Είναι τόσο επιλήψιμο για κάποιον δημότη να μην γνωρίζει την Κανάβακη, τον Καλοκαιρινό ή τον Καραμαλάκη;
Μιλούσα χθες με έναν άνθρωπο που γενικά ενδιαφέρεται για την πόλη του Ηρακλείου.
Και κάποια στιγμή ήρθε η συζήτηση στα αυτοδιοικητικά.
– Ποιον να ψηφίσουμε, ρε Γιάννη, που δεν ξέρω κανέναν;
Με εξέπληξε η ερώτηση κι ομολογώ δυσάρεστα.
– Μα πώς είναι δυνατόν; Που έχουν κάνει αυτό, που είχαν τοποθετηθεί εκεί, που έχουν βραβευτεί για εκείνο, που είχαν το τάδε χαρτοφυλάκιο το οποίο σε αφορά…
– Μα ούτε οι φίλοι μου, ρε συ, τους ξέρουν! Και ρώτησα κι από δω κι από εκεί, «άγνωστοι, μου λένε, κατεβαίνουν στο Ηράκλειο».
Σιωπή. Γιατί η απάντηση ήταν ειλικρινής και σοκαριστική. Δεν ήταν μόνος! Υπήρχαν κι άλλοι που δεν ήξεραν κανέναν. Κι απ’ ό,τι έμαθα πολλοί!
Μετά το σοκ, προσπάθησα να σκεφτώ λίγο: Μήπως εμείς ως δημοσιογράφοι βλέπουμε τα πράγματα μέσα από ένα άλλο πρίσμα, το οποίο δεν φθάνει στον δημότη, που απλώς ενδιαφέρεται για το σπίτι και τη δουλειά του;
Κι αναρωτήθηκα: είναι τόσο επιλήψιμο για κάποιον δημότη να μην γνωρίζει την Κανάβακη, τον Καλοκαιρινό ή τον Καραμαλάκη; Διότι στη διερεύνηση της συζήτησης έμαθα πως «καλά τον Αλεξάκη τον έχουμε ακούσει, είναι τόσα χρόνια», «τον Σισαμάκη τον ξέρουμε από τον μπαμπά» και τον «Δουλουφάκη από τα οπτικά και το φαρμακείο». Κάπως ηρέμησα. Κάτι άρχιζε να κινείται.
Επιστρέφω όμως στο εσωτερικό μου ερώτημα: είναι τόσο επιλήψιμο για κάποιον δημότη που κοιτάζει απλώς τη δουλειά και το σπίτι του να μην γνωρίζει την Καναβάκη, τον Καλοκαιρινό και τον Καραμαλάκη;
Δεύτερο ερώτημα: είναι τόσο επιλήψιμο οι υποψήφιοι δήμαρχοι να ψηφιστούν ή να μην ψηφιστούν από ανθρώπους που δεν τους γνωρίζουν ούτε ως όνομα; Κι είναι παράλληλα τόσο επιλήψιμο για μια πόλη να μην έχει ηγετικές και γνωστές προσωπικότητες να την εκπροσωπούν;
Οι απαντήσεις είναι δύσκολες. Αλλά η ουσία παραμένει κοινή: Μέσα στο πέρασμα των χρόνων οι πολιτικοί ηγέτες φθίνουν. Όπως φθίνει και πολλές φορές ευτελίζεται και η πολιτική.
Δεν έχει να κάνει με τον αν η “x” Καναβάκη ή ο “ψ” Καλοκαιρινός είναι αναγνωρίσιμοι. Ούτε και το ζήτημα σχετίζεται με πρόσωπα.
Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι στο παρελθόν, ένας υποψήφιος για να φθάσει να είναι υποψήφιος στον Δήμο Ηρακλείου όφειλε να έχει περάσει «πολλά σχολεία» πολιτικά και κομματικά.
Όφειλε να έχει να επιδείξει ένα σοβαρό έργο, να υπάρχει αναγνώριση στο πρόσωπο του από τον κλάδο του, την κοινωνία κι αναγνώριση επίσης των όσων είχε καταφέρει και της συνολικότερης συμβολής του στα κοινά. Για να φθάσεις δηλαδή να διεκδικείς τον Δήμο Ηρακλείου ήθελες πολύ περισσότερες περγαμηνές απ’ ό,τι σήμερα. Και για να ψηφιστείς όφειλες να κάνεις αγώνα πιο ισχυρό κι από υποψήφιου βουλευτή μέσα στον μικρόκοσμο του Δήμου.
Τώρα όλα είναι αλλιώς. Δυστυχώς!