Του Γιάννη Σπανάκη
Το covid summer δεν υποφέρεται. Ή σε ατομική πισίνα ξέχειλη με αντισηπτικό ή πουθενά… Ατομική υπερπροστασία ή βαρβαρότητα! Για ομαδικά λουτρά σε κανονικές πλαζ, ούτε λόγος. Ποιος «τσιμπάει» με διαφημιζόμενες παραλίες ως covid free; Βλέπεις τουρίστα στα δύο μέτρα και αντιδράς ωσάν στη θέα καρχαρία! Αλλά υπάρχει και χειρότερος συνδυασμός: Έλληνας ομογενής… Ακούς την ελληνική με αγγλοσαξονική προφορά και την κάνεις με μακροβούτι. Και ας πέσεις στα βράχια και ας μπερδευτείς στα φύκια, αρκεί να ξεφύγεις από της covid τα δόντια! Σουρεαλιστικές εικόνες καθημερινής τρέλας στις πολυσύχναστες- και ελέω Αυγούστου- παραλίες. Και μακάρι να ήταν μόνο οι παραλίες. Η παράκρουση πάει παντού και ο κίνδυνος παραμονεύει σε κάθε βήμα και σε κάθε επαφή, έστω και αν προϋποθέτει χρήση ανέπαφης κάρτας.
Στο μπαρ, ο Χαρίτος ήρθε από το εξωτερικό με φρέσκο stent, αλλά σερβίρει, αφελώς, ημεδαπούς και αλλοδαπούς θαμώνες, υπό την καυτή ανάσα τους και τις εφαπτόμενες ωμοπλάτες τους. Στο καφενείο του Κωστή στο ορεινό χωριό, σού κλείνουν στα μούτρα στην πόρτα… Και για να μην τους κολλήσεις, εσύ ο ξενομπάτης, βάζουν κόντρα και μια καρέκλα στο εσωτερικό πόμολο! Σε διπλανό, επίσης ορεινό χωριό, η Μαρίκα σε σερβίρει καχύποπτη τσικουδιά και αναθεματίζει τους απέναντι Γάλλους, πρώτους επίσημους επισκέπτες της σκιερής πλατείας, «που ήρθαν να μας μαγαρίσουνε…». Οι πλαγιές μοσχοβολάνε ρίγανη και φασκόμηλο.
Κάνεις ότι δεν βλέπεις τις τερατώδεις ανεμογεννήτριες και τους εκτρωματικούς καθρέπτες, μα δύσκολα μυρίζεις… Θέλεις να ζήσεις το καλοκαίρι, μα δε σ’ αφήνουν. Η ατμόσφαιρα πνιγηρή και το άμεσο μέλλον ζοφερό, όπως σου το περιγράφουν. Θα προλάβουμε δεύτερο γύρο διακοπών; Θα πάμε αισίως στο φθινόπωρο; Κατηφορίζεις ξανά στον παραλιακό οικισμό γεμάτος ενοχές και επιφυλάξεις και απογοητεύεσαι. Πλαζ πολλών εκταρίων σπαρμένες με σεζ λονγκ και ομπρέλες.
Μα είναι η θάλασσά μας αυτή ή η κολυμπήθρα του Σιλωάμ; Ένα καθαρτήριο ψυχών και σωμάτων για τους τουρίστες, που ήρθαν για να ζήσουν το μύθο τους και ουχί να βιώσουν τις… ΜΕΘ μας. Εικόνες που σου κόβουν την ανάσα. Για την όρεξη, ούτε λόγος… Και η εμφανής ταμπέλα της ψησταριάς- Lamb kleftiko(!)- σε αφήνει παγερά αδιάφορο. Η ειδησεογραφία σου λέει ότι ο ιός έχει περάσει στη διατροφική αλυσίδα, όταν διαβάζεις ότι ο σεφ και οι φίλοι του νόσησαν, ενώ εργοστάσιο επεξεργασίας κρέατος βρίθει κρουσμάτων!
Και λες να φύγω, να πάω σε μια ερημιά να μην ακούω φωνή καμιά και κυρίως να μην υπάρχει κανένας λουόμενος. Και ξορίζεσαι στο ανατολικότερο σημείο της Κρήτης. Προκεχωρημένο φυλάκιο Κάβο Σίδερο, Κυριαμάδι. Δυο κόλπους πριν τη ναυτική βάση, βουτάς στα βαθιά του απόλυτα ερημικού κόλπου και εκστασιάζεσαι από την καθαρότητα, τη μοναξιά, το ανάγλυφο του τοπίου.
Βουτάς και ξαναβουτάς στη θάλασσα. Και θέλεις να την πιείς. Βγαίνεις στα κοφτερά και αλατισμένα βράχια για να στεγνώσεις και κάνεις το λάθος να βάλεις τα δεδομένα στο κινητό σου. Θέλεις τρομάρα σου και ενημέρωση, εκεί στην άκρη του πουθενά. Και διαπιστώνεις ότι ο Ερντογάν έχει κατέβει στο Καστελόρριζο, η χώρα είναι σε επιφυλακή και εσύ εν δυνάμει παράπλευρη απώλεια, δίπλα στο στρατιωτικό στόχο! Ανασηκώνεσαι, κοιτάς και ξανακοιτάς τη θάλασσα και αναρωτιέσαι: ή θα πάω από καμία τορπίλη ή ξαφνικά θα δω μπροστά μου κανένα τουρκικό υποβρύχιο, που έχει βγει στα… διαφιλονικούμενα νερά της Ανατολικής Μεσογείου- όπως λέει και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Τα media σου δίνουν την αίσθηση ότι η εμπλοκή είναι θέμα ωρών, τελικά μένουμε στην ένταση των δύο ημερών. Ο Ερντογάν ανέκρουσε πρύμναν και εσύ δεν μπορείς να βγάλεις άκρη αν τον απέτρεψε η Μέρκελ, οι σύμμαχοι μας (μη γελάτε), ο ελληνικός στόλος ή η μαχητική ψυχή μας.
Μέχρι να ξανάρθει φυσικά, γιατί ο κακός ο γείτονας είναι ανεξάντλητος και ούτε προσδοκάς στην ανακάλυψη του εμβολίου, που θα τον αναχαιτίσει άπαξ. Μα τι λέω για εμβόλια και τσιπ παρακολούθησης; Δεν είμαι… ψεκασμένος, ο ήλιος με βάρεσε στο κεφάλι. Στον λόγο μου!