Σήμερα, όμως, αρκεί να έχεις περάσει από δύο αμφιθέατρα και πέντε τοπικές για να έχεις λόγο, ρόλο και δυνατότητα παρέμβασης
Πριν την Πρωτοχρονιά συνάντησα τυχαία έναν καλό φίλο που εκτιμώ ιδιαίτερα. Πέρα από τις απόψεις του σχετικά με τα θέματα για την τοπική αυτοδιοίκηση και τους μάλλον προβληματικούς χειρισμούς της Νέας Δημοκρατίας, μου μίλησε έντονα για το σενάριο πρόωρων εκλογών.
«Από την κυβέρνηση πιέζουν CIA και FBI να πάρουν στοιχεία για να βάλουν τουλάχιστον έναν ΠΑΣΟΚο ή Νεοδημοκράτη φυλακή και μ’ αυτά τα πρωτοσέλιδα να πάνε σε εκλογές ως φορείς της κάθαρσης» μου είπε χαρακτηριστικά και με εξέπληξε. Όσο κι αν δεν αμφισβητώ τη σοβαρότητά του, παραδέχομαι ότι τόσο προχωρημένο σενάριο με εμπλοκές CIA και FBI έμοιαζε περισσότερο με επιστημονική φαντασία.
Δύο ημέρες αργότερα, βέβαια, ερχόταν ξανά στο προσκήνιο η υπόθεση Novartis, με αιχμές για πολιτικές διώξεις, με δηλώσεις για πιέσεις από πλευράς Δικαιοσύνης, με υπουργούς που γνωρίζουν δικογραφίες και προστατευόμενους μάρτυρες και με πολλές βρώμικες προεκτάσεις που αν έμπαιναν όλες μαζί σε ταινία, θα είχαν πολλές πιθανότητες να πάρουν Όσκαρ, τουλάχιστον σεναρίου.
Το αν τελικά η CIA ή το FBI πιέζονται από μια κυβέρνηση πολιτικών χωρίς γραβάτες, με ένσημα σε καταλήψεις, πορείες και πάνελ υψηλών τόνων, δεν θα μπω στον πειρασμό να το σχολιάσω. Ακόμα κι αν είναι 100 % αληθινό αυτό το τόσο προχωρημένο σενάριο, επιθυμώ να το εντάξω στα σενάρια συνωμοσίας που δεν επιθυμεί να πιστέψει κανείς.
Θέλω όμως να σταθώ στο κομμάτι συγγραφής του ρεπορτάζ. Γιατί ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα τόσο μεγάλη απέχθεια για το ελληνικό γίγνεσθαι. Πολλές φορές γυρίζω στο παρελθόν, όπου, για να φθάσεις να γράψεις πολιτικό ρεπορτάζ, έπρεπε να αποδεικνύεις την αξία σου για χρόνια, να γνωρίζεις πράγματα και καταστάσεις, πολιτική ιστορία, να έχεις μόρφωση, παιδεία, βαθιά πολιτική γνώση και γρήγορα αντανακλαστικά. Που αν ο «x» δημοσιογράφος όφειλε να τα έχει σε έναν βαθμό «α’», ο «ψ» πολιτικός είχε την υποχρέωση να τα κατέχει σε έναν βαθμό από το «α’ ώς το ω’».
Σήμερα, όμως, αρκεί να έχεις περάσει από δύο αμφιθέατρα και πέντε τοπικές για να έχεις λόγο, ρόλο και δυνατότητα παρέμβασης. Πολλές φορές, αρκεί απλά να έχεις facebook ή θράσος και άγνοια κινδύνου, για να μπορέσεις να φθάσεις ψηλά στην ελληνική πολιτική σκηνή. Κι αυτό πλέον δεν είναι τραγικό. Είναι μια πραγματικότητα που επιζητούν πολλοί και χειροκροτούν ακόμα περισσότεροι.