Δεν υπάρχει κανείς πια που να μην έχει νιώσει την επίθεση στη συλλογική μας αξιοπρέπεια, στην αυτοεκτίμησή μας ως λαού και στην ικανότητά μας να σκεφτόμαστε
Δεν υπάρχει σπιθαμή γης σ΄αυτή τη χώρα που να μην εξακολουθεί να τρέμει ακόμα συγκλονισμένη από συλλογικό πένθος και τον αστείρευτο πόνο του πολύνεκρου δυστυχήματος στα Τέμπη, που απελευθέρωσε έναν κρατήρα πιεσμένης οργής και λαϊκής αγανάκτησης.
Αν κάτι αναδείχθηκε σε όλο του το μεγαλείο στις θεαματικής μαζικότητας κινητοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν είναι πόσο συνειδητά κατέβηκε ο κόσμος στο δρόμο και πόσο καθολικά, αβίαστα και εύγλωττα συνέδεσε τις αιτίες του τραγικού δυστυχήματος με όλο το μεγάλο κάδρο της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας και το αντίστροφο.
Όλη η Ελλάδα Τέμπη, είναι το μήνυμα που εξακολουθεί να αναπαράγεται αφειδώς, αναδεικνύοντας τη βαθύτερη κατανόηση και την επίγνωση της κοινωνίας για το πώς ναρκοθετείται η δημόσια ασφάλεια και προστασία της ανθρώπινης ζωής στον βωμό του κέρδους των λίγων.
Η ουσία και το βαθύτερο περιεχόμενο της υπόθεσης του τραγικού δυστυχήματος αναδύθηκε κυρίαρχο και ακλόνητο και στην πράξη αποδείχτηκε ότι ούτε τα επικοινωνιακά τρικ, ούτε οι εντεταλμένοι διαχειριστές της επικαιρότητας και οι πρακτικογράφοι της εξουσίας κατάφεραν να απαλύνουν το βάρος του κόστους των πολιτικά υπευθύνων που έδωσαν αυτές τις μέρες ένα ρεσιτάλ αμετροέπειας σε κάθε επίπεδο λειτουργίας τους.
Ο τρόπος ανάληψης της πολιτικής ευθύνης, οι δημοσκοπήσεις αποτύπωσης της εκλογικής καθίζησης, πριν ακόμα παγώσει το αίμα των νεκρών, ραντίζουν λάδι στη λαϊκή οργή.
Όσο αγώνα και αν έκαναν για να αποδώσουν μέχρι και το προπατορικό αμάρτημα στον σταθμάρχη, για να αποφευχθούν οι χρεώσεις στην πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, όσες εξαγγελίες για αποζημιώσεις στις οικογένειες των νεκρών και αν έγιναν με σκοπό να αναισθητοποιήσουν τις κοινωνικές αντιδράσεις, δεν υπάρχει κανείς πια που να μην έχει νιώσει στο πετσί του αυτή την επίθεση στη συλλογική μας αξιοπρέπεια, στην αυτοεκτίμησή μας ως λαού και ειδικότερα, στην ικανότητά μας να σκεφτόμαστε.
Ίσως αυτά ακριβώς είναι τα πιο βασικά συμπεράσματα που δίνουν τροφή για σκέψη στον δρόμο προς τις κάλπες που θα στηθούν στις 21 Μαΐου που είναι ένας κρίσιμος σταθμός στην πορεία της χώρας.
Κανείς δεν έχει πια αμφιβολία για το τι μας περιμένει και ποιος είναι ο οδικός χάρτης των πολιτικών που χαράσσονται οι οποίες είναι ξεκάθαρο ότι οδηγούν σε ακόμα μεγαλύτερη φτωχοποίηση του ελληνικού λαού, στο ξεπούλημα κάθε δημόσιας παροχής και σε ένα καθεστώς αδιάκοπης καταστολής που θα γίνεται όλο και χειρότερη.
Η διάχυτη αγανάκτηση είναι ο δείκτης που αποτυπώνει τα όρια της αντοχής, το μεγάλο «φτάνει πια» της κοινωνίας που αντιστέκεται και είναι κρίσιμο να μην αναλώνει την οργή της μόνο σαν καύσιμη ύλη εκτόνωσης της αφόρητης πίεσης που δεχόμαστε από παντού.
Είναι η κρίσιμη ώρα να χτιστεί και να στερεωθεί η ταξική πολιτική συνείδηση του καθενός από μας, για το μέλλον αυτού του τόπου.
Όπως λέει και ο ποιητής, «το σπουδαίο δεν είναι ν’ αλλάξουμε τη ζωή μας, ονειροπολώντας μιαν “άλλη”, αλλά να κάνουμε να λαλήσει τούτη η ζωή, όπως μας δόθηκε, την καθημερινή, την ταπεινή, την ανθρώπινη, όπου το καθετί που μπορούσε να γυρέψουμε πρέπει να υπάρχει…».