Θα περίμενα ειλικρινά από
τους ομοφυλόφιλους να βγουν και να μιλήσουν δυνατά για
την πραγματική αγάπη
που έχουν προς τα παιδιά.
Θυμάμαι την κουβέντα που είχαμε προχθές στο γραφείο σε σχέση με τον γάμο και την τεκνοθεσία ομόφυλων ζευγαριών. Και θυμάμαι επίσης πως ενώ γενικά μεταξύ μας τα «βρίσκουμε» ακόμα και μέσα από τις τεκμηριωμένες διαφωνίες μας, η συζήτηση ήταν λίγο πιο έντονη. Όπως έντονη είναι η συνολικότερη συζήτηση για πράγματα που ίσως είναι περισσότερο δεδομένα απ’ όσο νομίζουμε.
Αυτό πάντως που αδυνατώ να κατανοήσω στην όλη συζήτηση είναι γιατί την αρχίζουμε από το… τέλος και όχι από την αρχή. Κι εξηγούμαι: Για εμένα προσωπικά, η αρχή της συζήτησης σχετίζεται με την προστασία των παιδιών. Αξιωματικά. Και πάνω σε αυτό το ζήτημα, ασφαλώς να χυθεί πολύ μελάνι, ασφαλώς να γίνουν συζητήσεις, ασφαλώς να εξαντλήσουμε κάθε περιθώριο διαβούλευσης και αναζήτησης για το πώς θα προστατευθούν τα παιδιά, πώς θα προστατευθεί ο ψυχισμός τους, πώς θα διασφαλιστεί ότι μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον ασφάλειας και ηρεμίας.
Κι εκεί, ναι! Μπορώ να συζητήσω πάρα πολύ και για πάρα πολλά και θα ήθελα από την Πολιτεία να μου διασφαλίσει τα πάντα σε σχέση με τα παιδιά. Εκεί θα έβλεπα κομματικές πειθαρχίες, θα έβλεπα «πολιτικά μασάζ» και θα έβλεπα και πιθανές διαφωνίες, σε σχέση με το πώς μπορούν να προστατευθούν τα παιδιά περισσότερο.
Το να συζητάμε όμως για το αν ένα ομόφυλο ζευγάρι είναι ικανότερο ή όχι από ένα ετερόφυλο, ή το να έχει ανοίξει μια κερκόπορτα στο πλαίσιο της οποίας διαβουλευόμαστε για το αν και κατά πόσο σεβόμαστε τους γκέι στην Ελλάδα, δεν μπορώ τη δεδομένη στιγμή να το κατανοήσω.
Ναι, να το συζητήσουμε και αυτό. Στον κατάλληλο χρόνο όμως κι αφού έχουμε διασφαλίσει τα στοιχειώδη, που σχετίζονται αποκλειστικά με τα παιδιά. Και ναι, να λάβουμε αποφάσεις και να δούμε αν είμαστε υπέρ της άποψης των ομοφυλόφιλων και της προστασίας των δικαιωμάτων τους ή να δούμε αν είμαστε υπέρ της άποψης της Εκκλησίας της Κρήτης, σύμφωνα με την οποία οι διεκδικήσεις των ομοφυλόφιλων αποτελούν δικαιωματισμό και όχι δικαίωμα.
Προς το παρόν όμως, κοιτάζουμε επίμονα το δέντρο κι όχι το δάσος. Και θα περίμενα ειλικρινά από τους ομοφυλόφιλους να βγουν και να μιλήσουν δυνατά για την πραγματική αγάπη που έχουν προς τα παιδιά, να απαντήσουν για τον τρόπο που μεγαλώνουν ήδη παιδιά μαζί τους και να αποδείξουν στην κοινωνία με πράξεις, ότι αυτό που διεκδικούν το αξίζουν.
Γιατί μέχρι στιγμής, έχουμε χάσει θεωρώ το νόημα, έχει χάσει το νόημα του ο όρος «φυσιολογικός», έχουμε μπλέξει τα δικαιώματα με τον δικαιωματισμό, προσπαθώντας επίμονα να απαντήσουμε σε ένα και μόνο ερώτημα: Να έχουν γκέι ζευγάρια παιδιά μαζί ή όχι;
Είναι στο μυαλό μου σχεδόν το ίδιο με το ερώτημα: Να έχουν τα παντρεμένα ανδρόγυνα παιδιά; Και στη μία περίπτωση και στην άλλη, υπάρχουν πολλά περισσότερα ερωτήματα που θα πρέπει να απαντηθούν πριν από τα συγκεκριμένα ερωτήματα.
Διαφορετικά σε κάθε περίπτωση μεν, αλλά πολλά πριν φθάσουμε στο τελικό ερώτημα.