Κατά φαντασίαν διώκτες
των ενόχων
“Πολλοί άνθρωποι δεν νιώθουν ντροπή που δεν μιλούν για εγκλήματα τα οποία είναι εις γνώση τους. Θεωρούν πως δεν είναι η δουλειά τους. Γίνονται έτσι συνεργάτες καθαρμάτων αλλά έχουν όμως καθαρή τη συνείδησή τους, γιατί φυσικά θεωρούν πως μεγαλύτερος εχθρός είναι η εξουσία παρά ο ένας ή άλλος εγκληματίας. Κάπως έτσι έχει φτιαχτεί μια κοινωνία σιωπής και εκ των υστέρων φλυαρίας, ένας κουτσομπόλικος ιστός που τηρεί την ομερτά και βάζει πάνω από το γενικό συμφέρον την οικογενειακή γαλήνη ή την αλληλοκάλυψη παρανομιών.
Πολλοί άνθρωποι δεν μιλούν για ασχήμιες που τις έχουν διαπιστώσει αλλά όταν κάποτε αποκαλύπτονται (πολύ αργά συνήθως) γίνονται σκληροί, κατά φαντασίαν διώκτες των ενόχων, εκ των υστέρων λιθοβολούντες και δικαιωμένοι. Αυτοί οι πολίτες δεν είναι δημοκρατικοί πολίτες: είναι ένας πολτός αδιάφορων και ευθυνόφοβων. Τους έχω σιχαθεί”.
Ο καθηγητής Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου, Νικόλας Σεβαστάκης, έγραψε κάτι που σκέφτηκαν και ένιωσαν πολλοί.
Αφορμή ήταν η υπόθεση του γηροκομείου στα Χανιά, του κολαστηρίου με την πανοραμική θέα και τα σκοτεινά υπόγεια όπου ανήμποροι άνθρωποι, στη δύση της ζωής τους, έφυγαν απ’ αυτόν τον κόσμο δεμένοι, πεινασμένοι, λερωμένοι, τρομαγμένοι.
Ας μην γίνουμε ένας πολτός αδιάφορων και ευθυνόφοβων πολιτών, ας μην συνταχθούμε με εκείνους που αντί να αναλάβουν τις ευθύνες τους ζητώντας δικαίωση για τους ανθρώπους που χάθηκαν και μπορεί να ήταν η μάνα ή ο πατέρας τους, κρύφτηκαν πίσω από το “δεν έχουμε επίσημα ενημερωθεί”.
Ας μην γίνουμε “μία κοινωνία σιωπής, ένας κουτσομπόλικος ιστός που τηρεί την ομερτά και βάζει πάνω από το γενικό συμφέρον την οικογενειακή γαλήνη ή την αλληλοκάλυψη παρανομιών”.