Ντρέπονται γιατί εκείνοι επέστρεψαν στην αγκαλιά των δικών τους ενώ υπάρχουν μαμάδες που παρέλαβαν κλειστά φέρετρα αντί για τα παιδιά τους
“Κοίτα που φτάνει μια ματιά σου καθαρή για να γίνει ανατροπή”: ο αγαπημένος μου στίχος από το αγαπημένο μου τραγούδι. Αυτόν σιγοτραγουδάω αυτές τις μέρες με τα τόσο άσχημα που μας περιβάλλουν, την τραγωδία, τις ευθύνες που έχουν γίνει μπαλάκι, έναν ανεγκέφαλο υπάλληλο που αναφώνησε “αμάν” όταν έμαθε τι συνέβη και όλους εκείνους που κτίζουν την προεκλογική τους εκστρατεία πάνω σε πτώματα (και, δυστυχώς, δεν είμαι σε θέση να εξαιρέσω κανέναν από αυτή την κατρακύλα).
Μέσα σε όλη αυτή την αηδία, έρχεται ο Δημήτρης. Είναι ένα παιδί μόλις 16 ετών, εμπνεύστηκε από ό,τι συνέβη και έγραψε ένα συγκινητικό τραγούδι. Το είπε μαζί με φίλους του στη γιορτή του σχολείου. Μια γιορτή που θύμιζε μνημόσυνο για όσους χάθηκαν σε αυτό το τρενάκι της φρίκης. Ένα σεμνό παιδί, γλυκό, που μόλις έμαθε τι συνέβη έτρεξε να αγκαλιάσει τη μητέρα του. “Γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο”, όπως πολύ σωστά μου θύμισε- γιατί είναι κάτι που όλοι μας τείνουμε να ξεχνάμε.
Ακούω τις ιστορίες από τους άλλους επιβάτες που στάθηκαν πιο τυχεροί, που βίωσαν τη φρίκη, που είδαν και μύρισαν τον θάνατο, όμως γλίτωσαν και τώρα καλούνται να ζήσουν με αυτή την εμπειρία να τους στοιχειώνει.
Μάλιστα, όπως οι ίδιοι εκμυστηρεύτηκαν, ντρέπονται για αυτό. Ντρέπονται γιατί εκείνοι επέστρεψαν στην αγκαλιά των δικών τους, ενώ υπάρχουν μαμάδες που παρέλαβαν κλειστά φέρετρα αντί για τα παιδιά τους. Ντρέπονται, γιατί όσο και αν προσπάθησαν δεν κατάφεραν να τους σώσουν όλους. Άκουσαν φωνές, κραυγές, ψιθύρους, συνάντησαν απεγνωσμένα βλέμματα, και όμως, δεν πρόλαβαν… δεν μπορούσαν…
Όσο περνούν από το μυαλό μου σκέψεις ότι είμαι τόσο άτυχη που γεννήθηκα σε αυτή τη χώρα, τόσο υπάρχουν παιδιά, όπως είναι η αδυναμία μου, ο Μίλτος Τεντόγλου, που μέσα στην επιτυχία του προτίμησε να παραμείνει σιωπηλός γιατί και εκείνος ντράπηκε να πανηγυρίσει σε περίοδο πένθους.
Από τη μία υπάρχουν αυτοί που δεν ντρέπονται να μιλήσουν για θυσίες, να υψώσουν τον τόνο της φωνής τους μέσα στη Βουλή, ενώ θα έπρεπε να σκύψουν το κεφάλι, να ανοίξουν το στόμα τους μονάχα για ένα “συγγνώμη” και “λυπάμαι” με όσο φιλότιμο (λέμε τώρα) τους έχει μείνει. Υπάρχουν τόσοι λόγοι για να αναφωνούμε “αμάν” και δίπλα σε αυτούς τόσοι και άλλοι τόσοι με αυτή την καθαρή ματιά που ζωγραφίζουν στα χείλη μας το “αμήν”.
Κι όπως λέει ένας ακόμα στίχος του ίδιου τραγουδιού που έχει γράψει στο είναι μου εδώ και 15 χρόνια, «Γίνε φίλε μου στροφή στη δική τους την ευθεία».
Γιατί η Ελλάδα δεν είναι μόνο οι μεν, είναι και οι δε και είναι στο χέρι μας να επιλέξουμε με ποιους θα είμαστε.