“Κάποιοι μού έχουν πει ότι τους έχω συντροφεύσει στους έρωτές τους”
“Γιατί είμαι ένα νησί μέσα στην πόλη, κανείς δεν με γνωρίζει κι ας με ξέρουν όλοι… “Αρλέτα, πάει, κι αυτό το θρόισμα” έγραψε κάποιος περιγράφοντας με τον πιο ακριβή τρόπο τη σπάνια ευαισθησία στη βελούδινη φωνή της που έμοιαζε με χάδι. Οι ζωές μας έχουν συνδεθεί με τα τραγούδια της και είπε πολλά και υπέροχα τραγούδια, ερμηνεύοντάς τα με τον δικό της “εσωτερικό” τρόπο.
Πάει κι αυτό το θρόισμα…”, έγραψε, “Παίζω με τη ζωή, παίζει κι αυτή μ’ εμένα, κρατάω μυστικά, στον άνεμο κρυμμένα κι άγρια μοναξιά άνοιξε σαν λουλούδι και τ’ άρωμα της το ‘κανα τραγούδι”. Η Αρλέτα εκτός από ξεχωριστή ερμηνεύτρια ήταν ένας ξεχωριστός, ένας σκεπτόμενος άνθρωπος. Για να την γνωρίσουμε λίγο καλύτερα ακολουθούν μικρά αποσπάσματα από μια συνέντευξη που είχε δώσει πριν 6 χρόνια: “Τα παιδικά μου χρόνια ήταν, πιστεύω, πολύ καλά.
Ο πατέρας μου ασχολιόταν μαζί μου, παρ’ όλο που ο χρόνος του ήταν πολύ περιορισμένος και του χρωστάω το τραγούδι και την αγάπη μου για τα βιβλία. Ο πατέρας μου ήταν πολύ ιδεολόγος και η πολλή ιδεολογία σε αυτόν τον κόσμο βλάπτει πάρα πολύ. Πόσο μάλλον όταν εκείνος ήταν και γιατρός ιδεολόγος – πολύ βαρύ. Όταν ήμουν μικρή κρυβόμουν πάντα πίσω από τους «προστάτες» μου, τον πατέρα μου και την αδερφή μου, οπότε δεν αισθανόμουν άσχημα. Καμιά φορά τραγουδούσα και μόνη μου, αλλά μόνο για τη μητέρα μου.
Το μόνο εφόδιο που χρειάζεται ένα παιδί για να γίνει ένας έντιμος άνθρωπος είναι καλούς γονείς. Βλέπω ανθρώπους που θα σκότωναν τη μάνα τους για να γίνουν διάσημοι. Εμένα αυτό δε με απασχόλησε ποτέ. Δεν ήταν κάτι που με ενδιέφερε. Παρόλο που ήμουν καλλιτέχνης, γιατί οι καλλιτέχνες αν δε γίνουν γνωστοί δεν κάνουν τίποτα, η φήμη δεν ήταν μέσα στις προτεραιότητές μου. Δε μου λέει απολύτως τίποτα. Επίσης μου λείπει και ένα στοιχείο το οποίο φοβάμαι ότι σήμερα είναι απαραίτητο για έναν καλλιτέχνη που εκτίθεται, πάσχω από παντελή και κακαοήθη έλλειψη έπαρσης. Και είναι πάρα πολύ κακό αυτό.
Είναι κακό γιατί σε υποτιμούν οι άλλοι. Πλέον πρέπει να αυτοδιαφημίζεσαι συνέχεια για να σε έχουν οι άλλοι και να σε βλέπουν. Εγώ αυτό δεν το έκανα ποτέ και μου είναι αδύνατο να το κάνω. Δε μπορώ να αισθανθώ ανώτερη, θα ήταν γελοίο! Και επειδή έχω πάρα πολύ ανεπτυγμένη την αίσθηση του γελοίου, δεν μπορώ να νιώθω γελοία. Η προτεραιότητά μου ήταν και εξακολουθεί να είναι μία: να μπορώ να κάνω αυτό που κάνω καλά, και ει δυνατόν καλύτερα όσο περνάει ο καιρός, και να μπορώ να το προσφέρω. Αυτά.
Είναι πάρα πολύ μεγάλη φιλοδοξία αυτό. Και βέβαια έχω καταφέρει και να επιβιώνω από αυτό που αγαπάω. Αυτό το θεωρώ ευλογία. Και είναι πολύ σπάνιο, να κάνεις αυτό που αγαπάς. Είναι η μόνη συμβουλή που θα έδινα στους νέους. Να βρουν τι αγαπούν, αλλά τι αγαπούν πραγματικά. -Εξακολουθώ να μην μπορώ να καταλάβω γιατί με αγαπούν οι άνθρωποι. Κάποιο λόγο θα έχουν. Κάποιοι μου έχουν πει ότι έχω συντροφεύσει τους πρώτους τους έρωτες, ή τους μεσαίους, ή τους τελευταίους. Άλλοι πάλι ότι αισθανόντουσαν καλύτερα όταν ένιωθαν μόνοι τους…Το δέχομαι ότι αυτό είναι μια προσφορά. Έχω φτάσει να πιστεύω ότι κάτι έχω προσφέρει κι εγώ”.