιδιά;
Ποιος θα τα «σώσει» τα παιδιά;
Αν πριν από μερικούς μήνες ήξερα τι ήταν αυτό που ερχόταν μετά, δεν θα μιλούσα καθόλου.
Το τέλος του 2021, με βρήκε ξανά πιεσμένο και προβληματισμένο. Κάτι οι εκλογές, από τον πιο μικρό σύλλογο, μέχρι τις κομματικές οργανώσεις και το Κίνημα Αλλαγής, κάτι οι τρίτες δόσεις του εμβολίου και η πανδημία, κάτι η γενικότερη πίεση λόγω ακρίβειας, με είχαν φέρει στα όριά μου. Βεβαίως, τα τελευταία χρόνια έχω εξασκηθεί αρκετά στον ωμό ρεαλισμό. Γνώριζα πολύ καλά πως το 2022 δεν θα επιφύλασσε κάτι καλύτερο, το είχα διαβάσει άλλωστε και στα ζώδια. Οι «Παρθένοι» δεν είχαν τίποτα να περιμένουν. Αναρωτιόμουν όμως, σαν άλλος περιπλανώμενος Ιουδαίος, πόσο δρόμο έχει ακόμα αυτή η περιπλάνηση και πόσο μακριά βρίσκεται η λύτρωση.
Την απάντηση ήρθε λίγους μήνες μετά, να μου τη δώσει κυνικά, η «ρωσική αρκούδα», αν και η αλήθεια είναι, ότι αυτό που φοβόμουν στο πίσω μέρος του μυαλού μου ήταν η «τούρκικη γαλοπούλα». Πόλεμος; Το 2022; Πόλεμος; Θυμάμαι είκοσι χρόνια πριν ακριβώς, το 2002, όταν οι τότε «πεφωτισμένοι» καθηγητές, που αποδείχθηκαν βολεμένοι «αφισοκολλητές» του συστήματος, μας διαβεβαίωναν σε όλους τους τόνους ότι ο σύγχρονος κόσμος έχει αναπτύξει τέτοιες αντιστάσεις που ένας οποιοσδήποτε πόλεμος με όπλα και επίγειες δυνάμεις, αποτελεί απλά σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Ήταν οι ίδιοι καθηγητές που διαβεβαίωναν ότι δεν θα σταματήσει ποτέ η «παντοκρατορία του χαρτιού» και η δύναμη των εκτυπώσεων…
Σε κάθε περίπτωση, έπεσα από τα σύννεφα. Όχι γιατί δεν περίμενα κάτι τόσο μεγάλο ή τόσο καταστροφικό, απλά γιατί δεν περίμενα πως η παράνοια και η αμφισβήτηση της κοινής λογικής, αποτελεί αρχικό προνόμιο των ηγεμόνων κι έπειτα του λαού.
Πραγματικά, δεν επιθυμώ να σχολιάσω παραπάνω αυτό τον πόλεμο. Η αποστροφή μου είναι τέτοια, που προτιμώ να παρακολουθώ «Βίκινγκς στη Βαλχάλα» από «Πούτιν στην Ουκρανία».
Μέσα σ’ αυτή την οργή του πολέμου ωστόσο, θυμάμαι πως φθάνουμε στην τελευταία Κυριακή της Αποκριάς. Και δεν μπορώ να μη λησμονήσω τα καρναβάλια. Ναι! Τα καρναβάλια! Κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες, το μόνο που μας ένοιαζε ήταν πώς θα οργανώσουμε το καλύτερο πάρτι, πώς θα κάνουμε τον κόσμο να χαρεί, ποιος θα μας τραγουδήσει και πόση μπίρα θα καταναλώσουμε. Αυτή η εβδομάδα ως την Καθαρά Δευτέρα ήταν η εβδομάδα που άδειαζε λίγο το μυαλό μας και είχαμε την «άδεια» να νιώσουμε λίγο παιδιά.
Τώρα… ούτε τα παιδιά δεν έχουν αυτό το προνόμιο. Άρθρο 3: Απαγορεύονται όλες οι εκδηλώσεις! Και καλά εμείς. Ας πούμε ότι «χορτάσαμε». Ας πούμε ότι έχουμε μάθει να υπομένουμε. Τα παιδιά; Ποιος θα τα «σώσει» τα παιδιά; Και ποιος είναι εκείνος, ο Ρώσος, ο Ουκρανός, ο Γερμανός, ο Αμερικανός ή ο οποιοσδήποτε, που θα μπορέσει να τα κοιτάξει στα μάτια και να τους πει ότι δεν υπάρχει πια γι’ αυτά ελπίδα;