Υπάρχει οργάνωση
και σε ποιο βαθμό;
Ένας σεισμός του μεγέθους που είχαμε στην Κρήτη δεν είναι συνηθισμένη υπόθεση.
Άνθρωποι βρίσκονται από τη μια στιγμή στην άλλη χωρίς σπίτι, αναγκάζονται να μένουν σε αντίσκηνα, να τρώνε στα συσσίτια, να πηγαίνουν στις χημικές τουαλέτες και ζώντας μέσα στον φόβο δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει αύριο. Ο κρατικός μηχανισμός σε αυτές τις περιπτώσεις κάνει τα πάντα για να δείξει ότι είναι σε ετοιμότητα και οι δημοσιογράφοι αναδεικνύουν τις ελλείψεις και τα κενά που δημιουργούνται και στην περίπτωση του Αρκαλοχωρίου και των γύρω χωριών δεν είναι λίγα…
Οι υποσχέσεις και οι δεσμεύσεις πρέπει να υλοποιούνται γρήγορα – άλλωστε ο χειμώνας πλησιάζει – αλλά τι γίνεται με την οργάνωση;
Υπάρχει και σε ποιο βαθμό; Η εντύπωση που δημιουργείται είναι ότι οι υπεύθυνοι ασφαλώς έχουν την πρόθεση να τρέξουν και να βοηθήσουν – το κάνουν άλλωστε – αλλά πάσχουν από οργάνωση και σχεδιασμό.
Ακόμη δεν έχει ξεκαθαριστεί πόσοι και ποιοι θα πάνε σε διαμερίσματα, αν στη φιλοξενία θα συμμετέχουν τα ξενοδοχεία, πού θα στηθούν οι οικισμοί, πόσοι θα στηθούν και κυρίως πότε θα στηθούν.
Ο κόσμος έχει δείξει μια πραγματικά συγκινητική διάθεση να προσφέρει, οι εθελοντές βρίσκονται από την πρώτη στιγμή στην πρώτη γραμμή αλλά και στο κομμάτι της προσφοράς και των χιλιάδων ειδών που συγκεντρώνονται στις αποθήκες, η οργάνωση πάσχει.
Τι συγκεντρώνεται, σε τι ποσότητες, πώς γίνεται η αποθήκευση και η διανομή; Μπορεί ο καθένας να μπει μέσα και να φορτώσει το αυτοκίνητό του με πράγματα χωρίς να τα δικαιούται, αλλά και χωρίς να τα έχει ανάγκη;
Άνθρωποι που έχουν ήδη δει τέτοια σκηνικά, λένε ότι μπορεί…
Τις πρώτες μέρες όλοι, πολιτικοί και φορείς, πέρασαν από το Αρκαλοχώρι, έκαναν στους δημοσιογράφους δηλώσεις συμπαράστασης και φωτογραφήθηκαν πλάι στους σεισμόπληκτους, τις σκηνές και τα συντρίμμια.
Μόνο που οι σεισμόπληκτοι δεν είναι αξιοθέατα και ο τόπος μιας καταστροφής δεν είναι πασαρέλα.
Δεν χρειάζονται ούτε πολιτικές φιέστες ούτε δακρύβρεχτες δηλώσεις.
Άλλωστε, μία είναι η απόδειξη του “μπορώ”, το “κάνω”.