Η δική μας γενιά από την ώρα που άρχισε να μπαίνει ενεργά στο στίβο της ζωής, μόνο πόλεμο δεν έχει περάσει
Μια γενιά χαντακωμένη. Μια γενιά καλή. Κάπως έτσι έχω στο μυαλό μου την εναλλαγή των γενειών, μέσα στην αυθαιρεσία των σκέψεων και στον «αναρχισμό» των μη περιορισμών τους.
Θυμάμαι τον παππού μου να μου περιγράφει ιστορίες, για τα 47 (πώς τα είχε μετρήσει χωρίς smartwatch, δεν ξέρω) χιλιόμετρα που έκανε την πρώτη ημέρα μετά το γάμο του για να μαζέψει παλιοσίδερα και να αγοράσει μισό κιλό φασόλες να φάει με τη γιαγιά μου. Θυμάμαι και πολλές άλλες αντίστοιχες ιστορίες που στο μυαλό μου συμπυκνωμένα δημιουργούν την αίσθηση της χαντακωμένης γενιάς.
Θυμάμαι αντίστοιχα την οικογένεια μου να μετρά και την δραχμή ως κάποιο σημείο της ζωής μας και μετά να έρχεται ο… Ανδρέας που προσκυνούσε όλη η χώρα, μαζί με αυτοκίνητα, σπίτια, ανέσεις, λούσα και εκατομμύρια. Μπορεί κι αυτή η γενιά των γονιών μας να πέρασε δύσκολα. Στο μυαλό μου πάντως θεωρείται «καλή γενιά».
Κι έπειτα ήρθε η σειρά μας… «Η γενιά των 500 ευρώ» όπως είχε χαρακτηριστεί στο παρελθόν. Ή «η γενιά του AstraZeneca» για να χρησιμοποιήσουμε όρους καθημερινότητας. Από την οποία βέβαια, μάλλον εγώ και δυο – τρεις ακόμα «τυχεροί» πρέπει να κάναμε το Astra κι όλοι οι υπόλοιποι να γύρισαν την πλάτη στη βρετανική εταιρεία, επιλέγοντας τα «καλά» γερμανικά εμβόλια της Pfizer.
Στο δικό μου μυαλό, λόγω εμπειρίας και συγκυριών, αυτή η γενιά είναι μια ακόμα «χαντακωμένη» γενιά. Για πάρα πολλούς λόγους που δεν χρειάζεται να αναλυθούν. Αλλά κυρίως διότι η δική μας γενιά από την ώρα που άρχισε να μπαίνει ενεργά στο στίβο της ζωής, μόνο πόλεμο δεν έχει περάσει. Έχουμε ζήσει από γρίπη πουλερικών και χοίρων, μέχρι οικονομικές κρίσεις, υγειονομικές κρίσεις, τσουνάμι, κλιματικές αλλαγές και … 17 πληγές του Φαραώ.
Οι «χαρές» μας περιορίζονται στους Ολυμπιακούς Αγώνες, την κατάκτηση του Euro, του Eurobasket και της … Eurovision. Θα μου πεις δεν είναι λίγα, αλλά πόσο να χαρείς χοροπηδώντας μέσα στα τρένα του ΗΣΑΠ, αγκαλιά με την ελληνική σημαία;
Μέσα σε όλο αυτό τον φαύλο κύκλο αναμνήσεων, ακούω σε λούπα πως «όσοι κάνατε την πρώτη δόση AstraZeneca θα κάνετε και δεύτερη ανεξάρτητα από το ότι συνιστούμε γενικά να μην γίνεται», αλλά και πολιτικούς να υποστηρίζουν πως «η διαπραγμάτευση του εργαζόμενου με τον εργοδότη μας γυρίζει πίσω σε μαύρες εποχές και καταστρατηγεί κεκτημένα χρόνων». Σοβαρά; Αλήθεια τώρα; Το συγκεκριμένο σχέδιο νόμου για τα εργασιακά, είναι το κερασάκι στην τούρτα όλης της ζωής μας.
Και η άτυπη στέρηση του δικαιώματος της επιλογής, αποτελεί μέρος των συνολικών μας «επιλογών» σ’ αυτή τη χώρα που λέγεται Ελλάδα. Ανεξάρτητα από κυβέρνηση ή χρώματα. Επειδή λοιπόν όσοι κυβερνούν μπορεί να μην το έχουν αντιληφθεί καν, η υποχρέωση αυτής της «χαντακωμένης» γενιάς των σημερινών τριαντάρηδων και σαραντάρηδων, θεωρώ πως είναι να βγει μπροστά και να τα αλλάξει όλα. Τίποτα λιγότερο δεν είναι αρκετό.