Σ’ αυτή τη χώρα το να είσαι σωστός και τυπικός είναι ελάττωμα
«Αν ανήκεις στην γενιά των … Astra Zenecas πρέπει να το δηλώσεις για να σε βάλουν σε μουσείο».
Ήταν μία από τις πολλές παραινέσεις γνωστών και φίλων, που τόνιζαν πως εμείς οι «Astra Zenecas» αφού «δεχθήκαμε τον ψυχαναγκασμό της κυβέρνησης, οφείλουμε να το διατυμπανίζουμε διότι είναι σαν να επιβιώσαμε από πόλεμο». Προσωπικά δεν θεωρώ πως η ατομική ευθύνη έχει ανάγκη από τυμπανοκρουσίες. Ούτε φωτογραφίες ζήτησα, ούτε selfies, ούτε κι έκανα καμία ανάρτηση στο facebook. Το αυτονόητο, δεν χρειάζεται διαφήμιση.
Όμως τώρα… τρεις μήνες μετά, αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ κάποιες σκέψεις «εμβολιακές». Πριν από τρεις μήνες, περιμένοντας το πρώτο μου παιδί, επιζητούσα την ευκαιρία εμβολιασμού για να «θωρακίσω» την έγκυο σύζυγό μου και το βρέφος που θα έρχονταν στον κόσμο. Όμως η ευκαιρία δεν δινόταν. Υπήρξαν άτυπες ευκαιρίες, «δια της πλαγίας» ωστόσο είμαι υπερήφανος που δεν τις ακολούθησα.
Στην πρώτη παραίνεση της κυβέρνησης, δήλωσα 11 λεπτά ακριβώς μετά το άνοιγμα της πλατφόρμας την πρόθεση μου να εμβολιαστώ. Μεγάλη Τετάρτη αξέχαστα. Λίγο μετά την πρόσκαιρη χαρά όμως, ήρθαν οι ανακοινώσεις για άνοιγμα της πλατφόρμας με όλα τα εμβόλια για την ηλικιακή μας ομάδα, ήρθαν θάνατοι από το συγκεκριμένο σκεύασμα στην Κρήτη και παραινέσεις για ακύρωση των εμβολιασμών με Astra Zeneca κάτω των 60.
Δεν μίλησα. Δεν δυσανασχέτησα. Περίμενα. Τρεις μήνες. Κι έβλεπα την «έξυπνη» γενιά μου να ολοκληρώνει εμβολιασμούς πριν από εμένα. Έβλεπα τους «πονηρούς» να μου κουνούν το δάκτυλο γιατί εγώ είμαι ο «χαζός» κι εκείνοι οι έξυπνοι. Πάλι δεν μίλησα.
Τις τελευταίες ημέρες όμως πριν τον εμβολιασμό, με τη μετάλλαξη Δέλτα να οργιάζει, εμένα πατέρα πλέον και τις απειλές πολλές, λύγισα. Πονούσα μέσα μου, όχι για μένα, αλλά γιατί ήμουν ανίκανος να υπερασπιστώ όπως θα ήθελα την οικογένειά μου. Ήμουν ανίκανος να έχω πιστοποιητικό εμβολιασμού κι όφειλα να προσέχω δέκα φορές περισσότερο, επειδή η ίδια η κυβέρνηση, μού είχε στερήσει το δικαίωμα να έχω ολοκληρώσει τον εμβολιασμό μου νωρίτερα. Κι όμως υπέμεινα κι ολοκλήρωσα τον εμβολιασμό, έστω και τρεις μήνες μετά.
Δεν είμαι ήρωας. Ούτε υπερήφανος για το «κατόρθωμά» μου. Λυπάμαι όμως που ο κάθε τυπικός πολίτης σε αυτή τη χώρα, «τιμωρείται» έμμεσα ή άμεσα. Με θλίβει αυτή η ελαφρότητα.
Κι από την άλλη, μου δίνει ένα μήνυμα καθαρό: Ο τυπικός θα μείνει τυπικός και θα αποτελεί μειοψηφία πάντα. Γιατί σ’ αυτή τη χώρα το να είσαι σωστός και τυπικός είναι ελάττωμα. Έτσι μας έμαθαν, έτσι μαθαίνουμε τις επόμενες γενιές, έτσι συνεχίζουμε.
Είναι όμως, ανούσιο, ανόητο και αφελές να πιστεύουμε πως οι “x” αρνητές θα πειστούν από τους influencers για να ενισχυθεί η «τέταρτη φάση». Ο “x” αρνητής, όσο «καμένο» μυαλό ή «ευφυές» μυαλό κι αν έχει, δεν είναι αρνητής του εμβολίου. Είναι αρνητής του συστήματος. Το οποίο και είναι αναγκαίο να αλλάξει.